ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΧΑΜΑΡΑΚΗ
Επιμέλεια-Σύνταξη: Πρωτ. Γεώργιος Σούλος
Αθρόα ήταν η προσέλευση του λαού της Ηλιούπολης (και όχι μόνο), στην όντως εξαιρετική και σπάνια εκδήλωση «Ευχαριστιών, Τιμής και Αναγνωρίσεως» του πολυσχιδούς Έργου του αξίου και ακούραστου Εφημερίου της Ενορίας Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Ηλιουπόλεως, Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου π. Διονυσίου Χαμαράκη, που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 22α Ιανουαρίου 2012 και ώρα 6.00 μμ, στο Αναψυκτήριο «Δ. Κιντής» στην Ηλιούπολη, με διοργανωτές τον Όμιλο Προετοιμασίας Στελεχών Αυτοδιοίκησης (Ο.Π.Σ.Α) και την Ενοριακή Ένωση Επιστημόνων (Ε.Ε.Ε) του Ι. Καθεδρικού Ναού «Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ηλιουπόλεως».
Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους, αρκετοί κληρικοί και πλήθος λαϊκών, καθώς και οι άρχοντες της τοπικής κοινωνίας και επίσημοι, ως ακολούθως:
1. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βελεστίνου κ. Δαμασκηνός, ως εκπρόσωπος της Αυτού Αγιωτάτης Μακαριότητος Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. κ. Ιερωνύμου.
2. Ο Μητροπολίτης Καβάσων του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας κ. Φιλήμων.
3. Ο Δήμαρχος Ηλιούπολης κ. Βασίλειος Βαλασόπουλος.
4. Ο πρώην Αντινομάρχης Αττικής και «Επικεφαλής της Δημοτικής Παράταξης» του Δήμου Ελληνικού – Αργυρούπολης, κ. Χάρης Πασβαντίδης.
5. Ο πρώην Δήμαρχος Ηλιούπολης κ. Ιωάννης Αναγνώστου.
6. Κληρικοί, Δημοτικοί Σύμβουλοι, καθώς και Πρόεδροι Φορέων και Σωματείων της πόλεως της Ηλιούπολης.
Την πνευματική, ποιμαντική και κοινωνική προσφορά του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου π. Διονυσίου Χαμαράκη, όχι μόνο στην ενορία του Αγίου Κωνσταντίνου, αλλά σε ολόκληρη την Ηλιούπολη και στο Λαό της, εξήραν ευστόχως και ευλάλως οι κάτωθι:
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ:ΤΑΚΗΣ ΓΚΟΓΚΟΡΩΣΗΣ
I. Εκ μέρους της «Ενοριακής Ένωσης Επιστημόνων» του Ι. Καθεδρικού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ηλιουπόλεως, ο πρόεδρός της, Πανοσιολογιότατος Αρχιμανδρίτης Σπυρίδων Κατραμάδος.
II. Εκ μέρους του Ομίλου Προετοιμασίας Στελεχών Αυτοδιοίκησης, ο Ελλογιμώτατος Πρόεδρος αυτού και πρώην Δήμαρχος Ηλιουπόλεως κ. Θεόδωρος Γεωργάκης.
III. Εκ μέρους της Ενορίας Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Ηλιουπόλεως, ο Αιδεσιμολογιότατος Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Σούλος.
Ο Εκπρόσωπος του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ.κ. Ιερωνύμου, Μητροπολίτης Βελεστίνου κ.κ. Δαμασκηνός, μετέφερε, στον τιμώμενο, τις ευχές και τις ευλογίες του Αρχιεπισκόπου, καθώς και τις προσωπικές του, εξάρων το ήθος και την προσωπικότητά του.
II. Εκ μέρους του Ομίλου Προετοιμασίας Στελεχών Αυτοδιοίκησης, ο Ελλογιμώτατος Πρόεδρος αυτού και πρώην Δήμαρχος Ηλιουπόλεως κ. Θεόδωρος Γεωργάκης.
III. Εκ μέρους της Ενορίας Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Ηλιουπόλεως, ο Αιδεσιμολογιότατος Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Σούλος.
Ο Εκπρόσωπος του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ.κ. Ιερωνύμου, Μητροπολίτης Βελεστίνου κ.κ. Δαμασκηνός, μετέφερε, στον τιμώμενο, τις ευχές και τις ευλογίες του Αρχιεπισκόπου, καθώς και τις προσωπικές του, εξάρων το ήθος και την προσωπικότητά του.
Σύντομο επαινετικό λόγο εκφώνησε και ο Μητροπολίτης Καβάσων κ. Φιλήμων. Ακολούθησε απονομή τιμητικών επάθλων από τους διοργανωτές, στον π. Διονύσιο, ενώ συμμετείχε και λάμπρυνε με την παρουσία της, η Μικτή Χορωδία «Ηχοχρωμάτων» με Μαέστρο τη Φιλόλογο και Μουσικοσυνθέτη κ. Σμαρούλα Νάκη, που απέδωσε με αριστοτεχνική εκτέλεση, μελοποιημένους στίχους του τιμωμένου Αρχιμανδρίτου π. Διονυσίου Χαμαράκη, από την ίδια.
Στον επίλογο της εκδήλωσης, βαθέως συγκινημένος, ο τιμώμενος π. Διονύσιος Χαμαράκης, ευχαρίστησε, στιχουργικά, τους διοργανωτές της εκδήλωσης, τους ομιλητές, τους παρισταμένους επισήμους, καθώς και το πολυπληθές ακροατήριο, για την τιμητική βραδιά, προς το πρόσωπό του και αποχαιρέτισε τον καθένα ξεχωριστά, εις την έξοδο της αίθουσας του αναψυκτηρίου.
ΟΜΙΛΙΕΣ ΚΑΤΑ ΣΕΙΡΑ ΕΚΦΩΝΗΣΗΣ
1. ΑΡΧΙΜ. ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΤΡΑΜΑΔΟΣ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΧΑΜΑΡΑΚΗ
Με αισθήματα χαράς και δοξολογίας προς τον εν Τριάδι Θεό αποτελεί για τη ταπεινότητά μου, ιδιαίτερη τιμή και ξεχωριστό προνόμιο να εισηγούμαι απόψε στην κατάμεστη αυτή από κόσμο μας πρώτος εγώ τα της ζωής και τα της λαμπρής εκκλησιαστικής πορείας και δράσεως του Γέροντά μας του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμ. κ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΧΑΜΑΡΑΚΗ κατά την τελετή της υποδοχής του «ΩΣ ΕΠΙΤΙΜΟΥ ΜΕΛΟΥΣ» της Ενοριακής Ενώσεως των Επιστημόνων του Ι. Καθεδρικού Ναού της Κοιμήσεως Θεοτόκου και ξεχωριστής προσωπικότητας του Ομίλου Προετοιμασίας Στελεχών Τοπικής Αυτοδιοικήσεως της πόλης μας Η Ενοριακή Ένωση Επιστημόνων ένας ενοριακός ποιμαντικός ξεχωριστός τόπος γόνιμου προβληματισμού και σοβαρής συζήτησης και αναζήτησης για τα ουσιώδη της πίστεως και της παραδόσεως μας και για τον σύγχρονο και μεθοδευμένο επιστημονικά και πρακτικά τρόπο της παρουσίας. Της ζωής και της μαρτυρίας στο σύγχρονο κόσμο στον Εσωτερικό Κανονισμό Λειτουργίας της φρόντισε να προβλέψει την καθιέρωση του θεσμού των ΕΠΙΤΙΜΩΝ ΜΕΛΩΝ θεσμό με τον οποίο τιμά τα πρόσωπα εκείνα που έχουν προσφέρει ή προσφέρουν σημαντικότατες υπηρεσίες στην Εκκλησία, την Πολιτεία και γενικότερα την Ελληνική Κοινωνία μας. Προσωπικότητες που με τη δράση τους με το έργο τους συνέβαλλαν ή συμβάλουν στην ανάδειξη της Ορθοδόξου παραδόσεως μας και της πολιτιστικής και εκκλησιαστικής κληρονομιάς και πίστεώς μας. Πρόσωπα δια των οποίων τιμάτε ο Δομήτωρ της Εκκλησίας Κύριος μας και ευλογείται το Άγιο Όνομα Του.
Νιώθω, και έτσι θα παρακαλούσα να νιώθουμε όλοι απόψε εδώ , ότι η τιμή την οποία κληθήκαμε για να αποδώσουμε, καθηκόντως, στον Πανοσιολογιώτατον Αρχιμ. κ. Διονύσιο Χαμαράκη τον σεβάσμιο και ξεχωριστό Λευίτη της Εκκλησίας μας είναι ταυτόχρονα και μία εκδήλωση και μία τιμή για όλο τον Ιερό Κλήρο της πόλης μας που ευτύχισε να έχει συνεχώς και αδιαλείπτως καλούς ποιμένες Χριστού και όχι μισθωτούς εργάτες, κατά τον ευαγγελικό λόγο. Τιμή και σε όλους τους επί δεκαετίες αγωνιζόμενους τέτοιους Κληρικούς της πόλης μας, και πάνω από όλα σε κάθε παπά, που αναλώνεται και σήμερα ακόμα πιο έντονα μέσα από όλες αυτές τις αρνητικές και πνευματομάχες κοσμικές νέες δύσκολες συνθήκες στη ιερή εργασία και διακονία του συνανθρώπου και του κάθε πιστού .
Η σημερινή τιμή απευθύνεται μεν σε ένα πρόσωπο στον καταξιωμένο Κληρικό Αρχιμ. κ. ΔΙΟΝΥΣΙΟ ΧΑΜΑΡΑΚΗ αλλά ταυτόχρονα σκοπό έχει στο να τιμηθεί και κάθε Ιερωμένος που ξέρει να τρέχει για τους ενορίτες του πολύ πιο γρήγορα από όσο για τους δικούς του και για τα παιδιά του αν έχει , πού γίνεται ο ίδιος ένα κεράκι αναμμένο στην εκκλησιά που τον έχει ο Επίσκοπος τοποθετήσει, για να φωτίζει κι όταν οι πιστοί φύγουν για τα σπίτια τους, αυτός να τρέχει μόνος ανάλαφρα προ του Εσταυρωμένου Κυρίου και ενώπιον του φρικτού θυσιαστηρίου, παρακαλώντας Τον να ανακουφίζει το ποίμνιό Του από τη οδύνη, τις δοκιμασίες, τους πειρασμούς, τις ασθένειες και τόσα άλλα πολλά και ποικίλα σωτήρια αιτήματα και να μετατρέπει την έρημο και την βάσανο της πόλης και της σημερινής ζωής και της μέριμνας σε ένα παράδεισο επί της γης προσφοράς και αγάπης.
Τιμάμε σήμερα στο πρόσωπο του Π Διονυσίου και κάθε έναν αληθινά αφοσιωμένο ιερέα νέο ή γέροντα, ένας παπά απλό ‒ όπως λέμε, πρόχειρα και άκριτα. Ἐλεγε κάποτε ένας τέτοιος απλός παπάς Σεβαστοί Πατέρες και εκλεκτοί παριστάμενοι : «ένα μόνο πράγμα ζητώ από τον Θεό, καμμία άλλη χάρη, καμμία άλλη τιμή, καμμία άλλη διάκριση για τον εαυτό μου, απλά του ζητώ να αντέχουν τα χέρια μου μέχρι τελευταίας μου αναπνοής όταν κρατώ το άγιο ποτήριο, την ώρα που κοινωνώ του Αγίου Σώματος και Αίματος του Χριστού για τον οποίο ανάλωσα την ζωή και την ύπαρξή μου.»
