Η Θεοτόκος είναι η αγιότερη ανθρώπινη ύπαρξη, η οποία
επιλέχτηκε από το Θεό ανάμεσα από τόσα άλλα κορίτσια, για να συμβάλει αποφασιστικά
στη διαδικασία της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους και ολοκλήρου της δημιουργίας.
Η θεία πανσοφία διείδε στο ιερότατο πρόσωπό Της την άκρα καθαρότητα και
αγιότητα, η οποία ήταν απαραίτητη για να
καταστεί μητέρα του Τρισαγίου Θεού.
Η εορτή των Εισοδίων έχει ως στόχο να μας διδάξει πολύ
υψηλές έννοιες γύρω από την προσωπικότητα της Θεοτόκου. Να μας μυήσει στην
ασύλληπτα βαθιά θεολογία γύρω από την ανεπανάληπτη συμβολή Της στην υλοποίηση
του θείου σχεδίου της σωτηρίας του κόσμου.
Η Θεοτόκος εισήλθε σε ένα Ναό της Ιερουσαλήμ, τον
οποίο οι Ιουδαίοι θεωρούσαν, ως τον πιο ιερό τους χώρο, διότι Πίστευαν ότι μέσα
σ’ αυτόν
κατοικεί ο Θεός, γι’ αυτό ανέβαιναν στο λόφο Σιών, που ήταν κτισμένος με σεβασμό και τρόμο, σαν να
προσεγγίζουν τον Ίδιο το Θεό. Ο Ναός αυτός έγινε, πλέον ο οίκος της Θεομήτορος.
Εντός του Ναού
βρισκόταν η Κιβωτός της Διαθήκης, η οποία θεωρείτο, ως ο θρόνος του Θεού και η ορατή
παρουσία Του στη γη.
Στο διαμέρισμα του Ναού, που ονομαζόταν Άγια των Αγίων, δεν επιτρεπόταν να προσεγγίσει κανένας, παρά μόνο ο αρχιερέας του έτους, μια φορά το χρόνο, κατά την
πένθιμη ημέρα του Εξιλασμού.
Εισερχόταν ανυπόδητος, ντυμένος με ένα λινό ποδήρη
χιτώνα, για να θυμιάσει. Έκτοτε κανένας δεν είχε το δικαίωμα να πλησιάσει εκεί.
Δια της Θεοτόκου συντελέσθηκε η υπέρβαση της «πεπτωκυίας» ανθρωπίνης φύσεως και
αποκατάσταση της πρότερης προπτωτικής. Βεβαίως η παρθένος Μαριάμ γεννήθηκε με
την πτωτική φύση, ως κληρονόμος της αμαρτίας των πρωτοπλάστων γεναρχών μας. Όμως,
η θεία Χάρις σταδιακά την εξύψωνε και καθαρίστηκε απόλυτα από το προπατορικό
αμάρτημα, προσλαμβάνουσα την προπτωτική αδιάφθορη φύση. Κι έτσι κεκαθαρμένη της
πτωτικής φύσεως και της φθοράς της αμαρτωλότητας, επιτέλεσε την υπέρτατη
αποστολή Της.
Με την είσοδο της Παρθένου Μαρίας στο Ναό συντελείται η
απαρχή της πραγματοποιήσεως της προαιώνιας βουλής του Τριαδικού Θεού, για τη
σωτηρία του κόσμου. «Σήμερον της
ευδοκίας Θεού το προοίμιον και της των ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις»,
λέγει ο υμνωδός, θέλοντας να διδάξει έναρξη της λυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους
από τη δουλεία της αμαρτίας.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς διδάσκει ότι:
«Χρειαζόταν
το γένος μας νέα ρίζα, δηλαδή νέον Αδάμ, όχι μόνο αναμάρτητο, αλλά κι εντελώς ανεξαπάτητο
και αήττητο, που επί πλέον μπορεί και να συγχωρεί τις αμαρτίες και να καθιστά αθώους
τους ενόχους, που όχι μόνο ζει, αλλά και ζωοποιεί, ώστε να μεταδίδει ζωή και άφεση
αμαρτιών και στους προσκολλωμένους σ’ αυτόν και συγγενείς κατά το γένος, αναζωογονώντας
όχι μόνο τους μεταγενεστέρους, αλλά και τους πριν από αυτόν αποθανόντας. Ο νέος
Αδάμ ήταν αναγκαίο να είναι όχι μόνο άνθρωπος αλλά και Θεός, να είναι κυριολεκτικώς
ζωή και σοφία, δικαιοσύνη και Αγάπη, ευσπλαχνία και κάθε άλλο αγαθό, ώστε να διενεργήσει
την ανακαίνιση και αναζώωσι του παλαιού Αδάμ με έλεος και σοφία και δικαιοσύνη.
