ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Σούλου

Με πίστη, ευλάβεια και κατάνυξη οι ορθόδοξοι χριστιανοί εκκλησιάζονται την ιερή ημέρα της Αναλήψεως του Κυρίου  εις τους ναούς, για να δοξολογήσουν με ωδές τον Σωτήρα και Λυτρωτή του κόσμου Χριστό και να υμνήσουν την Ανάληψή Του. Η Ορθόδοξη Εκκλησία υμνεί και δοξολογεί, με βαθυστόχαστους ύμνους την επάνοδό του εκ νεκρών Αναστημένου Κυρίου στον αέναο τόπο της άφατης μεγαλοσύνης Του, εις τα δεξιά του Πατέρα Θεού, ως αιώνιος μεσίτης μας (Α΄Τιμ.2,5).  

Ο Αναστάς εκ νεκρών Χριστός, μετά την λαμπροφόρο Ανάστασή Του από τους νεκρούς, δεν αποχώρησε από τον κόσμο, αλλά παρέμεινε σαράντα ημέρες, κατά τις οποίες εμφανιζόταν συχνά στους μαθητές Του (Πράξ.1,3), διότι  έπρεπε οι δύσπιστοι και φοβισμένοι μαθητές να εμπεδώσουν το γεγονός της Αναστάσεως του Σταυρωθέντος και Ταφέντος Διδασκάλου τους, ώστε να συνειδητοποιήσουν το οντολογικό γεγονός της Αναστάσεώς και εν συνεχεία να κηρύξουν αυτήν, εις «πάντα τα έθνη», καθώς τους παρήγγειλε.

Ακόμη, ο «θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασιν ζωήν χαρισάμενος», ο αρχηγός της ζωής, «ο λύσας θανάτου τα δεσμά» με την Ανάστασή του, δεν ανέβηκε εις τους ουρανούς την στιγμή, που αναστήθηκε, γιατί πολλοί από τους κατακριτές του, θα προέβαλαν το επιχείρημα, ότι η Ανάσταση ήταν ένας ονειρικός πόθος των μαθητών. Παρέμεινε, λοιπόν, ο Χριστός σαράντα ημέρες εις τον κόσμο εμφανιζόμενος στους μαθητές του και δείχνοντάς τους, τις ουλές από τα πληγές του Σταυρού. Τους μίλησε για τις προφητείες που εκπλήρωσε με την ζωή και τα φρικτά πάθη του, ως άνθρωπος, καθώς επίσης συνέφαγε μαζί τους, «ιχθύος οπτού μέρος και από μελισσίου κηρίου», δηλ. έφαγε ο Αναστημένος Χριστός ένα κομμάτι από ψητό ψάρι και κηρύθρα με μέλι (Λουκ. 24,42).

Αφού,  βεβαίωσε ο Χριστός την εκ νεκρών Ανάστασή Του στους μαθητές του με την αυθεντική παρουσία του, την τεσσαρακοστή ημέρα τους οδήγησε στο Όρος των Ελαιών, μαζί με την Παναγία Μητέρα Του, για να καταστούν κοινωνοί της ένδοξης Ανάληψής Του. Έπρεπε, λένε οι Πατέρες και η «κατά σάρκα Μητέρα του να είναι παρούσα σ’ εκείνη την μεγάλη δόξα του Υιού της», διότι ως Μητέρα Του πληγώθηκε περισσότερο από κάθε άλλον από τα φρικτά σταυρικά βασανιστήρια. Γι’ αυτό, κατά κάποιο τρόπο, δικαιούται, να είναι παρούσα και στην Θεία Ανάληψη του Μονογενούς Υιού και Θεού της. Να αποβάλει την πίκρα της Σταύρωσης και της Ταφής Του και να χαρεί βλέποντας τον Υιό της να ανέρχεται «εν δόξη» στους ουρανούς, να προσκυνείται ως Θεός από τους Αγγέλους και να ενθρονίζεται στον θρόνο της Μεγαλοσύνης, πάνω από κάθε αρχή και εξουσία. Έπρεπε επίσης και οι Μαθητές και μετέπειτα Απόστολοι να γίνουν κοινωνοί της Ανάληψής του, για να ιδούν, ιδίοις όμμασι, ότι ο Διδάσκαλός τους, που ανεβαίνει τώρα, από εκεί είχε κατέβη κα ότιι εκεί θα τους περιμένει, ως αληθινός Υιός του Θεού και Σωτήρας του κόσμου.