Για να κάνεις όμως μια τέτοια προσευχή, πρέπει να βλέπεις με δέος τι κάνεις, κάθε φορά που ετοιμάζεις τα Άχραντα Μυστήρια. Κι αλήθεια, πόσες φορές στα τόσα χρόνια της ιερωσύνης μας, Πατέρες και Αδελφοί ίσως το έχουμε νιώσει, ότι ο μεγάλος εχθρός, η μεγάλη νίκη του Πονηρού πάνω μας δεν είναι να μας σπρώξει σε κάποιαν σοβαρή ή λιγότερο σοβαρή πτώση και αμαρτία, σε μια κακή πράξη, αλλά να μας σπρώξει να πέσουμε στη συνήθεια, να μην μας αφήσει να νιώσουμε πως ακόμη μια φορά, μπροστά στην άγια Τράπεζα, είμαστε μάρτυρες ενός θαύματος, και μάλιστα ταπεινοί συνεργοί. Ακόμη μια φορά, μπροστά στα μάτια του τα ανθρώπινα, το κρασί και το νερό και το φτωχό ψωμάκι, τα τυλίγουμε με το φέγγος της αιωνιότητας .
Βέβαια ο χώρος της διακονίας μας για τον Επίσκοπο, τον Πρεσβύτερο κάθε Κληρικό δεν είναι μόνον όαση προσφοράς, αλλά είναι κυρίως μία έρημος δοκιμασίας. Εκεί νιώθεις πως η ανακούφιση που φέρνεις στο πρόσωπο του βοηθουμένου, φωτίζει το δρόμο σου και δροσίζει την ψυχή σου. Εκεί όμως νιώθεις και το βάρος του σκότους να πέφτει πάνω σου. Όσο βαδίζεις, τόσο θέλεις να στηρίξεις και να προστατέψεις τον αδελφό τον πονεμένο, τον χτυπημένο τον πτωχό και ενδεή το ποίμνιο που Εκείνος ο Χριστός μας εμπιστεύθηκε. Και βλέπεις τότε να πληθαίνουν γύρω σου τα στόματα τα όμοια με ανοιχτούς τάφους. Βλέπεις να αμφισβητείται ο στηρικτικός και ποιμαντικός λόγος σου. Σε λοιδορεί και σε διασύρει ο Διάβολος, ο αρχαίος όφις, όχι μόνο για να κάμψει εσένα τον Κληρικό , αλλά κυρίως για να κλείσει τα αυτιά όσων σε ακούν. Να τους κερδίσει, και να τους πετάξει τα μαχαίρια της απιστίας ή της αμφιβολίας.
Ο Κληρικός αδελφοί μου δεν έχει δικαίωμα να βλέπει τον κόσμο μέσα από τα μάτια του, αλλά μέσα από την οπτική γωνία που του δίνει η Ιερωσύνη του. Αυτό θα πει ότι πρέπει να μη χάνει ποτέ την επαφή με το αληθινό. Να προσεύχεται κάθε στιγμή, να παρακαλεί τον Κύριο να τον βοηθήσει να βλέπει τον κόσμο με το αναστάσιμο φως κι όχι με το φως του παρόντος κόσμου. Να μην τον αφήσει ο Κύριος να νιώσει, ούτε στιγμή, ότι έχει αξίωμα, ότι έχει καθήκοντα, ότι οι άλλοι έχουν υποχρέωση προς αυτόν, ότι τάχα εκπροσωπεί τον θεσμό της Εκκλησίας. Ο κληρικός κάθε ηλικίας βαθμού και τάξεως οφείλει να ικετεύει συνεχώς και αενάως τον Κύριο μας ζητώντας Του να τον έχει ικανό, να μας έχει ικανούς να διοικούμε εν Χριστῷ και όχι εν θεσμῷ.
Έτσι και κατά αυτόν τον τρόπο μπορούμε και οφείλουμε να τιμούμε ιεροπρεπώς και θεοπρεπώς τα ιεραποστολικά άγια πόδια του τιμωμένου σήμερα πολιού Γέροντα Διονυσίου τα πόδια και την καρδιά τα ευαγγελιζόμενα την ειρήνη και τα αγαθά του Θεού στη γη και στους ανθρώπους της.
Β Ι Ο Γ Ρ Α Φ Ι Κ Ο
Γεννήθηκε στην Πηγή Ρέθυμνου της Κρήτης, στις 6 Φεβρουαρίου του 1928. Αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στην Εκκλησία διά της εντάξεως του στον Μοναχισμό σε ηλικία 18 ετών στις 25/12/1946 και εκάρη Μοναχός τον Απρίλιο του 1947. Επιστρατεύτηκε και υπηρέτησε ως υπαξιωματικός του Ελληνικού στρατού από το έτος 1951 έως και το 1953, οπότε και επέστρεψε και πάλι στο Μοναστήρι του. Στις 23 Απριλίου του έτους 1953 χειροτονείται Διάκονος από τον Επίσκοπο Ρέθυμνου Αθανάσιο και διορίζεται στην Πηγή Ρέθυμνου Διάκονος. Τον ίδιο χρόνο εγγράφεται σε ηλικία 25 ετών στο Γυμνάσιο το οποίο είχε διακόψει λόγω Γερμανικής κατοχής.
Το 1965 έρχεται στην Αθήνα και υπηρετεί στους Ιερούς Ναούς : Άγιο Γεώργιο Κορυδαλλού, Κοίμηση της Θεοτόκου Κοινοσάργους και Ζωοδόχο Πηγή Ακαδημίας, όπου και συμπλήρωσε συνολικά 16 χρόνια στον βαθμό του Διακόνου. Το 1969 τελειώνει τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και τον Απρίλιο του ιδίου έτους χειροτονείται υπό του βοηθού επισκόπου Ευρίπου Βασιλείου, με εντολή του τότε Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου του πρώτου, σε Πρεσβύτερο στη Ζωοδόχο Πηγή Αθηνών και την ίδια μέρα λαμβάνει και το Οφίκιο του Αρχιμανδρίτη.
Στις 23 Απριλίου του ίδιου έτους παίρνει τον διορισμό του και αναλαμβάνει την ποιμαντική διοίκηση στον Ιερό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης -Ηλιούπολης ως : Ι. Προϊστάμενος και Πρόεδρος του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου – Πρόεδρος του Ενοριακού Φιλόπτωχου Ταμείου, καθώς και υπεύθυνος Ιερεύς Νεότητας των Ενοριακών Κατηχητικών Σχολείων και του Κέντρου Στήριξης Οικογένειας ( ΚΕΣΟ).
Η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών τον διορίζει στη συνέχεια Επίτροπο και των Ιερών Ναών της 3ης Αρχιεπισκοπικής Περιφέρειας, η οποία άρχιζε από την Αγία Φωτεινή Ιλισού και έφτανε μέχρι τα Είσοδοι της Θεοτόκου στην Βάρη. Ταυτόχρονα λαμβάνει και την ειδική ευχή και εντολή του Πνευματικού Πατρός καθώς και του Ιεροκήρυκα της Ενορίας του αλλά και των άλλων Ιερών Ναών. Στη συνέχεια διορίζεται από τον βοηθό Επισκόπου Ρογών- μετέπειτα Μητροπολίτη πρ.Πειραιώς Καλλίνικο- στον Κεντρικό Οργανισμό Εκδόσεων της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Αποστολική Διακονία της και ειδικότερα στον τομέα εκδόσεων της εφημερίδας « Εκκλησιαστική Αλήθεια».
Από το έτος 1969 έως και τον Φεβρουάριο του 2011 αναπτύσσει μια αξιοζήλευτη και αξιομίμητη ποιμαντική ενοριακή και κοινωνική εκκλησιαστική δραστηριότητα η οποία συντελεί τόσο στην πνευματική ανύψωση της Ενορίας, όσο και στην στήριξη των ενοριτών και πολιτών της Ηλιούπολης. Ως κληρικός με εξαίρετο ήθος και εκκλησιαστική και εκκλησιολογική συνείδηση γίνεται παράδειγμα προς μίμηση πολλών. Κατά το διάστημα της πολύχρονης Ιερατικής του πορείας και σε αναγνώριση του υψηλού ήθους του ποιμαντικού και εκκλησιαστικού έργου του, τρεις φορές του προτάθηκε από Ιεράρχες της Ημιαυτόνομου Εκκλησίας της Κρήτης να εκλεγεί και καταστεί Μητροπολίτης Ρεθύμνου, αλλά επέλεξε και προτίμησε να παραμείνει στην θέση της διακονίας του στην Ηλιούπολη αγωνιζόμενος με τους ενορίτες του.
Σήμερα στα 82 χρόνια του και μετά από τα 43 και πλέον χρόνια μία ευδόκιμης Ιερατικής Διακονίας στη ζωή της Εκκλησίας, συνεχίζει την διακονία του στα Ιερατικά και καθαρών Πνευματικά του καθήκοντα : την Θεία Λειτουργία, το Ι. Κήρυγμα , την διακονία των ψυχών των αδελφών χριστιανών διά της προσελεύσεως στο Ι. Μυστήριο της Εξομολογήσεως, ενώ συνεχίζει την αγαστή συνεργασία του τόσο με τον Διοικητικά νέο Προϊστάμενο του Ι . Ναού των Αγίων Κων/νου και Ελένης Αιδεσιμολογιώτατον Πρωτ. Σωτήριο Χριστοδούλου, τους νεότερους αδελφούς συνεφημέριους του, αλλά και με όλα τα παλαιά και νέα λαϊκά μέλη που διακονούν εθελοντικά και τιμητικά τον ως άνω Ι. Ναό. Στις παραπάνω δραστηριότητές του οφείλουμε να τονίσουμε και την ίδρυση του Γηροκομείου « Η ΑΓΙΑ ΤΑΒΙΘΑ», και την συμμετοχή του τιμωμένου σήμερα π. Διονυσίου και ως Πρόεδρου του Δ. Συμβουλίου του Σωματείου αυτού με την σύμπραξη του Δήμου επί της Δημαρχίας του αξιοτίμου κ. ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΗ η οποία συνεργασία και σύμπραξη ΕΚΚΛΗΣΙΑ-ΔΗΜΟΥ συνεχίστηκε και συνεχίζεται υποδειγματικά έως σήμερα και από όλους τους Δημάρχους της πόλης μας. Υπήρξε σημαντική και η επί 40 χρόνια συμβολή του και στο «Καλλέρειο Ορφανοτροφείο» το οποίο εδρεύει στην Ενορία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης της πόλεώς μας και παραμένει για το Ίδρυμα αυτό πνευματικός οδηγός των ορφανών και Πρόεδρος του Δ. Συμβουλίου αυτού.