Γι᾽ αυτό όχι
μόνο ήλθε ο Θεός ανάμεσα στους ανθρώπους αλλά και ήλθε από παρθένο αγνή και αγία,
μάλλον δε πανυπέραγνη και υπεραγία, αφού είναι παρθένος όχι μόνο υπερτέρα
μολυσμού σαρκός, αλλά και ανωτέρα από μολυσμένους σαρκικούς λογισμούς. Γι᾽ αυτό και ο αρχιερέας του Θεού, αφού αντιλήφθηκε τότε ότι
η κόρη είχε ένοικη την θεοειδή Χάρι παραπάνω από όλους, έπρεπε να την αξιώσει το
ανώτερο από όλους, να την εισαγάγει στα άγια των αγίων. Κι᾽ έτσι και γι᾽ αυτόν τον
λόγο δοξάζει τη μητέρα του και πριν από τη γέννηση και μετά τη γέννηση. Εμείς δε,
κατανοώντας τη σημασία της σωτηρίας που μας ετοιμάσθηκε δι᾽ αυτής αποδίδουμε
με όλη τη δύναμή μας την ευχαριστία και τον ύμνο. Αλλά ας μετοικίσουμε κι᾽ εμείς τους εαυτούς
μας, αδελφοί, από τη γη στα άνω· ας μεταφερθούμε από την σάρκα επάνω στο πνεύμα·
ας μεταθέσουμε τον πόθο από τα πρόσκαιρα στα μόνιμα· ας καταφρονήσουμε τις
σαρκικές ηδονές, που έχουν ευρεθεί ως δέλεαρ κατά της ψυχής και παρέρχονται
γρήγορα· ας επιθυμήσουμε τα πνευματικά χαρίσματα που μένουν άφθαρτα· ας υψώσουμε
από την κάτω τύρβη τη στάση και την διάνοιά μας· ας την ανεβάσουμε στα ουράνια άδυτα,
εκείνα τα άγια των αγίων, όπου τώρα κατοικεί η Θεοτόκος. Διότι έτσι θα εισέλθουν
σε αυτήν επωφελώς για μας με θεάρεστη παρρησία και τα άσματά μας και οι δεήσεις
μας προς αυτήν κι έτσι εκτός από τα παρόντα με τη μεσιτεία της θα γίνουμε
κληρονόμοι και των μελλόντων και μενόντων αγαθών».
Επίσης ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός γράφει: «Είτα εν τω οίκω Θεού φυτευθείσα τε και
πιανθείσα τω Πνεύματι, ωσεί ελαία κατάκαρπος, πάσης αρετής καταγώγιον γέγονε,
πάσης βιωτικής και σαρκικής επιθυμίας τον νουν αποστήσασα και ούτω παρθένον την
ψυχήν συντηρήσασα συν τω σώματι, ως έπρεπε τον Θεόν εγκόλπιον υποδέχεσθαι
μέλλουσαν, άγιος γαρ ων, εν αγίοις αναπαύεται, ούτω τοίνυν αγιωσύνην μετέρχεται
και ναός άγιος και θαυμαστός του υψίστου Θεού αναδείκνυται άξιος» (εκδ.
Ορθ. Πίστ. 4, 14).
Γι’ αυτό η Εκκλησία μας εορτάζει λαμπρά το γεγονός. Ως συνειδητοί πιστοί
του Χριστού, είμαστε θερμοί και αέναοι τιμητές του ιερού προσώπου της
Θεομήτορος, διότι η συμβολή Της στο έργο της σωτηρίας μας, υπήρξε καθοριστική.
Διό, «Αυτή και ημείς μεγαλοφώνως βοήσωμεν· Χαίρε της οικονομίας του Κτίστου η εκπλήρωσις».
.jpg)
