Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ

Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ

Του Πρωτ. Γεωργίου Σούλου

Η εορτή της Αναλήψεως του Ιησού Χριστού και Θεού μας, είναι για κάθε πιστό χριστιανό ένα χαρμόσυνο δοξολογικό και ευχαριστιακό γεγονός, μέσα στην όντως ευφρόσυνη αναστάσιμη περίοδο της Εκκλησίας μας.

Υμνούμε σήμερα με αισθήματα αγαλλιάσεως το μυστήριο της Θείας Αναλήψεως και κατακλύζουμε με ευλάβεια τους ιερούς ναούς, για να αναπέμψουμε ευχαριστήριες ωδές στο Σωτήρα και Λυτρωτή μας Χριστό, για την αγία Ανάληψή Του στους ουρανούς, καθώς διδάσκει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, λέγων ότι, «ουδείς αναβέβηκεν εις τον ουρανόν ει μη ο εκ του ουρανού καταβάς, ο υιός του ανθρώπου ο ων εν τω ουρανώ». (Ιωάν.3,13) Και ο Απ. Παύλος λέγει ότι «ο Θεός αυτόν υπερύψωσε». (Φιλιπ.2,6-11).

Εορτάζουμε, λοιπόν σήμερα την επάνοδο του Θεανθρώπου στο θείο θρόνο της άφατης μεγαλοσύνης Του, στα δεξιά του Θεού Πατέρα, προς τον Οποίο θα είναι εσαεί ο μεγάλος και αιώνιος μεσίτης μας, όπως τονίζει ο Απ. Παύλος στην Α΄ προς Τιμόθεο Επιστολή του ότι, «εις γαρ Θεός, εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς» (Α΄Τιμ.2,5).

Με την εορτή της Αναλήψεως εορτάζουμε το τέλος της επίγειας παρουσίας του Κυρίου μας και την άνοδό Του στους ουρανούς, πλησίον του Θεού και Πατρός. Ο ευαγγελιστής Μάρκος αναφέρει ότι μετά την ρητή εντολή προς τους μαθητές, για να κηρύξουν το ευαγγέλιο σε ολόκληρο τον κόσμο και να βαπτίσουν τα έθνη, «ανελήφθη εις τον ουρανόν και εκάθισεν εκ δεξιών του Θεού. Εκείνοι δε εξελθόντες εκήρυξαν πανταχού, του Κυρίου συνεργούντος και τον λόγον βεβαιούντος δια των επακολουθούντων σημείων». (Μαρκ.16,19-20). Ο Χριστός με την Ανάληψή Του, επιστρέφει εις τα δεξιά του Θεού και Πατρός και ανεβάζει μαζί Του, ολόκληρο το γένος του Αδάμ, αφού « και τοις εν τοις μνήμασιν ζωήν χαρισάμενος».  

Ο Αναστάς Χριστός έδωσε στον άνθρωπο την δυνατότητα κοινωνίας με το Θεό. Έδωσε τη δυνατότητα υπερβάσεως της αμαρτίας και του θανάτου. Έδωσε τη δυνατότητα της σωτηρίας, της θεώσεως και της λυτρώσεως. Και αυτή η σωτηρία δεν υπάρχει πλέον, ως προσδοκία ή ως επιθυμία, αλλά ως βεβαιότητα, καθώς μας βεβαιώνει το Απολυτίκιο της Εορτής: «βεβαιωθέντων αυτών (των μαθητών), δια της ευλογίας, ότι συ ει ο Υιός του Θεού, ο Λυτρωτής του κόσμου».

Επί σαράντα ημέρες εμφανίζεται στους μαθητές Του. Συνομιλεί με αυτούς και συντρώγει, «στους οποίους παρουσίασε τον εαυτό του ζωντανό μετά το πάθος του με πολλά τεκμήρια, ενώ φαινόταν για σαράντα ημέρες σ’ αυτούς και έλεγε τα σχετικά για τη βασιλεία του Θεού», διαβάζουμε στις Πράξεις των Αποστόλων. (Πράξ.1,3).