Σε όλα όσα ακουστήκαν θα ήταν μεγάλη παράλειψη εκ μέρους της ελαχιστότητός μου να μην τονιστούν και τα ιδιαίτερα πνευματικά φυσικά και επίκτητα χαρίσματα του Γέροντος πατρός Διονυσίου Χαμαράκη, αποτέλεσμα του εσωτερικού πνευματικού αγώνος του δηλ όπως το ευγενές και άδολο του χαρακτήρα η πατρική και αδελφική αγάπη του , η ιερατική μακροθυμία στις δυσκολίες και στις συκοφαντίες που συχνά πυκνά μαστίζεται το Σώμα των Κληρικών, η υψοποιώς ταπεινοφροσύνη του, η πανθομολογουμένη εργατικότητα, η ανεπίληπτη ηθική ζωή του και η αγαστή συνεργασία του με όλους. Και η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών εκτιμώντας την ιερατική δράση και πολύχρονη θετική παρουσία του τον έχει κατατάξει ως ένα μεταξύ των παλαιοτέρων Πατέρων της και άνθρωπο που συνεργάστηκε υποδειγματικά με τους τελευταίους οκτώ διατελέσαντες Αρχιεπισκόπους Αθηνών και Πάσης Ελλάδος . Την αυτή τιμή και εκτίμηση έχει και στην Τοπική Εκκλησία μας που τον έχει κατατάξει ως ένα από τους παλαιοτέρους σοφούς ποιμένες και άξιους οιακοστρόφους της Εκκλησίας μας
Οφείλουμε να υπενθυμίζουμε ότι ο Αρχιμ. Διονύσιος Χαμαράκης έχει τιμηθεί κατά καιρούς και από:
1. Το Κέντρο Στήριξης της Οικογένειας από την Ι.Α.Α.
2. Το Γενικό Φιλόπτωχο Ταμείο από την Ι.Α.Α
3. Την Χορωδία Ηχοχρωμάτων από την Ι.Α.Α
4. Το Ίδρυμα Αντιμετωπίσεως Δημογραφικού Προβλήματος .
5. Τον Σύλλογος Κρητών Ηλιούπολης
6. Την Πανελλήνια Ομοσπονδία Κρητικών Σωματείων
Ε Π Ι Λ Ο Γ Ο Σ
Σεβαστέ και λίαν αγαπητέ Πατέρα μας κ. ΔΙΟΝΥΣΙΕ,
Η τιμητική αυτή αποψινή εκδήλωση είναι ναι είναι και ένας «ΚΑΙΡΟΣ»ένας δηλαδή ακόμα «ΣΤΑΘΜΟΣ»στη ροή του χρόνου της επί της γης πορείας και ευλογημένης και θεοτίμητης ζωής σου. Σίγουρα θα αισθάνεσαι μέσα σου το χρέος να συνεχίσεις να στέκεσαι και να μας στηρίζεις όλους τους νεότερους αδελφούς κληρικούς σου με νηφαλιότητα, χωρίς επηρεασμούς εσωτερικούς είτε από τους ανθρώπινους επαίνους είτε από την σκληρή και άδικη πολλές φορές πολεμική και κριτική των όποιων σκοπιμοτήτων. Ένα από τα μεγάλα διδάγματα που επέτρεψε ο Κύριος μας να έχουμε προ όποιου βήματος στη ζωή μας είναι ότι το έργο του καθενός μας δεν καταξιώνεται ούτε απαξιώνεται από την κρίση μόνο των ανθρώπων αλλά το έργο μας, το έργο σου εν προκειμένω καταξιώνεται από την αλάνθαστη και αδέκαστη κρίση του Αγίου Θεού. Και η κρίση του Θεού δεν εκφράζεται μόνο μέσα από την εφήμερη δημοσιότητα αλλά χρειάζεται Γέροντά μας χρόνο, χρόνο για να εκδηλωθεί και να παγιοποιηθεί η αγάπη του Θεού και η αγάπη όλων εκείνων που χωρίς πάθη και μικρότητες και εφήμερες κακίες και μικροσυμφέροντα ξέρουν να τιμούν και ξέρουν να αναγνωρίζουν. Και όλοι σήμερα αναγνωρίζουν και ομολογούν ότι «ουχί εις κενόν έδραμες, ουδέ εις κενόν κεκοπίακες»
Να ζήσεις Γέροντά μας ευλογημένος χαρούμενος και ειρηνικός ως ο χιονοσκέπαστος Ψηλορείτης του ευλογημένου της καταγωγής σου, τόπου.
2. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ
ΟΜΙΛΙΑ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΗ
στην ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΚΟΙΝΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ (ΟΠΣΑ & ΕΕΕ Κοιμήσεως Θεοτόκου)
στην ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΚΟΙΝΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ (ΟΠΣΑ & ΕΕΕ Κοιμήσεως Θεοτόκου)
για τον ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ π. ΔΙΟΝΥΣΙΟ ΧΑΜΑΡΑΚΗ
Σεβασμιώτατοι, Πανοσιολογιώτατοι, Αιδεσιμολογιώτατοι,
Αξιότιμε κύριε Δήμαρχε,
Κύριε π. Δήμαρχε,
Αγαπητοί συνάδελφοι στην Αυτοδιοίκηση – έτσι σας αισθάνομαι κι έτσι σας αποκαλώ- νομίζω το δικαιούμαι μετά από θητεία 16 χρόνων στην πόλη μας, ως Δήμαρχος.
Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω αυτή την τόσο τιμητική για μένα ομιλία, που αφορά το ιερό πρόσωπο του αγαπημένου μας πατέρα και σ’ εμένα φίλου καρδιακού, Πανοσιολογιοτάτου Αρχιμανδρίτη π. Διονυσίου Χαμαράκη, με μερικούς στίχους, αφιερωμένους στον τιμώμενο, που ο νους και η καρδιά μου με ώθησαν, να αποτυπώσω σε τούτο το χαρτί.
Αξιότιμε κύριε Δήμαρχε,
Κύριε π. Δήμαρχε,
Αγαπητοί συνάδελφοι στην Αυτοδιοίκηση – έτσι σας αισθάνομαι κι έτσι σας αποκαλώ- νομίζω το δικαιούμαι μετά από θητεία 16 χρόνων στην πόλη μας, ως Δήμαρχος.
Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω αυτή την τόσο τιμητική για μένα ομιλία, που αφορά το ιερό πρόσωπο του αγαπημένου μας πατέρα και σ’ εμένα φίλου καρδιακού, Πανοσιολογιοτάτου Αρχιμανδρίτη π. Διονυσίου Χαμαράκη, με μερικούς στίχους, αφιερωμένους στον τιμώμενο, που ο νους και η καρδιά μου με ώθησαν, να αποτυπώσω σε τούτο το χαρτί.
Ίσως δεν είμαι άξιος
για να σε ακουμπήσω
όμως ακούω μέσα μου
φωνή χριστιανική
δύναμη ασυγκράτητη
δυο λόγια να μιλήσω.
για να σε ακουμπήσω
όμως ακούω μέσα μου
φωνή χριστιανική
δύναμη ασυγκράτητη
δυο λόγια να μιλήσω.
Μάννα τρανή λεβεντογέννα
Κρητικιά σε βύζαξε
κι έγινε φλόγα το είναι σου
κι η θέλησή σου θέριεψε.
Κρητικιά σε βύζαξε
κι έγινε φλόγα το είναι σου
κι η θέλησή σου θέριεψε.
Ήπιες κρασί χιλιόχρονο, ήπιες ρακί,
που φούντωσε το αίμα σου
κι έκραζε η καρδιά σου
σα βοερή αητού φωνή.
που φούντωσε το αίμα σου
κι έκραζε η καρδιά σου
σα βοερή αητού φωνή.
Κι ήθελες την Εκκλησιά μας,
την πίστη την ορθόδοξη,
να την υπηρετήσεις
και το Χριστό μας
σ’ όλη σου την διαδρομή
να τόνε προσκυνήσεις.
Πορεύτηκες Χριστιανικά
σε όλη τη ζωή σου
και στο Θεό εχάρισες
όλη την ύπαρξή σου.
την πίστη την ορθόδοξη,
να την υπηρετήσεις
και το Χριστό μας
σ’ όλη σου την διαδρομή
να τόνε προσκυνήσεις.
Πορεύτηκες Χριστιανικά
σε όλη τη ζωή σου
και στο Θεό εχάρισες
όλη την ύπαρξή σου.
Δε λύγισες, δεν κιότεψες
κούραση δεν αισθάνθηκες,
γιατί γευόσουνα το θεϊκό κρασί
της Θείας Κοινωνίας.
κούραση δεν αισθάνθηκες,
γιατί γευόσουνα το θεϊκό κρασί
της Θείας Κοινωνίας.
Με εφόδιο την πίστη και τη δύναμη του πλάστη μας
επί μισό και παραπάνω αιώνα
έδωσες επάξια τον Ιερό σου Αγώνα.
επί μισό και παραπάνω αιώνα
έδωσες επάξια τον Ιερό σου Αγώνα.
Κι έτσι ποιμαντικά πορεύτηκες στο χριστεπώνυμο το πλήθος
εκεί στην Ενορία των Αγ. Κωνσταντίνου & Ελένης, με λεβεντιά και ήθος.
εκεί στην Ενορία των Αγ. Κωνσταντίνου & Ελένης, με λεβεντιά και ήθος.
Ήσουνα και θα παραμείνεις ο Άξιος κι ακούραστος λεβίτης
ο αγέρωχος και δυνατός γόνος της Κρήτης.
ο αγέρωχος και δυνατός γόνος της Κρήτης.
Για όλα αυτά απόψε, σ’ αυτή την τελετή,πού ’ναι απλή, λιτή και απέριττη,
όπως και η Αγιοσύνη σου, Σου αποδίδουμε από καρδιάς θερμές ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ!
ΤΙΜΗ ελάχιστη μπροστά στο έργο το πελώριο, που πρόσφερες σ’ όλη την Ενορία, μα προ παντός στον ΑΝΘΡΩΠΟ το Χριστιανό, τον πονεμένο και ανήμπορο, στον φτωχό και τον απελπισμένο.
Φίλε και αδελφέ, αγαπημένε πατέρα Διονύσιε, ευχή καρδιάς σου κάνω, χρόνια να ζήσεις εκατό και ακόμα παραπάνω.
όπως και η Αγιοσύνη σου, Σου αποδίδουμε από καρδιάς θερμές ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ!
ΤΙΜΗ ελάχιστη μπροστά στο έργο το πελώριο, που πρόσφερες σ’ όλη την Ενορία, μα προ παντός στον ΑΝΘΡΩΠΟ το Χριστιανό, τον πονεμένο και ανήμπορο, στον φτωχό και τον απελπισμένο.
Φίλε και αδελφέ, αγαπημένε πατέρα Διονύσιε, ευχή καρδιάς σου κάνω, χρόνια να ζήσεις εκατό και ακόμα παραπάνω.
Ειλικρινά πιστέψτε με πως θα μπορούσα ώρες πολλές να γράφω στίχους και να προσφέρω λόγια αυθόρμητα, βγαλμένα από την ψυχή μου για τον τιμώμενο Ιερέα μας. Θα προσπαθήσω όμως λόγω της πίεσης χρόνου να τα περιορίσω στο ελάχιστο.
Είμαι τυχερός που ο Θεός με βοήθησε να υπηρετήσω αυτή την πόλη .
Είμαι ευτυχής που μου δόθηκε η ευκαιρία να συναπαντηθώ, να γνωριστώ , να συνεργαστώ με και να συνδεθώ με τον ιερό δεσμό της φιλίας με τον π. Διονύσιο.
