«Η ινσουλίνη ενεργεί σαν κλειδί, που ανοίγει τις κατάλληλες διόδους των κυττάρων για την είσοδο εκτός των άλλων της γλυκόζης (σάκχαρο) και την παραγωγή ενέργειας αλλά και άλλων μεταβολικών λειτουργιών. Στο διαβήτη, είτε το πάγκρεας δεν παράγει επαρκείς ποσότητες ινσουλίνης και έτσι αυτή δεν επαρκεί για να εισχωρήσει στα κύτταρα, είτε ελαττώνεται η ευαισθησία των κυττάρων σε αυτήν, οπότε και πάλι δεν είναι δυνατή η χρησιμοποίηση της παραγόμενης ποσότητας από τον οργανισμό. Έτσι, η νόσος χαρακτηρίζεται από αύξηση της συγκέντρωσης της γλυκόζης στο αίμα (υπεργλυκαιμία), η οποία μπορεί να οδηγήσει σε οξείες (διαβητικό κώμα) είτε σε χρόνιες (παθήσεις των αγγείων) επιπλοκές.», σύμφωνα με τον Πρόεδρο του Εθνικού Κέντρου Έρευνας, Πρόληψης και Θεραπείας του Σακχαρώδη Διαβήτη και των επιπλοκών του Καθηγητή Σωτήριο Α. Ράπτη. Όπως υπογράμμισε ο κ. Ράπτης, η «Εκπαίδευση και Πρόληψη για το Διαβήτη (Diabetes Education and Prevention) και το σλόγκαν «Κατανοώ το Διαβήτη και Αναλαμβάνω τον Έλεγχο» (Understand Diabetes and Take Control), καταδεικνύουν περισσότερο από ποτέ την ολοένα αυξανόμενη ανάγκη για έγκυρη ενημέρωση πασχόντων και μη, σχετικά με την έγκαιρη αναγνώριση και ταυτοποίηση των συμπτωμάτων της νόσου, καθώς και παγκόσμια επαγρύπνηση για την αποτελεσματική αντιμετώπισή της.
«Η αντιμετώπιση του διαβήτη στοχεύει στην τροποποίηση της συμπεριφοράς του ασθενούς στο κομμάτι της διατροφής και της φυσικής δραστηριότητας, με στόχο τη ρύθμιση των επιπέδων γλυκόζης στο αίμα, την αποφυγή των υπογλυκαιμιών και την διατήρηση των επιπέδων της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης, όσο γίνεται πιο κοντά στις φυσιολογικές τιμές», σημειώνει η Ηλιοπούλου Ηλιάνα, Κλινική Διαιτολόγος – Διατροφολόγος, M.Sc. «Ο ρόλος της διατροφής», συνεχίζει, «είναι καίριος, αφού μπορεί να βελτιώσει την ινσουλινοαντίσταση, ακόμη και να προλάβει την εμφάνιση της ασθένειας. Σύμφωνα με την Αμερικανική Διαβητολογική Εταιρεία και τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Έρευνας του σακχαρώδη διαβήτη, συστήνεται η διατροφή να είναι πλούσια σε φρούτα, λαχανικά και δημητριακά ολικής άλεσης, καθώς οι φυτικές ίνες που περιλαμβάνονται στα τρόφιμα αυτά καθυστερούν την απορρόφηση της γλυκόζης, ώστε να μην αυξάνεται το σάκχαρό του ασθενούς μεταγευματικά. Ταυτόχρονα, μια διατροφή φτωχή σε κορεσμένα, τρανς λιπαρά και χοληστερόλη φαίνεται πως μειώνει τον κίνδυνο επιπλοκών της νόσου μακροπρόθεσμα.
Και η κ. Ηλιοπούλου επισημαίνει ότι το σημαντικότερο στοιχείο της διατροφής των διαβητικών είναι όλες οι τροφές που περιέχουν σάκχαρα, δηλαδή υδατάνθρακες. Ανεξάρτητα με το είδος του διαβήτη, οι υδατάνθρακες που θα καταναλωθούν θα πρέπει να μοιραστούν κατά τη διάρκεια της ημέρας. Οι υδατάνθρακες αποτελούν κύριο συστατικό πολλών τροφίμων, όπως τα φρούτα, τα λαχανικά, τα γαλακτοκομικά προϊόντα (με εξαίρεση όλα τα είδη τυριών) και της ομάδας του αμύλου (π.χ. ψωμί, μακαρόνια, ρύζι, πατάτες κ.ά.). Επομένως, οι υδατάνθρακες κρύβονται σε όλες τις τροφές, εκτός από τα τυριά, το κρέας, τα λίπη και τα έλαια, τρόφιμα δηλαδή που δεν επηρεάζουν τα επίπεδα του σακχάρου στο αίμα. Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί στην κατανάλωση του αλκοόλ. Το αλκοόλ προκαλεί υπογλυκαιμία, για αυτό πάντα θα πρέπει να καταναλώνεται μαζί με κάποιο σνακ ή γεύμα που να περιέχει υδατάνθρακες.
Παράλληλα, μας λέγει η Διατροφολόγος, ο καφές διαθέτει ιδιαίτερα προστατευτική δράση για την εμφάνιση του διαβήτη. Η προστασία αυτή μάλλον δεν σχετίζεται με την καφεΐνη, αλλά με άλλες ουσίες που περιέχουν αυτά τα ροφήματα – όπως το μαγνήσιο και οι αντιοξειδωτικές ουσίες λιγνάνες και χλωρογενικά οξέα. Kαι αυτό διότι ο ντεκαφεϊνέ καφές φαίνεται να παρέχει το μεγαλύτερο όφελος από τον πλήρη σε καφεΐνη. Σύμφωνα με τις έρευνες, όσοι πίνουν τρία ή τέσσερα φλιτζάνια κανονικό καφέ ή τσάι την ημέρα μειώνουν τον κίνδυνο διαβήτη κατά 20% ή περισσότερο. Σε όσους, όμως, προτιμούν τον ντεκαφεϊνέ καφέ, η αντίστοιχη μείωση είναι 33%.
Συμπερασματικά οι ειδικοί μας συστήνουν αφ’ ενός την γνωστή μεσογειακή δίαιτα και αφ’ ετέρου τη σωματική άσκηση, ως την καλύτερη μέθοδο πρόληψης του Διαβήτη τύπου 2, και ότι τις περισσότερες φορές οδηγούν σε ρύθμιση του εκτροχιασμένου σακχάρου. Νέα ανάλογα ινσουλίνης, ταχείας και βραδείας δράσεως, αλλά ιδίως η δυνατότητα με δισκία, κινητοποιήσεως μιας ορμόνης (GLP-1) από το λεπτό έντερο και η δράση της στα β-κύτταρα του παγκρέατος, οδηγούν στην έκκριση ινσουλίνης από το πάγκρεας μέσω του φυσιολογικού δρόμου εκκρίσεως της, χωρίς τον κίνδυνο υπογλυκαιμιών.
Απαραίτητη, όμως θεωρείται η εξατομικευμένη αντιμετώπιση από τον ειδικό γιατρό και η ειλικρινής συνεργασιμότητα των ατόμων με διαβήτη με τον γιατρό τους, δια την άρτια ρύθμιση των και την αποφυγή των απώτερων επιπλοκών της νόσου.
.jpg)
