Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ

Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Σούλου,

«Προ του τιμίου σταυρού σου και του πάθους, λαβών ους προέκρινας των ιερών μαθητών προς το Θαβώριον Δέσποτα, ανήλθες όρος, ίνα όταν σε ίδωσιν σταυρούμενον το μεν πάθος νοήσωσιν εκούσιον τω δε κόσμω κηρύξωσιν ότι συ υπάρχεις αληθώς του Πατρός το απαύγασμα».

Η Μεταμόρφωση του Χριστού ήταν ένα σημαντικό σημείο για τους Μαθητές του Χριστού, τους οποίους προετοίμασε, τόσο για τα Θεία Πάθη, όσο και για την Πεντηκοστή, αφού πρόκειται για μεγάλη εμπειρία του Θεού, με τη διαφορά ότι εις την Μεταμόρφωση οι Μαθητές δεν είναι ήταν ακόμη μέτοχοι της Αναστάσεως και της θέας του Θεού.

Ο όρος «μεταμόρφωση» σημαίνει  αλλαγή της μορφής. Δηλαδή σε μια συγκεκριμένη στιγμή ο Χριστός, έλαβε τη Θεϊκή Του μορφή και φανέρωσε όλη την δόξα της Θεότητος, με την οποία ήταν ενωμένη η ανθρώπινη φύση από την στιγμή της συλλήψεώς Του, από τη Θεοτόκο.

Ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός, αναφέρει ότι ο Χριστός εκείνη την ώρα μεταμορφώθηκε, «ουχ ο ουκ ην προσλαβόμενος, ουδέ εις όπερ ουκ ην μεταβαλλόμενος, αλλ’ όπερ ην τοις οικείοις μαθηταίς εκφαινόμενος».

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είπε ότι ο Χριστός δεν έδειξε ολόκληρη την θεότητα, αλλά μια μικρή ενέργειά της. Και αυτό το έκανε αφ’ ενός μεν, για να πληροφορήσει για το ποιά είναι η θεϊκή δόξα της Βασιλείας, αφ’ ετέρου δε, από φιλανθρωπία, ώστε να μη χάσουν και την ζωή τους ακόμη, βλέποντας ολόκληρη την δόξα της θεότητος. Γι’ αυτό, το μυστήριο της Μεταμορφώσεως είναι και αποκάλυψη της Βασιλείας, αλλά και έκφραση της αγάπης και της φιλανθρωπίας του Θεού.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, μιλώντας για το γεγονός της Μεταμορφώσεως του Χριστού, τονίζει, μεταξύ άλλων, ότι το θέαμα του φωτός της μεταμορφώσεως του Κυρίου είναι το μυστήριο της όγδοης ημέρας, δηλαδή, της επέκεινα ζωής του κόσμου, που δημιουργήθηκε σε έξι μέρες και η υπέρβαση των αισθήσεών μας. 

Το θείο φως φανερώνεται στο μέτρο του δυνατού, μεριζόμενο ανάλογα με τη δυνατότητα των δεχομένων. Η θεωρία του άκτιστου φωτός, κατά την διδασκαλία της Εκκλησίας, είναι μέθεξη της Βασιλείας του Θεού, όπου σύμφωνα με τον άγιο Ιωάννη Δαμασκηνό, το βασίλειο του Θεού είναι ολόκληρη η δημιουργία, ολόκληρη η κτίση, ενώ η Βασιλεία του Θεού είναι η άκτιστη χάρη και ενέργεια του Θεού, η οποία είναι ενυπόστατη. Η μετοχή στη βασιλεία του Θεού είναι η βαθμιαία μέθεξη και κοινωνία του ανθρώπου στη Χάρη του Θεού, στην οποία μετέχει,  ως μέλος του Σώματος του Χριστού.

Συνεπώς η μεταμόρφωση του Σωτήρος είναι η προοπτική της μεταμόρφωσης του κάθε ανθρώπου και συνδέονται οργανικά και λειτουργικά μεταξύ τους.  Κατά τη Θεία Μεταμόρφωση συναντώνται  Θεός και άνθρωπος, κτιστό και άκτιστο.

Η μεταμόρφωση συνδέεται άμεσα με την ενανθρώπηση. Ο Θεός γίνεται «ως εις εξ ημών» και μας φανερώνει αυτό που πρέπει να γίνουμε εμείς. Γι' αυτό και δεν πρέπει να κατανοείται η μεταμόρφωση, ως περιπτωσιακό γεγονός και ως αναφερόμενο στα πνευματικά και στα επιμέρους μόνο θέματα του ανθρώπου και της ζωής του. Πολύ περισσότερο δεν πρέπει να κατανοείται, ως γεγονός που αναφέρεται αποκλειστικά και μόνο στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.