Άνθρωπος γεμάτος Αρετές, Ιερωμένος γεμάτος καλοσύνη, αγιοσύνη, Αγάπη, Πίστη, Ελπίδα, Δύναμη μα και φλογισμένος για προσφορά στον πιστό στο συνάνθρωπο.
Συνεργαστήκαμε εξαιρετικά, σε έργα για την Εκκλησία και την Ενορία.
Το σπουδαιότερο ήταν η δημιουργία της Μονάδας Φροντίδας Ηλικιωμένων «Αγ. Ταβιθά». (εγκαίνια 28.6.1998)
*Ειδικές αναφορές
• Πως ξεκίνησε
• Πως έγινε (δωρεά υπό τρόπο 503 κατ’ άρθρο ΑΚ)
• Αντιδράσεις που υπήρξαν. Σκοπός & Αποτελέσματα.
Θυμίζω τα λόγια που ελέχθησαν κατά τα εγκαίνια της Μονάδας στις 28.6.1998
«Μέσα στις αντίξοες και πολλές φορές περίπλοκες και αντιφατικές
ζούμε βλέπουμε ότι δημιουργούνται συνθήκες δοκιμασίας για τα πιο ανίσχυρα στρώματα του πληθυσμού.
Και βεβαίως αυτά είναι κατά κύριο λόγο τα παιδιά, οι νέοι και οι ηλικιωμένοι. Εκεί ακριβώς κατευθύνουμε το ενδιαφέρον μας.
Εκεί δίνουμε όλες τις δυνάμεις μας, εκεί ο κοινωνικοπρονοιακός σχεδιασμός μας σχεδιάζει και υλοποιεί λύσεις άμεσης προτεραιότητας.
Γιατί όπως μας λέει ο Βίκτωρ Ουγκώ- «στα μάτια των νέων βλέπουμε φλόγα, στα μάτια των γερόντων βλέπουμε φως»
Ας προσπαθήσουμε να βρεθούμε νοερά έστω στην θέση του κάθε ηλικιωμένου συνανθρώπου, του κάθε απόμαχου της δουλειάς και ας σκεφτούμε πόσο έχει ανάγκη να μην αισθανθεί απόμαχος και της ζωής, πόσο έχει ανάγκη να βλέπει τους τροχούς της ζωής του να αλείφονται με το λάδι της ελπίδας της αγάπης και της συμπαράστασης.
Αυτές είναι οι κινητήριες σκέψεις όλων όσοι, σε καιρούς μάλιστα δύσκολους και επικίνδυνους, προσέφεραν από το υστέρημα της ίδιας της ψυχής τους και έβαλαν τα πρώτα λιθαράκια για να φτάσουμε σ’ αυτό που βλέπουμε σήμερα. Από τις ημέρες του αείμνηστου εφημέριου του Ιερού Ναού Αγίου Κωνσταντίνου και πρωτεργάτη τότε της Φιλανθρωπικής Ένωσης Η ΑΓΙΑ ΤΑΒΙΘΑ, πατρός Αντωνίου Μπογατσά, μέχρι τον σεβάσμιο σημερινό Πρόεδρο πατέρα Διονύσιο Χαμαράκη υπήρξαν και είναι όλοι, άνθρωποι που φρόντισαν να ζουν με τους ανθρώπους χωρίς να ξεχνούν ότι τους βλέπει ο Θεός, και μίλησαν και μιλούν με τον Θεό, σαν να τους ακούν οι άνθρωποι.
Βοήθησαν όλους όσους μπόρεσαν προτιμώντας όμως πάντα εκείνους που δεν θα μπορούσαν να τους το ανταποδώσουν.
Αυτός ακριβώς είναι και ο σκοπός της μονάδας που σήμερα εγκαινιάζουμε.
Θα βρουν εδώ θέση 30 ηλικιωμένοι μοναχικοί συμπολίτες μας σ’ ένα περιβάλλον υγιεινό, καθαρό και ασφαλές με εξασφαλισμένες όχι μόνο τις βασικές ανάγκες αλλά και την ψυχαγωγία τους , την ενημέρωση , την επικοινωνία και την συμμετοχή τους στη ζωή έτσι που ούτε στιγμή να μην αισθανθούν απόμαχοί της.
Αισθανόμαστε όλοι τη μεγάλη σημασία της Μονάδας Φροντίδας Ηλικιωμένων.
Αυτή η σημασία, μας έκανε να δώσουμε ιδιαίτερα βάρος τόσο στην
ταχύτητα υλοποίησης όσο και στην ποιότητα των υπηρεσιών της μονάδας και πράγματι μπορούμε σήμερα να πούμε ότι και τα δύο είναι υψηλού επιπέδου.
Στην πορεία μας αυτή δεν πίστεψαν όλοι από την αρχή ότι θα φέρναμε σε πέρας αυτό το έργο».
Σημειώνω την αξία συνεργασίας Εκκλησίας και Δήμου, Δήμου και Εκκλησίας
Σημειώνω την άριστη συνεργασία μου ως Δημάρχου με όλους τους εφημέριους, όλων των Εκκλησιών της πόλης μας. Δράττομαι της ευκαιρίας να πω και να τονίσω το εξαιρετικό θα έλεγα, άριστο ανθρώπινο δυναμικό όλων των Εκκλησιών μας στην Ηλιούπολη και εννοώ τους ιερείς, όλους τους ιερωμένους με τους οποίους είχα και εξακολουθώ να έχω άριστες σχέσεις, φιλία και αγάπη. Τους ευχαριστώ για ακόμη μία φορά, μέσα από την καρδιά μου.
Επισημαίνω τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε, όπως για την ανέγερση του Ι.Ν. του Αποστόλου Παύλου, τις παλιές διενέξεις και έριδες με όμορους στον Ιερό Ναό της Αγ. Μαρίνας και άλλα τα οποία επιλύσαμε.
Για μας τους χριστιανούς η Εκκλησία είναι ο φωτεινός φάρος, είναι η δύναμη , είναι η Αγάπη, είναι η Πίστη και η Ελπίδα.
Ο Ιησούς Χριστός διδάσκει Αγάπη, δίνει Αγάπη, «Αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί….» Αν Αγάπη δεν έχω δεν είμαι τίποτα…Θα πει προς Κορινθίους ο Απόστολος των Εθνών, Παύλος στην Α΄ Επιστολή του.
Ο Ιησούς διακηρύσσει την Ισότητα, επιβιώνει διαρκώς την Ελπίδα και δημιουργεί ιδανικά και οράματα, που δεν ξεθωριάζουν ποτέ.
Αυτές τις αξίες, αυτά τα ιδανικά επιχειρούμε να αγγίξουμε κι απόψε, με αυτή την τιμητική εκδήλωση.
Μιλώντας για τον π. Διονύσιο θυμάμαι:
Τα λόγια του Μεγάλου Βασιλείου «Δεν έχω να φοβηθώ τίποτα…Ένα τετριμμένο ράσο –ολίγα εφθαρμένα βιβλία θα παραλάβετε κι εν αδύναμο σώμα, έτοιμο να παραδώσει πνεύμα εις Κύριον, με το παραμικρότερο βασάνισμά του»
Καταδεικνύεται έτσι το μεγαλείο Του σε υπέρτατο βαθμό απελευθερωμένου ανθρώπου , αυτού του ανθρώπου που το πραγματικό νόημα της διδασκαλίας του Χριστού μας αγκαλιάζει. Έτσι είναι και έτσι αισθάνεται ο πατήρ Διονύσιος.
Επιτρέψτε μου να ενστερνιστώ το αξίωμα που λέει:
Κρατώ σφιχτά τρεις θησαυρούς.
Την αγάπη, την αυτάρκεια, την ταπεινοσύνη.
Την αγάπη με κάνει θαρραλέο, η αυτάρκεια φιλότιμο, η ταπείνωση κύριο των πραγμάτων.
Με την αγάπη νικώ μα και με την αγάπη αμύνομαι. Έτσι δεν αμύνθηκε και τελικά δε νίκησε ο Ιησούς;
Πιστεύω απόλυτα πως για να κυβερνήσεις τον εαυτό σου πρέπει να χρησιμοποιήσεις το μυαλό σου και για να κυβερνήσεις άλλους πρέπει να χρησιμοποιήσεις την καρδιά σου απ’ όπου πηγάζει η αγάπη. Έτσι πορεύτηκε και πορεύεται ο π. Διονύσιος.
Ο Χριστός κατά την δημόσια δράση του δίνει ένα σκληρό αγώνα για να εδραιώσει τον καινούργιο κόσμο που δίδασκε και να δώσει τις πραγματικές διαστάσεις του. Ο καινούργιος κόσμος είναι « κοινωνία αγάπης».
Στην εποχή που ζούμε με την καταχνιά και την γκρίζα όψη, που όλα ξαφνικά είναι ανάκατα που έγιναν και γίνονται ανατροπές απρόσμενες, που οι δρόμοι της γης γέμισαν αίμα, ανέργους και φτωχούς, που κυριαρχεί η κρίση σε όλα τα επίπεδα.
Εμείς εδώ στην Ηλιούπολη προσπαθούμε ο καθένας από τη δική του θέση και θα προσπαθήσουμε ακόμη πιο πολύ να μετατρέψουμε την πόλη μας σε πόλη της αγάπης και της ελπίδας.
Ας προσπαθήσουμε να φωτίσουμε τα λόγια μα προ πάντων τα έργα μας με το προβολές της καρδιάς μας.
Να τροφοδοτήσουμε την πίστη, την προσδοκία και το συναίσθημα της ανθρωπιάς.
Να μην αφήνουμε τους φτωχούς κα ανήμπορους απλά να υπάρχουν και να αναπνέουν, αλλά να ζουν, να αισθάνονται, να έχουν αισθήματα να αγαπούν και να αγαπιούνται.
Οι συνάνθρωποί μας όταν δεν ελπίζουν , είναι πεθαμένοι και ας τους βλέπεις να υπάρχουν.
Μπορούμε μαζί όλοι να προσπαθήσουμε και μέσα μας με κεφαλαία γράμματα τον ΑΝΘΡΩΠΟ να γράψουμε.
«Μέσα στο στίβο της ζωής, με την δική σας πάλη, να σηκώσετε ως το Θεό τον Άνθρωπο» μας λέει ο Λευκαδίτης Εθνικός μας ποιητής, Άγγελος Σικελιανός
Ας ξεχάσουμε αυτά που νομίζουμε πως μας χαρίζουν και ας αναζητήσουμε αυτά που μας ενώνουν. Άλλωστε όπως έχει λεχθεί το ωραιότερο επάγγελμα είναι εκείνο που ενώνει τους ανθρώπους.
Όλοι μαζί μπορούμε να δημιουργήσουμε κανείς μόνος του δεν το μπορεί. Μπορούμε και οφείλουμε να ζούμε με Αρχές, με Αξίες, με Ήθος, με Αγάπη στην οικογένεια, στον συνάνθρωπο, στην κοινωνία, στην πατρίδα.
Στον πόνο, στην απογοήτευση, στη μοναξιά, στη φτώχεια , το καλύτερο αντίδοτο είναι η συμπαράσταση και η ελπίδα.
Αυτά μας δίδαξες με το παράδειγμά σου Αγαπημένε μας αδελφέ Πατέρα Διονύσιε.
