ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ 2013

Ο Θεός, όπως ακούσαμε στο ευαγγελικό ανάγνωσμα, επιδαψιλεύει σε όλα τα μέλη της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, πνευματικά χαρίσματα ή «τάλαντα», τα οποία ο καθένας μας, αναλόγως  καλείται να αξιοποιήσει, όχι μόνο για την προσωπική του ωφέλεια, αλλά και για την οικοδόμηση της Εκκλησίας και για
τον ευαγγελισμό του συνανθρώπου μας.

Ο Χριστός στη σημερινή παραβολή μιλά για έναν άνθρωπο, ο οποίος πριν αποδημήσει «εκάλεσε τους ιδίους δούλους και παρέδωκεν αυτοίς τα υπάρχοντα αυτού, και ω μεν έδωκε πέντε τάλαντα, ω δε δύο, ω δε εν, εκάστω κατά την ιδίαν δύναμιν, και απεδήμησεν ευθέως.» (Ματθ. κε΄14-15).  

Ο Απ. Παύλος, στην Α΄ Κορινθίους επιστολή του (12,4-11) αναφέρεται στην διαβάθμιση των χαρισμάτων, λέγει ότι « Διαιρέσεις χαρισμάτων υπάρχουν, διαιρέσεις διακονιών υπάρχουν,   διαιρέσεις ενεργειών υπάρχουν, αλλά ο ίδιος Θεός που ενεργεί τα πάντα σε όλους.  Σε καθέναν, λοιπόν, δίνεται η φανέρωση του Πνεύματος για το συμφέρον.  Γιατί σε έναν, μέσω του Πνεύματος, δίνεται λόγος σοφίας, σε άλλον λόγος γνώσης κατά το ίδιο Πνεύμα,  σε άλλον πίστη με το ίδιο Πνεύμα και σε άλλον χαρίσματα ιαμάτων με το ένα Πνεύμα  και σε άλλον ενέργειες θαυματουργικών δυνάμεων και σε άλλον προφητεία και σε άλλον διακρίσεις πνευμάτων, σε άλλον γένη γλωσσών και σε άλλον ερμηνεία γλωσσών.  Όλα αυτά τα ενεργεί το ένα και το αυτό Πνεύμα διαιρώντας ιδιαιτέρως σε καθέναν καθώς θέλει».

Ο Θεός δηλαδή μετρά τα ανθρώπινα, την κληρονομικότητα, τον χαρακτήρα, τις συνθήκες στις οποίες καλείται να μεγαλώσει και να ζήσει ο καθένας και ανάλογα του προσφέρει. Κανέναν δεν αφήνει χωρίς δωρεές. Χωρίς χαρίσματα. Χωρίς ευλογία. Προσφέρει την δυνατότητα στους ανθρώπους να αγαπούν. Την δυνατότητα να είναι ελεύθεροι. Την δυνατότητα του νου, του λόγου και της δημιουργίας. Δίνει όλα  εκείνα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που έχει ο καθένας. Κι αυτά τα έχουμε λάβει από το Θεό. Γι’ αυτό και εξηγούνται οι διαφορές ανάμεσά μας. Πάντως «εκάστω κατά την ιδίαν δύναμιν εδόθη». Δεν υπάρχει κανείς αδικημένος από τον Θεό.

Γι’ αυτό όλοι, Ποιμένες και ποιμαινόμενοι, Κληρικοί και λαϊκοί, είμαστε συνυπεύθυνοι, για την αύξηση και την οικοδομή της Εκκλησίας. Καλούμαστε, δηλαδή, να συνεργασθούμε, αξιοποιώντας τα χαρίσματα, που έδωσε στον καθένα, ο Χριστός. Όλοι ενωμένοι πρέπει να κηρύττουμε  παντού την αιώνια βασιλεία του Θεού και να ετοιμάζουμε τον κόσμο, για την προσωπική του συνάντηση με τον Σωτήρα Ιησού Χριστό, ώστε να λάβουμε το μεγαλύτερο χάρισμα, αιωνίως, που είναι η θέα του Θεού.

Η Εκκλησία μεταδίδει στους Ποιμένες σε εμάς τους Ποιμένες το χάρισμα της Ιερωσύνης, για να ποιμαίνουμε, να διακονούμε, να κατηχούμε και να διδάσκουμε τα μέλη της. Τα δε μέλη με τη σειρά τους, πρέπει να συμμετέχουν στο ευχαριστιακό δείπνο, καθώς και στο φιλανθρωπικό έργο της. Την Εκκλησία του Χριστού την συναποτελούν, από κοινού οι Ποιμένες και μέλη, ως ένα ενιαίο σώμα, που έχει για κεφαλή τον ίδιο τον Χριστό και γινόμαστε, καθώς μας διαβεβαιώνει η Α΄ Επιστολή του Πέτρου (β΄9-10), «γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευα, έθνος άγιον, λαός εις περιποίησιν, όπως τας αρετάς εξαγγείλητε, του εκ σκότους υμάς καλέσαντος, εις το θαυμαστόν αυτού φως».^.

Συνεπώς  οι Ποιμένες επιβάλλεται να διακονούν «μετά φόβου Θεού» το έργο,  το οποίο τους αναθέτει η Εκκλησία, δια του Ιερού μυστηρίου της Ιερωσύνης και να διδάσκουν, να κατηχούν και να ποιμαίνουν, θεαρέστως  το λαό του Θεού, ώστε να αξιωθεί κάθε μέλος να ακούσει από τον Κύριο να του λέγει «Ευ δούλε αγαθέ, επὶ ολίγα ης πιστός, επί πολλών σε καταστήσω».