Βεβαίως η Μεταμόρφωση   φωτίζει το μυστήριο του προσώπου του Ιησού Χριστού και απαντά στο ερώτημα «τις γαρ ούτος έστιν».  Αποδεικνύει ότι ο Ιησούς δεν είναι μόνο υπαρκτό ιστορικό πρόσωπο, που γεννήθηκε , «εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας…,  εν ημέραις Ηρώδου τον Μεγάλου»,  που η γενεαλογία Του φθάνει  μέχρι του γένους Δαβίδ, αλλά είναι και ο αναμενόμενος, δια μέσου των αιώνων Χριστός, που ήλθε, ως Σωτήρας και Λυτρωτής του κόσμου.

Όντως η Μεταμόρφωση προβάλλει για τον άνθρωπο, ως προσωπική εμπειρία ζωής, αρχίζοντας από τους μαθητές και επεκτείνεται στον καθένα από εμάς. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέγει: «Διο και ο Κύριος ου πάντας, αλλά τους εκκρίτους προς την εν Θαβώρ γεγεννημένην άρρητον και αόρατον αισθητική δυνάμει πνευματικήν εκείνην συνεκάλεσεν όψιν». Μια αποκαλυπτική  εμπειρία και  γνώση της θεότητας, έλαβαν οι Μαθητές, αφού, κατά Γρηγόριο Παλαμά, «τούτο εστί το του μέλλοντος αιώνος φως και ως αυτό το τους μαθητάς περιαστράψαν εν τη του Χριστού μεταμορφώσει φως. Τούτο εστιν εκείνο, το φανότερον εν Θαβωρίῳ διαυγάσαν, ως και οφθαλμοίς σώματος ληπτόν γενέσθαι, ως ηθέλησεν, ο και τοις την καρδίαν έχουσι τότε κεκαθαρμένην πάσι δι᾿ αυτής εβλέπετο, του προσκυνητού σώματος ως από δίσκου τινός φρικτώς εξαστράπτον και την καρδίαν αυτών περιαστράπτον».

Κατά συνέπεια στο Θαβώρ δεν συντελέσθηκε μόνο Μεταμόρφωση, αποκάλυψη του θεανθρώπου, με ακτίνες της Θεότητός Του, αλλά συντελέσθηκε  και μεταμόρφωση των Μαθητών, διότι οι Μαθητές αξιώθηκαν, να ιδούν την θεουργία της Θεανθρώπινης φύσης του Χριστού, ακριβώς γιατί μεταμορφώθηκαν αυτοί οι ίδιοι. Οι Πατέρες κάνουν λόγο για εναλλαγή των Μαθητών. Συγκεκριμένα  ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέγει: «Ενηλλάγησαν ουν και ούτω την εναλλαγήν είδον» . Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει εναλλαγή, Μεταμόρφωση του Χριστού, αλλά αυτό έγινε γνωστό, γιατί υπήρξε και εναλλαγή, μεταμόρφωση των Μαθητών σε όλη τους την ψυχοσωματική ύπαρξη.

Στο Θαβώρ αποκαλύφθηκε το αρχέτυπο κάλλος της εικόνος του ανθρώπου.  Δηλαδή, ο Χριστός είναι το αρχέτυπο της δημιουργίας του ανθρώπου, αφού ο άνθρωπος πλάστηκε κατ’ εικόνα του Λόγου. Με αυτό φαίνεται η δόξα της εικόνος και η μεγάλη τιμή να είμαστε κατ’ εικόνα του Θεού. Αποκαλύφθηκε η κατάσταση που βρισκόταν ο Αδάμ πριν από την πτώση στον Παράδεισο. Η Μεταμόρφωση του Χριστού δείχνει, κατά συγκατάβαση, και την προέλευση του ανθρώπου, αλλά και τον σκοπό, το τέλος, στο οποίο πρέπει να τείνει.

 Οι τρεις Μαθητές βλέποντας τον Χριστό Μεταμορφωθέντα, ενώ χαίρονταν και έλεγαν «καλόν εστιν ημάς ώδε είναι, ει θέλεις, ποιήσωμεν ώδε τρεις σκηνάς, σοι μίαν και Μωσεί μίαν και μίαν Ηλία», στην συνέχεια, όταν τους επεσκίασε η φωτεινή νεφέλη και ακούστηκε η φωνή του πατρός, «έπεσον επί προσώπου αυτών και εφοβήθησαν σφόδρα» (Ματθ. ιζ', 6). Οι Πατέρες της Εκκλησίας, όπως  ο Μ. Βασίλειος, ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, καθώς  και ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς  λέγουν, ότι έπεσαν στην γη από την προβολή του άκτιστου φωτός και της υπερέχουσας φανότητας. Λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ότι «Διο και ο Κύριος ου πάντας, αλλά τους εκκρίτους προς την εν Θαβώρ γεγεννημένην άρρητον και αόρατον αισθητική δυνάμει πνευματικήν εκείνην συνεκάλεσεν όψιν ».

Το άκτιστο φως είναι βίωση της βασιλείας του Θεού, είναι η τροφή των επουρανίων, όπου ο Θεάνθρωπος θα βρίσκεται στο μέσον των θεουμένων, οι οποίοι θα ευφραίνονται από την παρουσία και την δόξα του Θεού, κατά διαφόρους βαθμούς και κατά ποικίλη μέθεξη της άκτιστου Χάριτος, καθώς προφητεύει ο Δαυίδ: «Ο Θεός έστη εν συναγωγή θεών, εν μέσω δε θεούς διακρινεί» (Ψαλμ. πα', 1).