Σ’ ευχαριστούμε που υπάρχεις. Σ’ ευχαριστούμε για ό, τι μας προσέφερες απλόχερα και πλέρια.
Σ’ ευχαριστούμε που ήρθες στην Ηλιούπολη και υπηρέτησες τόσο πιστά , θεάρεστα και καρποφόρα την Εκκλησία μας και ειδικότερα την Ενορία του Αγίου Κωνσταντίνου.
Σου ευχόμαστε καλή συνέχεια στο επίγειο ταξίδι της ζωής σου & προσμένουμε , ως άνθρωποι και ως χριστιανοί , να συνεχίσεις την ανιδιοτελή προσφορά σου, όπως το έπραξες κα μέχρι σήμερα.
Έχεις πολλά ακόμη να δώσεις….
Και κλείνω με μια μαντινάδα αφιερωμένη στην Αγιοσύνη σου:
«Ευχή σου δίνω στη ζωή
πόνος να μην σ’ αγγίζει
μονάχα την καρδία σου
χαρά να πλημμυρίζει».
Είμαι τυχερός που ο Θεός με βοήθησε να υπηρετήσω αυτή την πόλη .
Είμαι ευτυχής που μου δόθηκε η ευκαιρία να συναπαντηθώ, να γνωριστώ , να συνεργαστώ με και να συνδεθώ με τον ιερό δεσμό της φιλίας με τον π. Διονύσιο.
Άνθρωπος γεμάτος Αρετές, Ιερωμένος γεμάτος καλοσύνη, αγιοσύνη, Αγάπη, Πίστη, Ελπίδα, Δύναμη μα και φλογισμένος για προσφορά στον πιστό στο συνάνθρωπο.
Συνεργαστήκαμε εξαιρετικά, σε έργα για την Εκκλησία και την Ενορία.
Το σπουδαιότερο ήταν η δημιουργία της Μονάδας Φροντίδας Ηλικιωμένων «Αγ. Ταβιθά». (εγκαίνια 28.6.1998)
*Ειδικές αναφορές
• Πως ξεκίνησε
• Πως έγινε (δωρεά υπό τρόπο 503 κατ’ άρθρο ΑΚ)
• Αντιδράσεις που υπήρξαν. Σκοπός & Αποτελέσματα.
Θυμίζω τα λόγια που ελέχθησαν κατά τα εγκαίνια της Μονάδας στις 28.6.1998
«Μέσα στις αντίξοες και πολλές φορές περίπλοκες και αντιφατικές
ζούμε βλέπουμε ότι δημιουργούνται συνθήκες δοκιμασίας για τα πιο ανίσχυρα στρώματα του πληθυσμού.
Και βεβαίως αυτά είναι κατά κύριο λόγο τα παιδιά, οι νέοι και οι ηλικιωμένοι. Εκεί ακριβώς κατευθύνουμε το ενδιαφέρον μας.
Εκεί δίνουμε όλες τις δυνάμεις μας, εκεί ο κοινωνικοπρονοιακός σχεδιασμός μας σχεδιάζει και υλοποιεί λύσεις άμεσης προτεραιότητας.
Γιατί όπως μας λέει ο Βίκτωρ Ουγκώ- «στα μάτια των νέων βλέπουμε φλόγα, στα μάτια των γερόντων βλέπουμε φως»
Ας προσπαθήσουμε να βρεθούμε νοερά έστω στην θέση του κάθε ηλικιωμένου συνανθρώπου, του κάθε απόμαχου της δουλειάς και ας σκεφτούμε πόσο έχει ανάγκη να μην αισθανθεί απόμαχος και της ζωής, πόσο έχει ανάγκη να βλέπει τους τροχούς της ζωής του να αλείφονται με το λάδι της ελπίδας της αγάπης και της συμπαράστασης.
Αυτές είναι οι κινητήριες σκέψεις όλων όσοι, σε καιρούς μάλιστα δύσκολους και επικίνδυνους, προσέφεραν από το υστέρημα της ίδιας της ψυχής τους και έβαλαν τα πρώτα λιθαράκια για να φτάσουμε σ’ αυτό που βλέπουμε σήμερα. Από τις ημέρες του αείμνηστου εφημέριου του Ιερού Ναού Αγίου Κωνσταντίνου και πρωτεργάτη τότε της Φιλανθρωπικής Ένωσης Η ΑΓΙΑ ΤΑΒΙΘΑ, πατρός Αντωνίου Μπογατσά, μέχρι τον σεβάσμιο σημερινό Πρόεδρο πατέρα Διονύσιο Χαμαράκη υπήρξαν και είναι όλοι, άνθρωποι που φρόντισαν να ζουν με τους ανθρώπους χωρίς να ξεχνούν ότι τους βλέπει ο Θεός, και μίλησαν και μιλούν με τον Θεό, σαν να τους ακούν οι άνθρωποι.
Βοήθησαν όλους όσους μπόρεσαν προτιμώντας όμως πάντα εκείνους που δεν θα μπορούσαν να τους το ανταποδώσουν.
Αυτός ακριβώς είναι και ο σκοπός της μονάδας που σήμερα εγκαινιάζουμε.
Θα βρουν εδώ θέση 30 ηλικιωμένοι μοναχικοί συμπολίτες μας σ’ ένα περιβάλλον υγιεινό, καθαρό και ασφαλές με εξασφαλισμένες όχι μόνο τις βασικές ανάγκες αλλά και την ψυχαγωγία τους , την ενημέρωση , την επικοινωνία και την συμμετοχή τους στη ζωή έτσι που ούτε στιγμή να μην αισθανθούν απόμαχοί της.
Αισθανόμαστε όλοι τη μεγάλη σημασία της Μονάδας Φροντίδας Ηλικιωμένων.
Αυτή η σημασία, μας έκανε να δώσουμε ιδιαίτερα βάρος τόσο στην
ταχύτητα υλοποίησης όσο και στην ποιότητα των υπηρεσιών της μονάδας και πράγματι μπορούμε σήμερα να πούμε ότι και τα δύο είναι υψηλού επιπέδου.
Στην πορεία μας αυτή δεν πίστεψαν όλοι από την αρχή ότι θα φέρναμε σε πέρας αυτό το έργο».
Σημειώνω την αξία συνεργασίας Εκκλησίας και Δήμου, Δήμου και Εκκλησίας
Σημειώνω την άριστη συνεργασία μου ως Δημάρχου με όλους τους εφημέριους, όλων των Εκκλησιών της πόλης μας. Δράττομαι της ευκαιρίας να πω και να τονίσω το εξαιρετικό θα έλεγα, άριστο ανθρώπινο δυναμικό όλων των Εκκλησιών μας στην Ηλιούπολη και εννοώ τους ιερείς, όλους τους ιερωμένους με τους οποίους είχα και εξακολουθώ να έχω άριστες σχέσεις, φιλία και αγάπη. Τους ευχαριστώ για ακόμη μία φορά, μέσα από την καρδιά μου.
Επισημαίνω τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε, όπως για την ανέγερση του Ι.Ν. του Αποστόλου Παύλου, τις παλιές διενέξεις και έριδες με όμορους στον Ιερό Ναό της Αγ. Μαρίνας και άλλα τα οποία επιλύσαμε.
Για μας τους χριστιανούς η Εκκλησία είναι ο φωτεινός φάρος, είναι η δύναμη , είναι η Αγάπη, είναι η Πίστη και η Ελπίδα.
Ο Ιησούς Χριστός διδάσκει Αγάπη, δίνει Αγάπη, «Αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί….» Αν Αγάπη δεν έχω δεν είμαι τίποτα…Θα πει προς Κορινθίους ο Απόστολος των Εθνών, Παύλος στην Α΄ Επιστολή του.
Ο Ιησούς διακηρύσσει την Ισότητα, επιβιώνει διαρκώς την Ελπίδα και δημιουργεί ιδανικά και οράματα, που δεν ξεθωριάζουν ποτέ.
Αυτές τις αξίες, αυτά τα ιδανικά επιχειρούμε να αγγίξουμε κι απόψε, με αυτή την τιμητική εκδήλωση.
Μιλώντας για τον π. Διονύσιο θυμάμαι:
Τα λόγια του Μεγάλου Βασιλείου «Δεν έχω να φοβηθώ τίποτα…Ένα τετριμμένο ράσο –ολίγα εφθαρμένα βιβλία θα παραλάβετε κι εν αδύναμο σώμα, έτοιμο να παραδώσει πνεύμα εις Κύριον, με το παραμικρότερο βασάνισμά του»
Καταδεικνύεται έτσι το μεγαλείο Του σε υπέρτατο βαθμό απελευθερωμένου ανθρώπου , αυτού του ανθρώπου που το πραγματικό νόημα της διδασκαλίας του Χριστού μας αγκαλιάζει. Έτσι είναι και έτσι αισθάνεται ο πατήρ Διονύσιος.
Επιτρέψτε μου να ενστερνιστώ το αξίωμα που λέει:
Κρατώ σφιχτά τρεις θησαυρούς.
Την αγάπη, την αυτάρκεια, την ταπεινοσύνη.
Την αγάπη με κάνει θαρραλέο, η αυτάρκεια φιλότιμο, η ταπείνωση κύριο των πραγμάτων.
Με την αγάπη νικώ μα και με την αγάπη αμύνομαι. Έτσι δεν αμύνθηκε και τελικά δε νίκησε ο Ιησούς;
Πιστεύω απόλυτα πως για να κυβερνήσεις τον εαυτό σου πρέπει να χρησιμοποιήσεις το μυαλό σου και για να κυβερνήσεις άλλους πρέπει να χρησιμοποιήσεις την καρδιά σου απ’ όπου πηγάζει η αγάπη. Έτσι πορεύτηκε και πορεύεται ο π. Διονύσιος.
Ο Χριστός κατά την δημόσια δράση του δίνει ένα σκληρό αγώνα για να εδραιώσει τον καινούργιο κόσμο που δίδασκε και να δώσει τις πραγματικές διαστάσεις του. Ο καινούργιος κόσμος είναι « κοινωνία αγάπης».
Στην εποχή που ζούμε με την καταχνιά και την γκρίζα όψη, που όλα ξαφνικά είναι ανάκατα που έγιναν και γίνονται ανατροπές απρόσμενες, που οι δρόμοι της γης γέμισαν αίμα, ανέργους και φτωχούς, που κυριαρχεί η κρίση σε όλα τα επίπεδα.
Εμείς εδώ στην Ηλιούπολη προσπαθούμε ο καθένας από τη δική του θέση και θα προσπαθήσουμε ακόμη πιο πολύ να μετατρέψουμε την πόλη μας σε πόλη της αγάπης και της ελπίδας.
Ας προσπαθήσουμε να φωτίσουμε τα λόγια μα προ πάντων τα έργα μας με το προβολές της καρδιάς μας.
Να τροφοδοτήσουμε την πίστη, την προσδοκία και το συναίσθημα της ανθρωπιάς.
Να μην αφήνουμε τους φτωχούς κα ανήμπορους απλά να υπάρχουν και να αναπνέουν, αλλά να ζουν, να αισθάνονται, να έχουν αισθήματα να αγαπούν και να αγαπιούνται.
Οι συνάνθρωποί μας όταν δεν ελπίζουν , είναι πεθαμένοι και ας τους βλέπεις να υπάρχουν.