Ο Αναστάς Χριστός έδωσε στον άνθρωπο την δυνατότητα κοινωνίας με το Θεό. Έδωσε τη δυνατότητα υπερβάσεως της αμαρτίας και του θανάτου. Έδωσε τη δυνατότητα της σωτηρίας, της θεώσεως και της λυτρώσεως. Και αυτή η σωτηρία δεν υπάρχει πλέον, ως προσδοκία ή ως επιθυμία, αλλά ως βεβαιότητα, καθώς μας βεβαιώνει το Απολυτίκιο της Εορτής: «βεβαιωθέντων αυτών (των μαθητών), δια της ευλογίας, ότι συ ει ο Υιός του Θεού, ο Λυτρωτής του κόσμου».

Η Ανάληψη του Κυρίου Ιησού Χριστού αποτελεί αναμφίβολα το θριαμβευτικό τέλος της επί γης παρουσίας Του και του απολυτρωτικού έργου Του. «Ανελήφθη εν δόξη», επιβεβαιώνοντας την Θεϊκή Του Υπόσταση, όχι μόνο στους παριστάμενους μαθητές Του, αλλά σε κάθε άνθρωπο.

Ο Χριστός ανήλθε στους ουρανούς, αλλά δεν εγκατέλειψε το ανθρώπινο γένος, για το οποίο έχυσε το τίμιο Αίμα Του. «Ανελήφθη εν δόξη», και κάθισε στα δεξιά του Θεού στους ουρανούς, όμως η παρουσία Του εκτείνεται ως τη γη και ως τα έσχατα της δημιουργίας. Άφησε στη γη την Εκκλησία Του, η οποία είναι το ίδιο το αναστημένο, αφθαρτοποιημένο και θεωμένο σώμα Του, για να είναι το μέσον της σωτηρίας όλων των ανθρωπίνων προσώπων, που θέλουν να σωθούν. Νοητή ψυχή του σώματος της Εκκλησίας είναι ο Παράκλητος, «το Πνεύμα της αληθείας» ( Ιωάν . 15,26), ο Οποίος επεδήμησε, κατά την αγία ημέρα της Πεντηκοστής, για να παραμείνει, ως τη συντέλεια του κόσμου. Η σωτηρία συντελείται με την οργανική συσσωμάτωση των πιστών στο θεανδρικό Σώμα του Χριστού. Αυτό εννοούσε, όταν υποσχόταν στους μαθητές Του: «ιδού εγώ μεθ' υμών ειμί πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ.28,20).

O Απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους Επιστολή του γράφει, ότι «Ο Χριστός είναι μεσίτης καινούργιας διαθήκης, αφού έγινε ο θάνατός του, για απολύτρωση των παραβάσεων, που αφορούν την πρώτη διαθήκη, ώστε να λάβουν οι καλεσμένοι την υπόσχεση της αιώνιας κληρονομιάς».(Εβρ.9,15).

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέγει ότι, όπως Εκείνος έζησε και απεβίωσε, αναστήθηκε και αναλήφθηκε, έτσι κι' εμείς ζούμε και πεθαίνουμε και θα αναστηθούμε όλοι. Την ανάληψη, όμως, δεν θα την πετύχουμε όλοι, παρά μόνο εκείνοι που ζωή τους είναι ο Χριστός και τότε ο θάνατος είναι κέρδος, αφού όσοι προ του θανάτου σταύρωσαν την αμαρτία, δια της μετανοίας, μόνο αυτοί μετά την κοινή ανάσταση, θα αναληφθούν «εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις αέρα» (Α' Θεσ. 4,17).

Η εορτή της Αναλήψεως μας χαροποιεί και μας θυμίζει ότι ο «εν δόξη αναληφθείς» Θεάνθρωπος Χριστός, μετέχων του κτιστού και του ακτίστου, καθίσταται, ο σύνδεσμος μεταξύ Δημιουργού και δημιουργημάτων, καθώς οι άγιοι Απόστολοι « εξελθόντες εκήρυξαν πανταχού, του Κυρίου συνεργούντος και τον λόγον βεβαιούντος δια των επακολουθούντων σημείων» (Μαρκ.16,19-20).

Ας έρθουμε, λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, στο υπερώο του νου μας προσευχόμενοι και ας καθαρίσουμε τους εαυτούς μας, για να πετύχουμε την επιδημία του Παρακλήτου και να προσκυνούμε τον Πατέρα, τον Υιό και το άγιο Πνεύμα, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. ΑΜΗΝ!