Αυτές οι μεταναστάσιμες εμφανίσεις του Αναστάντος Χριστού, είχαν προς τους μαθητές πολύ μεγάλη επίδραση, διότι οι έως τότε δύσπιστοι και φοβισμένοι μαθητές, τώρα βιώνουν το οντολογικό γεγονός της Αναστάσεως του Διδασκάλου τους, με παρόντα τον Αναστημένο Κύριο. Συνεπώς τους δόθηκε η δυνατότητα να επιλύσουν κάθε απορία τους, δια σημείων, υποσχόμενος προς αυτούς τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος και ότι δεν θα τους αφήσει απροστάτευτους. Τους διαβεβαίωσε, ότι  προετοιμάζει, για τον καθένα την κοινή Βασιλεία, δια της προσωπικής αναστάσεως και ότι θα ζουν, ως ανθρώπινες υπάρξεις, σε κοινωνία με το Θεό. Διότι το νόημα της υπάρξεώς μας δεν είναι απλώς το να ζήσουμε αιώνια, αλλά το να ζήσουμε αιώνια κοντά στο Θεό.

Ο Κύριός μας, με την Ανάληψή Του, επισφραγίζει την Ανάστασή Του και όλες τις υποσχέσεις που έδωσε, ως Θεάνθρωπος.  Τώρα συνοδευόμενος από τους Αγγέλους, εν νεφέλη φωτεινή, ανεβαίνει εις ουρανούς. Δείχνει στους μαθητές Του, αλλά και σε κάθε πιστό, ότι τα πάντα για Εκείνον είναι δυνατά.

Η Ανάληψη του Κυρίου Ιησού Χριστού αποτελεί αναμφίβολα το θριαμβευτικό τέλος της επί γης παρουσίας Του και του απολυτρωτικού έργου Του. «Ανελήφθη εν δόξη», επιβεβαιώνοντας την Θεϊκή Του Υπόσταση, όχι μόνο στους παριστάμενους μαθητές Του, αλλά σε κάθε άνθρωπο.

Ο Χριστός ανήλθε στους ουρανούς, αλλά δεν εγκατέλειψε το ανθρώπινο γένος, για το οποίο έχυσε το τίμιο Αίμα Του. «Ανελήφθη εν δόξη», και κάθισε στα δεξιά του Θεού στους ουρανούς, όμως η παρουσία Του εκτείνεται ως τη γη και ως τα έσχατα της δημιουργίας. Άφησε στη γη την Εκκλησία Του, η οποία είναι το ίδιο το αναστημένο, αφθαρτοποιημένο και θεωμένο σώμα Του, για να είναι το μέσον της σωτηρίας όλων των ανθρωπίνων προσώπων, που θέλουν να σωθούν. Νοητή ψυχή του σώματος της Εκκλησίας είναι ο Παράκλητος, «το Πνεύμα της αληθείας» ( Ιωάν . 15,26), ο Οποίος επεδήμησε, κατά την αγία ημέρα της Πεντηκοστής, για να παραμείνει, ως τη συντέλεια του κόσμου. Η σωτηρία συντελείται με την οργανική συσσωμάτωση των πιστών στο θεανδρικό Σώμα του Χριστού. Αυτό εννοούσε, όταν υποσχόταν στους μαθητές Του: «ιδού εγώ μεθ' υμών ειμί πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ.28,20).

O Απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους Επιστολή του γράφει, ότι «Ο Χριστός είναι μεσίτης καινούργιας διαθήκης, αφού έγινε ο θάνατός του για απολύτρωση των παραβάσεων, που αφορούν την πρώτη διαθήκη, ώστε να λάβουν οι καλεσμένοι την υπόσχεση της αιώνιας κληρονομιάς».(Εβρ.9,15).

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέγει ότι, όπως Εκείνος έζησε και απεβίωσε, αναστήθηκε και αναλήφθηκε, έτσι κι' εμείς ζούμε και πεθαίνουμε και θα αναστηθούμε όλοι. Την ανάληψη, όμως, δεν θα την πετύχουμε όλοι, παρά μόνο εκείνοι που ζωή τους είναι ο Χριστός και τότε ο θάνατος είναι κέρδος, αφού όσοι προ του θανάτου σταύρωσαν την αμαρτία, δια της μετανοίας, μόνο αυτοί μετά την κοινή ανάσταση, θα αναληφθούν «εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις αέρα» (Α' Θεσ. 4:17).

Ας έρθουμε, λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, στο υπερώο του νου μας προσευχόμενοι και ας καθαρίσουμε τους εαυτούς μας, για να πετύχουμε την επιδημία του Παρακλήτου και να προσκυνούμε τον Πατέρα, τον Υιό και το άγιο Πνεύμα, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. ΑΜΗΝ!