Μπορούμε μαζί όλοι να προσπαθήσουμε και μέσα μας με κεφαλαία γράμματα τον ΑΝΘΡΩΠΟ να γράψουμε.
«Μέσα στο στίβο της ζωής, με την δική σας πάλη, να σηκώσετε ως το Θεό τον Άνθρωπο» μας λέει ο Λευκαδίτης Εθνικός μας ποιητής, Άγγελος Σικελιανός
Ας ξεχάσουμε αυτά που νομίζουμε πως μας χαρίζουν και ας αναζητήσουμε αυτά που μας ενώνουν. Άλλωστε όπως έχει λεχθεί το ωραιότερο επάγγελμα είναι εκείνο που ενώνει τους ανθρώπους.
Όλοι μαζί μπορούμε να δημιουργήσουμε κανείς μόνος του δεν το μπορεί. Μπορούμε και οφείλουμε να ζούμε με Αρχές, με Αξίες, με Ήθος, με Αγάπη στην οικογένεια, στον συνάνθρωπο, στην κοινωνία, στην πατρίδα.
Στον πόνο, στην απογοήτευση, στη μοναξιά, στη φτώχεια , το καλύτερο αντίδοτο είναι η συμπαράσταση και η ελπίδα.
Αυτά μας δίδαξες με το παράδειγμά σου Αγαπημένε μας αδελφέ Πατέρα Διονύσιε.
Σ’ ευχαριστούμε που υπάρχεις. Σ’ ευχαριστούμε για ό, τι μας προσέφερες απλόχερα και πλέρια.
Σ’ ευχαριστούμε που ήρθες στην Ηλιούπολη και υπηρέτησες τόσο πιστά , θεάρεστα και καρποφόρα την Εκκλησία μας και ειδικότερα την Ενορία του Αγίου Κωνσταντίνου.
Σου ευχόμαστε καλή συνέχεια στο επίγειο ταξίδι της ζωής σου & προσμένουμε , ως άνθρωποι και ως χριστιανοί , να συνεχίσεις την ανιδιοτελή προσφορά σου, όπως το έπραξες κα μέχρι σήμερα.
Έχεις πολλά ακόμη να δώσεις….
Και κλείνω με μια μαντινάδα αφιερωμένη στην Αγιοσύνη σου:
«Ευχή σου δίνω στη ζωή
πόνος να μην σ’ αγγίζει
μονάχα την καρδία σου
χαρά να πλημμυρίζει».
Ευχαριστώ για την προσοχή σας
Θόδωρος Γεωργάκης
Πρόεδρος Ο.Π.Σ.Α
π. Δήμαρχος Ηλιούπολης
Θόδωρος Γεωργάκης
Πρόεδρος Ο.Π.Σ.Α
π. Δήμαρχος Ηλιούπολης
ΟΜΙΛΙΑ
ΠΡΩΤ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΟΥΛΟΥ
ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΟΥ ΠΑΝΟΣΙΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟΥ
ΑΡΧΙΜ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΧΑΜΑΡΑΚΗ
ΑΡΧΙΜ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΧΑΜΑΡΑΚΗ
1. Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Βελεστίνου κ. Δαμασκηνέ, εκπρόσωπε της Αυτού Αγιωτάτης Μακαριότητος Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. κ. Ιερωνύμου,
2. Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Καβάσων του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας κ. Φιλήμων.
3. Εξοχώτατε Δήμαρχε Ηλιούπολης κ. Βασίλειε Βαλασόπουλε.
4. Αξιότιμε πρώην Αντινομάρχης Αττικής και Επικεφαλή της «Δημοτικής Παράταξης» του Δήμου Ελληνικού – Αργυρούπολης, κ. Χάρη Πασβαντίδη.
5. Αξιότιμε πρώην Δήμαρχε Ηλιούπολης κ. Ιωάννη Αναγνώστου.
6. Αξιότιμε πρώην Δήμαρχε Ηλιούπολης και Πρόεδρε του Ομίλου Προετοιμασίας Στελεχών Αυτοδιοίκησης, συνδιοργανωτή της παρούσης εκδήλωσης, κ. Θεόδωρε Γεωργάκη.
7. Πανοσιολογιώτατε Γραμματέα της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, Πρόεδρε του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου του Ι. Καθεδρικού Ναού «Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ηλιουπόλεως» και Πρόεδρε της Ενοριακής Ένωσης Επιστημόνων αυτού και συνδιοργανωτή της παρούσης εκδήλωσης , Αρχιμανδρίτα Σπυρίδωνα Κατραμάδε.
8. Αξιότιμοι Κυρίες και Κύριοι Δημοτικοί Σύμβουλοι, Εκπρόσωποι Σωματείων και Φορέων της Ηλιουπόλεως.
9. Πανοσιολογιώτατοι και Αιδεσιμολογιώτατοι συμπρεσβύτεροι.
2. Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Καβάσων του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας κ. Φιλήμων.
3. Εξοχώτατε Δήμαρχε Ηλιούπολης κ. Βασίλειε Βαλασόπουλε.
4. Αξιότιμε πρώην Αντινομάρχης Αττικής και Επικεφαλή της «Δημοτικής Παράταξης» του Δήμου Ελληνικού – Αργυρούπολης, κ. Χάρη Πασβαντίδη.
5. Αξιότιμε πρώην Δήμαρχε Ηλιούπολης κ. Ιωάννη Αναγνώστου.
6. Αξιότιμε πρώην Δήμαρχε Ηλιούπολης και Πρόεδρε του Ομίλου Προετοιμασίας Στελεχών Αυτοδιοίκησης, συνδιοργανωτή της παρούσης εκδήλωσης, κ. Θεόδωρε Γεωργάκη.
7. Πανοσιολογιώτατε Γραμματέα της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, Πρόεδρε του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου του Ι. Καθεδρικού Ναού «Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ηλιουπόλεως» και Πρόεδρε της Ενοριακής Ένωσης Επιστημόνων αυτού και συνδιοργανωτή της παρούσης εκδήλωσης , Αρχιμανδρίτα Σπυρίδωνα Κατραμάδε.
8. Αξιότιμοι Κυρίες και Κύριοι Δημοτικοί Σύμβουλοι, Εκπρόσωποι Σωματείων και Φορέων της Ηλιουπόλεως.
9. Πανοσιολογιώτατοι και Αιδεσιμολογιώτατοι συμπρεσβύτεροι.
Ερίτιμες Κυρίες!
Αξιότιμοι Κύριοι!
Αξιότιμοι Κύριοι!
Με ιδιαίτερη χαρά αποδέχτηκα να εκπροσωπήσω την Ενορία Αγίων Κων/νου και Ελένης, στην «Τιμητική παρούσα Εκδήλωση, προς τιμήν του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτη π. Διονυσίου Χαμαράκη, ο οποίος υπερβαίνει τα σαράντα έτη, ως εφημέριος της ενορίας μας και Διοικητικός Προϊστάμενος αυτής, με έργο πολυσήμαντο, πολυποίκιλο και πολυσχιδές σε όλους τους τομείς. Το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο στις 12/6/2011, αποφάσισε ομόφωνα να του αφιερώσει το Ημερολόγιο του 2012 , «ως ελάχιστη πράξη τιμής και αναγνώρισης της μεγάλης του προσφοράς στην ενορία».
Αγαπητοί μου!
Ο Σολτζενίτσιν λέγει ότι «το κλειδί της υπάρξεως ή της ανυπαρξίας βρίσκεται στην κάθε επιμέρους ανθρώπινη καρδιά, στην προσωπική προτίμηση του όντως δεδομένου Αγαθού ή του όντως δεδομένου Κακού».
Πράγματι, ο Πανοσιολογιότατος Αρχιμανδρίτης π. Διονύσιος Χαμαράκης έχει κλειδώσει την καρδιά του με το κλειδί της όντως αυθεντικής ύπαρξης και ορθά έγινε σήμερα η αιτία, να είμαστε ενώπιον του, για να τιμήσουμε και να συγχαρούμε την υπαρξιακή του οντότητα, διότι σε όλη του την εφημεριακή πορεία ακολούθησε την οδό του «όντως δεδομένου Αγαθού», μεταβάλλων ολόκληρη την ύπαρξή του σε αγαθή.
Γνωρίζοντας εκ σύνεγγυς τον π. Διονύσιο, σε σύντομο χρονικό διάστημα, μου προκάλεσε ανεξίτηλα αισθήματα βαθέως σεβασμού, άπειρης εκτίμησης και υιϊκής αγάπης, όχι φυσικά αναιτίως. Το αιτιατό αίτιο για μένα, όπως υποθέτω και για τους πλείστους της Πόλεως ταύτης και όχι μόνο, είναι ολόκληρη η ευγενική και καλοσυνάτη εμφάνιση του πατρός Διονυσίου, που έχει να επιδείξει μια πολύμορφη, πολύτιμη, πολύχρονη και πλουσιότατη προσφορά στον χώρο της Ενορίας μας και γενικότερα στο πολυχρόνιο διάστημα της ιερατικής και ποιμαντικής του διακονίας.
Πράγματι, ο Πανοσιολογιότατος Αρχιμανδρίτης π. Διονύσιος Χαμαράκης έχει κλειδώσει την καρδιά του με το κλειδί της όντως αυθεντικής ύπαρξης και ορθά έγινε σήμερα η αιτία, να είμαστε ενώπιον του, για να τιμήσουμε και να συγχαρούμε την υπαρξιακή του οντότητα, διότι σε όλη του την εφημεριακή πορεία ακολούθησε την οδό του «όντως δεδομένου Αγαθού», μεταβάλλων ολόκληρη την ύπαρξή του σε αγαθή.
Γνωρίζοντας εκ σύνεγγυς τον π. Διονύσιο, σε σύντομο χρονικό διάστημα, μου προκάλεσε ανεξίτηλα αισθήματα βαθέως σεβασμού, άπειρης εκτίμησης και υιϊκής αγάπης, όχι φυσικά αναιτίως. Το αιτιατό αίτιο για μένα, όπως υποθέτω και για τους πλείστους της Πόλεως ταύτης και όχι μόνο, είναι ολόκληρη η ευγενική και καλοσυνάτη εμφάνιση του πατρός Διονυσίου, που έχει να επιδείξει μια πολύμορφη, πολύτιμη, πολύχρονη και πλουσιότατη προσφορά στον χώρο της Ενορίας μας και γενικότερα στο πολυχρόνιο διάστημα της ιερατικής και ποιμαντικής του διακονίας.
Επιτρέψτε μου να επισημάνω, δεικτικές μόνο, λόγω χρόνου, παραμέτρους του ανεπίληπτου βίου αυτής της χιονοφεγγόφωτης ακτινοβολούσης προσωπικότητας, με την πλουσιότατη πορεία και δράση, του εκλεκτότερου των εκλεκτών, του αγαθότερου των αγαθών και κυρίως, του αξιότερου των αξίων, κληρικών τε και λαϊκών, του ιερομονάχου Διονυσίου Χαμαράκη, έχοντας σαν συμπαράσταση και συνδρομή, στη δυσεπίβατη αυτή προσπάθειά μου, τα έργα και τους κόπους του στην ενορία της «μετανοίας» του, στην ενορία της αφιερώσεώς του, στην ενορία των στεναγμών και των δακρύων του, στην ενορία του ιδρώτα και του πόνου του και ταυτόχρονα της σταθερής και ακλόνητης αγάπης και θείου έρωτα για αυτήν, (την ενορία), με τις αγαθότερες των προθέσεών του.
