Η ΠΑΝΟΠΛΙΑ ΤΗΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ
Του
Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Σούλου
Οι «εν Χριστώ αδελφοί» και συνάνθρωποί μας είναι οι άμεσοι καθρέφτες
της συνείδησής μας και συμβάλλουν στην αυτοπραγμάτωση και ολοκλήρωση του εαυτό
μας. Αν στόχος μας είναι να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, τότε η συναναστροφή με
τους συνανθρώπους μας, συντελεί στην προσπάθεια εξισορρόπησης του υποσυνειδήτου
μας.
Όταν, όμως στις σχέσεις με τους συνανθρώπους
μας κυριαρχεί ο φθόνος και η ζήλεια, τότε ουδέποτε θα εξισορροπήσουμε το είναι
της συνειδήσεώς μας, ούτε θα διαγνώσουμε και θα θεραπεύσουμε τα απάνθρωπα
αισθήματα, που δεσπόζουν εντός μας και συμπεριφερόμαστε με φαρισαϊσμό και
υποκρισία.
Ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες
ποιητές της σύγχρονης εποχής, ο Κωνσταντίνος Καβάφης, θέλοντας να καυτηριάσει
αυτού του είδους συμπεριφοράς μεταξύ των ανθρώπων, εμπνεύστηκε και συνέγραψε
δύο ποιήματα στα οποία με εύγλωττο ύφος παρουσιάζει τα ευάλωτα του