Οσοι πάσχουν από οποιαδήποτε καρδιοπάθεια, από την πιο απλή και ακίνδυνη μέχρι και τις πολύ σοβαρές, αποτελούν ειδική ομάδα ανθρώπων που ευαισθητοποιείται με το παραμικρό. Μέσα στη θάλασσα ο κάθε
άνθρωπος αισθάνεται ανασφαλής, πολύ περισσότερο μάλιστα όταν κάποιος γνωρίζει ότι αντιμετωπίζει ένα καρδιακό πρόβλημα.
Στην πράξη, ο καρδιοπαθής δεν κινδυνεύει περισσότερο από τον υγιή όταν κολυμπά. Κινδυνεύει όμως περισσότερο από τα φάρμακα που παίρνει, παρά από το κολύμπι αυτό καθαυτό. Τα αγγειοδιασταλτικά φάρμακα ή και τα διουρητικά που παίρνουν συνήθως όσοι πάσχουν από στεφανιαία νόσο, από υπέρταση ή από καρδιακή ανεπάρκεια, πολλές φορές προκαλούν μεγάλη πτώση της αρτηριακής πίεσης, κάτω από 90mmHg, με πιθανό αποτέλεσμα ο κολυμβητής να ζαλιστεί ή και να λιποθυμήσει.
Στην περίπτωση αυτή, τα πράγματα μπορεί να γίνουν τραγικά, δηλαδή να χάσει τις αισθήσεις του και να πνιγεί. Οι περισσότεροι πνιγμοί δεν οφείλονται στο ότι ο κολυμβητής δεν ξέρει να κολυμπά. Οφείλονται σε παθολογικές καταστάσεις που συμβαίνουν τη στιγμή της κολύμβησης. Η εκδήλωση ενός εμφράγματος ή ενός εγκεφαλικού επεισοδίου μέσα στη θάλασσα μπορεί να οδηγήσει σε πνιγμό.
Το ίδιο μπορεί να συμβεί και στον καρδιοπαθή διαβητικό όταν παίρνει αντιδιαβητικά φάρμακα, τα οποία μπορεί να του προκαλέσουν υπογλυκαιμία και λιποθυμία την ώρα που κολυμπά. Γι’ αυτό και οι συστάσεις των γιατρών προς αυτές τις ειδικές ομάδες ασθενών είναι να μην απομακρύνονται από την ακτή και, ει δυνατόν, να κολυμπούν με παρέα και όχι μόνοι τους.
Σπανιότερα, ο κάθε άνθρωπος και ιδιαίτερα ο καρδιοπαθής μπορεί να πάθει σπασμό των στεφανιαίων αρτηριών του ή σοβαρές αρρυθμίες όταν κολυμπά σε πάρα πολύ χαμηλή θερμοκρασία. Γι’ αυτό πρέπει να αποφεύγεται το μπάνιο σε παγωμένα νερά.
Γενικά πάντως το νερό αποτελεί ανασφαλές περιβάλλον για τον άνθρωπο: 300 - 400 ζωές χάνονται κάθε χρόνο. Οι αδικαιολόγητες αυτές απώλειες, πέραν των άλλων, οφείλονται στην απουσία οργανωμένων παραλιών με σωστικά μέσα και εκπαιδευμένους διασώστες. Καταστάσεις που στη στεριά είναι ακίνδυνες όπως μια μυϊκή κράμπα ή εμετός, στη θάλασσα μπορεί να αποβούν μοιραίες.
Είναι αναμφισβήτητο ότι σε κανέναν δεν μπορεί ο γιατρός να στερήσει το θαλασσινό μπάνιο. Είναι όμως υποχρεωμένος να τον ενημερώσει για τους κινδύνους ιδιαίτερα από τη λήψη των φαρμάκων που του χορηγεί, για να αποφεύγεται κάθε δυσάρεστο συμβάν.
άνθρωπος αισθάνεται ανασφαλής, πολύ περισσότερο μάλιστα όταν κάποιος γνωρίζει ότι αντιμετωπίζει ένα καρδιακό πρόβλημα.
Στην πράξη, ο καρδιοπαθής δεν κινδυνεύει περισσότερο από τον υγιή όταν κολυμπά. Κινδυνεύει όμως περισσότερο από τα φάρμακα που παίρνει, παρά από το κολύμπι αυτό καθαυτό. Τα αγγειοδιασταλτικά φάρμακα ή και τα διουρητικά που παίρνουν συνήθως όσοι πάσχουν από στεφανιαία νόσο, από υπέρταση ή από καρδιακή ανεπάρκεια, πολλές φορές προκαλούν μεγάλη πτώση της αρτηριακής πίεσης, κάτω από 90mmHg, με πιθανό αποτέλεσμα ο κολυμβητής να ζαλιστεί ή και να λιποθυμήσει.
Στην περίπτωση αυτή, τα πράγματα μπορεί να γίνουν τραγικά, δηλαδή να χάσει τις αισθήσεις του και να πνιγεί. Οι περισσότεροι πνιγμοί δεν οφείλονται στο ότι ο κολυμβητής δεν ξέρει να κολυμπά. Οφείλονται σε παθολογικές καταστάσεις που συμβαίνουν τη στιγμή της κολύμβησης. Η εκδήλωση ενός εμφράγματος ή ενός εγκεφαλικού επεισοδίου μέσα στη θάλασσα μπορεί να οδηγήσει σε πνιγμό.
Το ίδιο μπορεί να συμβεί και στον καρδιοπαθή διαβητικό όταν παίρνει αντιδιαβητικά φάρμακα, τα οποία μπορεί να του προκαλέσουν υπογλυκαιμία και λιποθυμία την ώρα που κολυμπά. Γι’ αυτό και οι συστάσεις των γιατρών προς αυτές τις ειδικές ομάδες ασθενών είναι να μην απομακρύνονται από την ακτή και, ει δυνατόν, να κολυμπούν με παρέα και όχι μόνοι τους.
Σπανιότερα, ο κάθε άνθρωπος και ιδιαίτερα ο καρδιοπαθής μπορεί να πάθει σπασμό των στεφανιαίων αρτηριών του ή σοβαρές αρρυθμίες όταν κολυμπά σε πάρα πολύ χαμηλή θερμοκρασία. Γι’ αυτό πρέπει να αποφεύγεται το μπάνιο σε παγωμένα νερά.
Γενικά πάντως το νερό αποτελεί ανασφαλές περιβάλλον για τον άνθρωπο: 300 - 400 ζωές χάνονται κάθε χρόνο. Οι αδικαιολόγητες αυτές απώλειες, πέραν των άλλων, οφείλονται στην απουσία οργανωμένων παραλιών με σωστικά μέσα και εκπαιδευμένους διασώστες. Καταστάσεις που στη στεριά είναι ακίνδυνες όπως μια μυϊκή κράμπα ή εμετός, στη θάλασσα μπορεί να αποβούν μοιραίες.
Είναι αναμφισβήτητο ότι σε κανέναν δεν μπορεί ο γιατρός να στερήσει το θαλασσινό μπάνιο. Είναι όμως υποχρεωμένος να τον ενημερώσει για τους κινδύνους ιδιαίτερα από τη λήψη των φαρμάκων που του χορηγεί, για να αποφεύγεται κάθε δυσάρεστο συμβάν.
ΠΗΓΗ: Real.gr
.jpg)