Αυτή τη συζυγία και συνοδοιπορία ο ιερομόναχος, Διονύσιος Χαμαράκης τη βιώνει ανεπαίσχυντα, άσπιλα και αμόλυντα, από την 23η Απριλίου του 1969 μέχρι σήμερα. Τα τυπικά του προσόντα, οι διαπροσωπικές του σχέσεις και γνωριμίες και κυρίως οι γνωστές του αρετές στον χώρο της Εκκλησίας, μπορούσαν να τον οδηγήσουν σε μία εκ των πιο εύρωστων ενοριών των Αθηνών.
Ο ίδιος, όμως, ζήτησε από την τότε Διοίκηση της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, να τοποθετηθεί σε ενορία με ανάγκες, όπερ και έγινε. Έκτοτε, ο π. Διονύσιος, σύμφωνα με μαρτυρίες ζώντων και τεθνεώτων, υπήρξε ο ακούραστος εργάτης, σε έργα αγάπης και ανθρωπιάς. Πάντοτε, μέχρι και σήμερα, διαθέτει μια απύθμενη και αξιοζήλευτη αίσθηση ευθύνης στο να προστρέχει και να συνδράμει στην ανάγκη του κάθε συνανθρώπου, να αφουγκράζεται τις αγωνίες του καί να τις μοιράζεται μαζί του.
Παράλληλα εργάστηκε και εξακολουθεί να εργάζεται, με ενθουσιασμό στο κήρυγμα του Ευαγγελίου και κατόρθωσε, να φωτίζει και να θερμαίνει ψυχές. Αποδείχτηκε «δούλος αγαθός» στην αξιοποίηση των ταλάντων, των θείων χαρισμάτων, με τα οποία τον έχει προικίσει ο Θεός.
Όντως είναι πολυτάλαντη προσωπικότητα ο π. Διονύσιος. Έταξε τον εαυτό του από την ενθουσιώδη νεότητά του στην διακονία του έργου της Εκκλησίας του Χριστού.
Δούλεψε από νέος αυθόρμητα, εθελοντικά και με πάθος ιερό, για την Εκκλησία του Χριστού, μέσα από την εφημεριακή δράση της ενορίας των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.
‘Έδωσε όλες τις σωματικές και ψυχικές του δυνάμεις, ως την ύστατη ικμάδα, με χαροποιό αγωνιστικό πνεύμα και διάθεση, με υπομονή, με επιμονή και αγάπη, για τη δόξα της Εκκλησίας και τη διακονία του λαού της, προσφέροντας τη νιότη του, τον αγωνιστικό παλμό του, τα σκιρτήματα της θερμής πίστεώς του, την υπομονή του στις αντιξοότητες και την αγάπη του στις δυσκολίες, για να ζεστάνει καρδιές με το κήρυγμα του Ευαγγελίου, για να μεταδώσει στις ψυχές των ανθρώπων το φως το αληθινό, με οξυδέρκεια και εκκλησιολογική καθαρότητα, εφαρμόζοντας τον Παύλειο λόγο, που λέγει ότι «η αγάπη πάντα στέγει». Δηλαδή η αγάπη όλα τα στεγάζει. Αλλά για να στεγάσεις, πρέπει να έχεις το οικοδόμημα με θεμέλιο την αγάπη. Εδώ το οικοδόμημα υπάρχει, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Ο Σαίρεν Γκίγκεγκαρδ λέγει ότι «όπου υπάρχει κάτι εποικοδομητικό, εκεί βρίσκεται και η αγάπη. Και όπου βρίσκεται αγάπη, εκεί είναι όλα ηθικά και πνευματικώς σημαντικά, δηλαδή εποικοδομητικά.
Όντως ο π. Διονύσιος είναι ο άνθρωπος της πράξεως και της θεωρίας, όχι όμως, ως δύο διαφορετικά είδη δράσεως στην ζωή του. Αντίθετα, η θεωρία και η πράξη ενεργούν εξίσου, ως οδηγοί του στην πρόοδο της ιερατικής του ζωής, με τα πλούσια χαρίσματα, τα άφθονα προτερήματα και τις πηγαίες αρετές, εκπληρώνοντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της προσωπικότητας του ιερέως, όπως τα προσδιορίζει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Ο κληρικός διδάσκει ο ένας εκ των μεγίστων Πατέρων της Εκκλησίας ο Χρυσόστομος, πρέπει να διακρίνεται και να μαρτυρεί το «ουράνιον κάλλος» και αυτό επιτυγχάνεται μόνο όταν κατέχει ολόκληρη την αρετή, η οποία πρέπει να είναι εφάμιλλη της αρετής των αγγέλων. Θεμέλιο αυτής της αρετής είναι κυρίως και πρωταρχικά η αγάπη προς τον Θεόν, η οποία είναι «το πλήρωμα του νόμου», κατά τον απ. Παύλο. Χωρίς αυτή την αρετή, δεν ωφελούν τα όποια άλλα πνευματικά χαρίσματα, κυρίως στον κληρικό.
Επίσης, λέγει ο Χρυσόστομος, αυτό που πρέπει να συνέχει την ύπαρξη του ιερέως είναι η αγάπη του προς το ποίμνιο, ως απαύγασμα της θείας αγάπης. «Ο γαρ τον Χριστόν φιλών και την ποίμνην αυτού φιλεί». Και αυτή η αγάπη του πρέπει να επεκτείνεται, , προς κάθε άνθρωπον χωρίς καμία εξαίρεση και να είναι ανεξάντλητη, χωρίς διακρίσεις με διάφορες προφάσεις.
Ακόμη ο ιερός Χρυσόστομος θεωρεί συνυφασμένο με την ιερατική διακονία το χάρισμα της αρετή της φιλανθρωπίας, η αγάπη και η φροντίδα για τους πτωχούς, τους πονεμένους, τους κατατρεγμένους και γενικά τους αναξιοπαθούντες.
Ένα ακόμη ουσιαστικό χάρισμα ή αρετή, που πρέπει να διακρίνει τον ιερέα είναι η υπομονή, η συγχωρητικότητα και η αγάπη απέναντι στους μετανοούντες, αλλά και σε όσους τον εχθρεύονται.
Ο ιερεύς πρέπει να είναι ανεξίκακος και να συγχωρεί όχι μόνο τους λαϊκούς που τον εχθρεύονται και τον κατηγορούν, αλλά κυρίως τους συναδέλφους του, τους ιερείς. Να σημειωθεί ότι οι χειρότεροι κατήγοροι και εχθροί του Χρυσοστόμου ήταν οι κληρικοί και μάλιστα κατά κύριο λόγο, οι Επίσκοποι, πράγμα που τον ανάγκασε να ειπεί• «ουδένα γαρ λοιπόν δέδοικα, ως τους επισκόπους, πλην ολίγων».
Για να έχουν, όμως, όλα αυτά τα χαρίσματα ή οι αρετές αυθεντικότητα και νόημα, πρέπει να εφαρμόσουμε την άποψη του Αγίου Γρηγορίου Νύσσης, που λέγει ότι «Ουκ έστιν άλλως προσεγγίσαι Θεώ, μη πίστεως μεσιτευούσης και συναπτούσης δι’ εαυτής τον επιζητούντα νουν προς την ακατάληπτον φύσιν»
Μου είναι εντελώς αδύνατο να διανοηθώ ότι υπάρχει κάποιος, που έχει γνωρίσει, εκ του σύνεγγυς, τον π. Διονύσιο και να αμφισβητεί, ότι τα προαναφερόμενα χαρακτηριστικά ιδιώματα, που ζητά για τον κάθε κληρικό ο ιερός Χρυσόστομος, και ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, δεν τα διαθέτει επαρκώς ο π. Διονύσιος.
Αντίθετα ο π. Διονύσιος διαθέτει βαθειά πίστη, η οποία τον έχει οδηγήσει σε προσωπική σχέση με τον Χριστό, με αποτέλεσμα να του αποδεσμεύει και ταυτόχρονα να του ενεργοποιεί κρυμμένες μέσα του άπειρες δυνάμεις, που τον βοηθούν στην υπέρβαση των ανθρωπίνως αδυνάτων και του μεταγγίζουν συγχρόνως μια εκπληκτική ζωτικότητα στην ευγενική του ψυχή, που τον κάνει να αντέχει ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες και να συνεχίζει να δρα με πίστη, με ευλάβεια και δημιουργική αισιοδοξία, ακολουθών την ομολογία του Αποστόλου Παύλου που λέγει ότι «Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ». (Φιλιπ. 4:13).
Αυτή τη συζυγία και συνοδοιπορία ο ιερομόναχος, Διονύσιος Χαμαράκης τη βιώνει ανεπαίσχυντα, άσπιλα και αμόλυντα, από την 23η Απριλίου του 1969 μέχρι σήμερα. Τα τυπικά του προσόντα, οι διαπροσωπικές του σχέσεις και γνωριμίες και κυρίως οι γνωστές του αρετές στον χώρο της Εκκλησίας, μπορούσαν να τον οδηγήσουν σε μία εκ των πιο εύρωστων ενοριών των Αθηνών.
Ο ίδιος, όμως, ζήτησε από την τότε Διοίκηση της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, να τοποθετηθεί σε ενορία με ανάγκες, όπερ και έγινε. Έκτοτε, ο π. Διονύσιος, σύμφωνα με μαρτυρίες ζώντων και τεθνεώτων, υπήρξε ο ακούραστος εργάτης, σε έργα αγάπης και ανθρωπιάς. Πάντοτε, μέχρι και σήμερα, διαθέτει μια απύθμενη και αξιοζήλευτη αίσθηση ευθύνης στο να προστρέχει και να συνδράμει στην ανάγκη του κάθε συνανθρώπου, να αφουγκράζεται τις αγωνίες του καί να τις μοιράζεται μαζί του.
Παράλληλα εργάστηκε και εξακολουθεί να εργάζεται, με ενθουσιασμό στο κήρυγμα του Ευαγγελίου και κατόρθωσε, να φωτίζει και να θερμαίνει ψυχές. Αποδείχτηκε «δούλος αγαθός» στην αξιοποίηση των ταλάντων, των θείων χαρισμάτων, με τα οποία τον έχει προικίσει ο Θεός.
Όντως είναι πολυτάλαντη προσωπικότητα ο π. Διονύσιος. Έταξε τον εαυτό του από την ενθουσιώδη νεότητά του στην διακονία του έργου της Εκκλησίας του Χριστού.
Δούλεψε από νέος αυθόρμητα, εθελοντικά και με πάθος ιερό, για την Εκκλησία του Χριστού, μέσα από την εφημεριακή δράση της ενορίας των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.