Οι Ποιμένες έχουμε την υψηλή αποστολή, να λειτουργούμε το έργο του Θεού, με προθυμία, με αγιοπνευματική καλλιέργεια του νου και της καρδίας, καθώς και με μορφωτική πληρότητα, δια να μπορούμε να κατηχούμε, να καθοδηγούν και να διδάσκουμε τον άνθρωπο, ώστε να χρησιμοποιεί και να αξιοποιεί τα «τάλαντά» του, σύμφωνα με το θέλημα του δωρεοδότη Χριστού. Διότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει δεχτεί το προσωπικό του «τάλαντο»,  από τον Θεό.

Μια προσεκτικότερη και βαθύτερη θεολογική μελέτη της σημερινής παραβολής, οδηγεί την σκέψη μας, στην πλάση του ανθρώπου και στο γεγονός της δημιουργίας αυτού, «κατ᾽ εικόνα και καθ᾽ ομοίωσιν Θεού». Διακρίνουμε, ότι ο Θεός εξ’ αρχής, προσέφερε στον άνθρωπο, «τάλαντα», τα οποία δεν είναι άλλα από τα χαρακτηριστικά» του κατ’ εικόνα», το οποίο αν καλλιεργηθεί, από τον άνθρωπο, με σύνεση και σωφροσύνη, συνέπεια και επίγνωση, κατά το θέλημα Εκείνου, θα αξιωθεί να προσλάβει το «καθ’ ομοίωσιν», ώστε να γίνει μέτοχος της χαράς του Κυρίου.

Όπως ο αποδημών άνθρωπος κάλεσε τους ιδίους δούλους και παρέδωκεν αυτοίς τα υπάρχοντά του, έτσι και ο καθένας μας έχει λάβει το δικό του τάλαντο ή χάρισμα, αφού όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από καταγωγή ή φυλή, είμαστε κλητοί του Θεού, εις το «το μορφωθήναι εν αυτοίς τον Χριστόν», ώστε να γίνουμε «κατά χάριν υιοί Θεού». Συνεπώς όλοι οι άνθρωποι είμαστε παιδιά του Θεού και όλοι λαμβάνουμε τα τάλαντα Εκείνου, χωρίς διακρίσεις. Αυτό επιβεβαιώθηκε με την Θεία Ενανθρώπιση του Υιού στον κόσμο και επισφραγίσθηκε με την σταυρική θυσία Του.

Σήμερα, δια της ευαγγελικής παραβολής, κληρικοί και λαϊκοί δεχόμαστε, για μια ακόμη φορά, την πρόσκληση του Χριστού, για αξιοποίηση των «ταλάντων», τα οποία μας οδηγούν σε μια φιλοχριστοκεντρική και αγιοπνευματική ζωή.

Εξ’ αφορμής της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, γράφηκαν και  μελοποιήθηκαν εξαιρετικοί ύμνοι, με βαθυστόχαστο σωτηριολογικό περιεχόμενο, τους οποίους αναπέμομεν, ευχαριστιακά και δοξολογικά, λατρευτικά και λειτουργικά στον Φιλεύσπλαχνο Θεό. Για παράδειγμα αναφέρουμε τον όρθρο της Μ. Τρίτης, όπου ο ποιητής μας υπενθυμίζει και μας παροτρύνει να αξιοποιήσουμε και να πολλαπλασιάσουμε «της χάριτος τάλαντον».

 «Το τάλαντον, όσοι προς Θεού, εδέξασθε ισοδύναμον χάριν, επικουρία του δόντος Χριστού, αυξήσατε ψάλλοντες. Ευλογείτε τα έργα, Κυρίου τον Κύριον»

«Δεύτε, πιστοί, επεργασώμεθα προθύμως τω Δεσπότῃ, νέμει γάρ τοις δούλοις τον πλούτον, και αναλόγως έκαστος πολυπλασιάσωμεν το της χάριτος τάλαντον.» (Ύμνος Αποστίχων)

Επίσης εξαιρετικά διδακτικά είναι και τα δοξαστικά των Αίνων και των Αποστίχων του Όρθρου της Μ. Τρίτης, όπου μας καλούν να μην κρύψουμε το τάλαντο, όπως ο πονηρός δούλος, αλλά με χαρά να το δεχτούμε, για να εισέλθουμε  «εις την χαρὰν του Κυρίου»

«Του κρύψαντος το τάλαντον, την  κατάκρισιν,  ακούσασα ψυχή, μη κρύπτε λόγον Θεού, κατάγγελλε τα θαυμάσια αυτού, ίνα πλεονάζουσα το χάρισμα, εισέλθῃς, εις την χαρὰν του Κυρίου σου.

Και κλείνουμε με το, «Ιδού σοι το τάλαντον, ο Δεσπότης εμπιστεύει ψυχή μου, φόβῳ δέξαι το χάρισμα, δάνεισαι τω δεδωκότι, διάδος πτωχοίς, και κτήσαι φίλον τον Κύριον, ίνα στεις εκ δεξιών αυτού, όταν έλθει εν δόξῃ, και ακούσεις μακαρίας φωνής. Είσελθε δούλε, εις την χαράν του Κυρίου σου. Αυτής αξίωσόν με Σωτὴρ τον πλανηθέντα, δια το μέγα σου έλεος». ΑΜΗΝ!