‘Έδωσε όλες τις σωματικές και ψυχικές του δυνάμεις, ως την ύστατη ικμάδα, με χαροποιό αγωνιστικό πνεύμα και διάθεση, με υπομονή, με επιμονή και αγάπη, για τη δόξα της Εκκλησίας και τη διακονία του λαού της, προσφέροντας τη νιότη του, τον αγωνιστικό παλμό του, τα σκιρτήματα της θερμής πίστεώς του, την υπομονή του στις αντιξοότητες και την αγάπη του στις δυσκολίες, για να ζεστάνει καρδιές με το κήρυγμα του Ευαγγελίου, για να μεταδώσει στις ψυχές των ανθρώπων το φως το αληθινό, με οξυδέρκεια και εκκλησιολογική καθαρότητα, εφαρμόζοντας τον Παύλειο λόγο, που λέγει ότι «η αγάπη πάντα στέγει». Δηλαδή η αγάπη όλα τα στεγάζει. Αλλά για να στεγάσεις, πρέπει να έχεις το οικοδόμημα με θεμέλιο την αγάπη. Εδώ το οικοδόμημα υπάρχει, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Ο Σαίρεν Γκίγκεγκαρδ λέγει ότι «όπου υπάρχει κάτι εποικοδομητικό, εκεί βρίσκεται και η αγάπη. Και όπου βρίσκεται αγάπη, εκεί είναι όλα ηθικά και πνευματικώς σημαντικά, δηλαδή εποικοδομητικά.
Όντως ο π. Διονύσιος είναι ο άνθρωπος της πράξεως και της θεωρίας, όχι όμως, ως δύο διαφορετικά είδη δράσεως στην ζωή του. Αντίθετα, η θεωρία και η πράξη ενεργούν εξίσου, ως οδηγοί του στην πρόοδο της ιερατικής του ζωής, με τα πλούσια χαρίσματα, τα άφθονα προτερήματα και τις πηγαίες αρετές, εκπληρώνοντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της προσωπικότητας του ιερέως, όπως τα προσδιορίζει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Ο κληρικός διδάσκει ο ένας εκ των μεγίστων Πατέρων της Εκκλησίας ο Χρυσόστομος, πρέπει να διακρίνεται και να μαρτυρεί το «ουράνιον κάλλος» και αυτό επιτυγχάνεται μόνο όταν κατέχει ολόκληρη την αρετή, η οποία πρέπει να είναι εφάμιλλη της αρετής των αγγέλων. Θεμέλιο αυτής της αρετής είναι κυρίως και πρωταρχικά η αγάπη προς τον Θεόν, η οποία είναι «το πλήρωμα του νόμου», κατά τον απ. Παύλο. Χωρίς αυτή την αρετή, δεν ωφελούν τα όποια άλλα πνευματικά χαρίσματα, κυρίως στον κληρικό.
Επίσης, λέγει ο Χρυσόστομος, αυτό που πρέπει να συνέχει την ύπαρξη του ιερέως είναι η αγάπη του προς το ποίμνιο, ως απαύγασμα της θείας αγάπης. «Ο γαρ τον Χριστόν φιλών και την ποίμνην αυτού φιλεί». Και αυτή η αγάπη του πρέπει να επεκτείνεται, , προς κάθε άνθρωπον χωρίς καμία εξαίρεση και να είναι ανεξάντλητη, χωρίς διακρίσεις με διάφορες προφάσεις.
Ακόμη ο ιερός Χρυσόστομος θεωρεί συνυφασμένο με την ιερατική διακονία το χάρισμα της αρετή της φιλανθρωπίας, η αγάπη και η φροντίδα για τους πτωχούς, τους πονεμένους, τους κατατρεγμένους και γενικά τους αναξιοπαθούντες.
Ένα ακόμη ουσιαστικό χάρισμα ή αρετή, που πρέπει να διακρίνει τον ιερέα είναι η υπομονή, η συγχωρητικότητα και η αγάπη απέναντι στους μετανοούντες, αλλά και σε όσους τον εχθρεύονται.
Ο ιερεύς πρέπει να είναι ανεξίκακος και να συγχωρεί όχι μόνο τους λαϊκούς που τον εχθρεύονται και τον κατηγορούν, αλλά κυρίως τους συναδέλφους του, τους ιερείς. Να σημειωθεί ότι οι χειρότεροι κατήγοροι και εχθροί του Χρυσοστόμου ήταν οι κληρικοί και μάλιστα κατά κύριο λόγο, οι Επίσκοποι, πράγμα που τον ανάγκασε να ειπεί• «ουδένα γαρ λοιπόν δέδοικα, ως τους επισκόπους, πλην ολίγων».
Για να έχουν, όμως, όλα αυτά τα χαρίσματα ή οι αρετές αυθεντικότητα και νόημα, πρέπει να εφαρμόσουμε την άποψη του Αγίου Γρηγορίου Νύσσης, που λέγει ότι «Ουκ έστιν άλλως προσεγγίσαι Θεώ, μη πίστεως μεσιτευούσης και συναπτούσης δι’ εαυτής τον επιζητούντα νουν προς την ακατάληπτον φύσιν»
Μου είναι εντελώς αδύνατο να διανοηθώ ότι υπάρχει κάποιος, που έχει γνωρίσει, εκ του σύνεγγυς, τον π. Διονύσιο και να αμφισβητεί, ότι τα προαναφερόμενα χαρακτηριστικά ιδιώματα, που ζητά για τον κάθε κληρικό ο ιερός Χρυσόστομος, και ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, δεν τα διαθέτει επαρκώς ο π. Διονύσιος.
Αντίθετα ο π. Διονύσιος διαθέτει βαθειά πίστη, η οποία τον έχει οδηγήσει σε προσωπική σχέση με τον Χριστό, με αποτέλεσμα να του αποδεσμεύει και ταυτόχρονα να του ενεργοποιεί κρυμμένες μέσα του άπειρες δυνάμεις, που τον βοηθούν στην υπέρβαση των ανθρωπίνως αδυνάτων και του μεταγγίζουν συγχρόνως μια εκπληκτική ζωτικότητα στην ευγενική του ψυχή, που τον κάνει να αντέχει ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες και να συνεχίζει να δρα με πίστη, με ευλάβεια και δημιουργική αισιοδοξία, ακολουθών την ομολογία του Αποστόλου Παύλου που λέγει ότι «Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ». (Φιλιπ. 4:13).
Πολυσέβαστε και πεφειλημμένε μου συλλειτουργέ, π. Διονύσιε!
Τούτη τη στιγμή είμαι έμπλεος χαράς και ευφροσύνης, διότι μου δόθηκε σήμερα η δυνατότητα, να εκφράσω, ενώπιο Θεού και ανθρώπων, μερικά μόνο από τα υιϊκά μου αισθήματά, προς το πρόσωπό σας.
Έχετε αξιωθεί να ζείτε οντολογικά μέσα στη Θεία Χάρι, που «τα ελλείποντα αναπληροί και τα ασθενή θεραπεύει».
Αξιωθήκατε από τον Πανάγαθο και Παντεπίσκοπο Θεό, να ολοκληρώσετε άξια και πανάξια το έργο που σας ενεχείρησε, δια της Θείας Παρακαταθήκης, ίνα ποιμάνετε και διακονήσετε τον ευλογημένο λαό Του, που ευδόκησε να είναι οι κατοικούντες την Ηλιούπολη και δη, οι της ενορίας Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, με μοναδικό σκοπό να τους οδηγήσετε και καθοδηγήσετε στη θέα του Θεού, δηλαδή στη θέωση, σύμφωνα με τους σκοπούς, που τίθενται για την εκπλήρωση της κλίσης, που πρέπει να έχει όποιος ακολουθεί την Ιερωσύνη, οι οποίοι είναι συνυφασμένοι με την Βασιλεία του Θεού, είναι συνυφασμένοι με τη διακονία του Ιερού Ευαγγελίου, που μας επιτάσσουν να διαγγέλλουμε το πρόσταγμα του Κυρίου και να προσφέρουμε δώρα και θυσίες στο Θεό, καθώς και να ανακαινίζουμε τον λαό του Θεού, όπερ με υπερεπάρκεια ποιήσατε και εξακολουθείτε, με νεανικό ζήλο και ζέση, να ποιείτε!
Ζήσατε και ζείτε σύμφωνα με τον ορισμό του χριστιανού, που δίδει ο Άγιος Γρηγόριος ο Επίσκοπος Νύσσης, λέγων ότι ο κάθε χριστιανός «συνιστά οιονεί κάτοπτρον, απαστράπτον εν εαυτώ τας θείας ακτίνας, και λύχνον, προφαίνοντα τοις κατά Θεόν πορευομένοις».
Συνεπώς, δεν είναι υπερβολή αν ισχυρισθώ, ότι όντως είναι «μακαρία η κοιλία η βαστάσασά σε και οι μαστοί ους εθήλασας».
Επί δε τούτοις επικαλούμαι τον παιάνα της Εκκλησίας, που λέγει: «Πολυχρόνιον ποιήσαι Κύριος ο Θεός τον Πανοσιολογιώτατον Αρχιμανδρίτην κον κον Διονύσιον» και αναφωνώ «πάλιν και πολλάκις»:
ΑΞΙΟΣ! ΑΞΙΟΣ! ΑΞΙΟΣ!
Έχετε αξιωθεί να ζείτε οντολογικά μέσα στη Θεία Χάρι, που «τα ελλείποντα αναπληροί και τα ασθενή θεραπεύει».
Αξιωθήκατε από τον Πανάγαθο και Παντεπίσκοπο Θεό, να ολοκληρώσετε άξια και πανάξια το έργο που σας ενεχείρησε, δια της Θείας Παρακαταθήκης, ίνα ποιμάνετε και διακονήσετε τον ευλογημένο λαό Του, που ευδόκησε να είναι οι κατοικούντες την Ηλιούπολη και δη, οι της ενορίας Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, με μοναδικό σκοπό να τους οδηγήσετε και καθοδηγήσετε στη θέα του Θεού, δηλαδή στη θέωση, σύμφωνα με τους σκοπούς, που τίθενται για την εκπλήρωση της κλίσης, που πρέπει να έχει όποιος ακολουθεί την Ιερωσύνη, οι οποίοι είναι συνυφασμένοι με την Βασιλεία του Θεού, είναι συνυφασμένοι με τη διακονία του Ιερού Ευαγγελίου, που μας επιτάσσουν να διαγγέλλουμε το πρόσταγμα του Κυρίου και να προσφέρουμε δώρα και θυσίες στο Θεό, καθώς και να ανακαινίζουμε τον λαό του Θεού, όπερ με υπερεπάρκεια ποιήσατε και εξακολουθείτε, με νεανικό ζήλο και ζέση, να ποιείτε!
Ζήσατε και ζείτε σύμφωνα με τον ορισμό του χριστιανού, που δίδει ο Άγιος Γρηγόριος ο Επίσκοπος Νύσσης, λέγων ότι ο κάθε χριστιανός «συνιστά οιονεί κάτοπτρον, απαστράπτον εν εαυτώ τας θείας ακτίνας, και λύχνον, προφαίνοντα τοις κατά Θεόν πορευομένοις».
Συνεπώς, δεν είναι υπερβολή αν ισχυρισθώ, ότι όντως είναι «μακαρία η κοιλία η βαστάσασά σε και οι μαστοί ους εθήλασας».
Επί δε τούτοις επικαλούμαι τον παιάνα της Εκκλησίας, που λέγει: «Πολυχρόνιον ποιήσαι Κύριος ο Θεός τον Πανοσιολογιώτατον Αρχιμανδρίτην κον κον Διονύσιον» και αναφωνώ «πάλιν και πολλάκις»:
ΑΞΙΟΣ! ΑΞΙΟΣ! ΑΞΙΟΣ!
.jpg)