Ο Θεός, θα είναι ο κατά φύσιν Θεός, ενώ οι άγιοι θα είναι οι κατά μετοχή ή κατά Χάρη θεοί. Χάρη την οποία  έλαβαν δια της θυσίας του Χριστού, η οποία είναι το αποκορύφωμα της Ενανθρώπισης, με στόχο τη θεραπεία και την αποκατάσταση της ανθρώπινης φύσης, η οποία ασθένησε μετά την παράβαση των πρωτοπλάστων, οι οποίοι αντί να οδηγηθούν μέσα από την υπακοή στην θέωση, δηλαδή στην κατά χάρη ομοίωση του Θεού, όχι μόνο δεν έφτασαν στο σκοπό αυτό, αντιθέτως αμαύρωσαν και το «κατ’ εικόνα», σημειώνει ο πατήρ Γεώργιος Φλωρόφσκυ. Και συνεχίζει, λέγων, μεταξύ άλλων, ότι η ανθρώπινη φύση στο πρόσωπο του Χριστού, του Νέου Αδάμ, νίκησε την φθορά και τον θάνατο. Επειδή όμως, λέγει ο ίδιος πατήρ, η σωτηρία είναι σαν ένα θείο κάλεσμα, στο οποίο ο άνθρωπος πρέπει να ανταποκριθεί. Η Χάρις είναι παντοδύναμη και δεν εξαιρεί από την σωτηρία, που είναι ουσιαστικά η επαναφορά στο «καθ’ ομοίωσιν», κανέναν άνθρωπο. Ο Χριστός όχι μόνο ανέστησε την ανθρώπινη φύση με την ένδοξη Ανάστασή Του, αλλά την ανύψωσε στους ουρανούς και την εγκατέστησε στην επουράνια Βασιλεία του Θεού, με την ένδοξη Ανάληψή Του. Παρ’ όλα αυτά, η Χάρις δεν εξαναγκάζει κανέναν. Σε εμάς εναπόκειται, να θεραπευτεί η βούληση. Βεβαίως, αυτό είναι το ζητούμενο.

Πρέπει να διακρίνουμε πολύ προσεκτικά μεταξύ της θεραπείας της φύσεως και της θεραπείας της βουλήσεως. Η φύσις θεραπεύεται και αποκαθίσταται με την δύναμη της παντοδύναμης και ανίκητης χάριτος του Θεού, ή μπορεί να πει κανείς, από τη «βία της χάριτος». Η ακεραιότητα κατά κάποιο τρόπο επιβάλλεται επάνω στην ανθρώπινη φύση. Γιατί με τον Χριστό όλη η ανθρώπινη φύσις, το Αδαμιαίο γένος, θεραπεύθηκε πλήρως και τελείως. Αυτή η αποκατάσταση θα πραγματωθεί και αποκαλυφθεί πλήρως στην τελική Ανάσταση, την ανάσταση όλων, δικαίων και αδίκων. Κανείς, όσον αφορά στη φύση, δεν μπορεί να ξεφύγει από το βασιλικό κανόνα του Χριστού, να ξεχωρίσει δηλαδή τον εαυτό του από την αήττητη δύναμη της αναστάσεως.

Ενώ η φύση του ανθρώπου θεραπεύεται, δια του Θεανθρώπου, η βούληση του ανθρώπου δεν μπορεί να θεραπευθεί με τον ίδιο αναπόφευκτο τρόπο. Διότι, γι’ αυτή όλο το νόημα της θεραπείας της βρίσκεται στην ελεύθερή μεταστροφή της. Η βούληση του ανθρώπου πρέπει να είναι στραμμένη προς τον Θεό. Η βούληση του ανθρώπου μπορεί να θεραπευθεί μόνο ελεύθερα, μέσα στο «μυστήριο της ελευθερίας». Μόνο με αυτήν την αυθόρμητη και ελεύθερη προσπάθεια εισέρχεται ο άνθρωπος σε εκείνη τη νέα και αιώνια ζωή που αποκαλύφθηκε από τον Ιησού Χριστό.

Πνευματική αναγέννηση πραγματώνεται μόνο με τέλεια ελευθερία, με υπακοή αγάπης, με αυτοαναφορά και αυτοαφιέρωση στο Θεό. Η διάκριση αυτή τονίσθηκε με μεγάλη επιμονή στην αξιόλογη πραγματεία του αγίου Νικολάου (Καβάσιλα) «Περί της εν Χριστώ ζωής». Η Ανάστασις, γράφει ο άγιος Νικόλαος, είναι μία ανόρθωσις φύσεως και ο Θεός την παραχωρεί ελεύθερα. Αλλά η Βασιλεία των Ουρανών, το μακάριο όραμα και η ένωσις με τον Χριστό προϋποθέτουν την επιθυμία, και έτσι ανήκουν μόνο σε αυτούς που τις ποθούν, τις αγαπούν και τις επιθυμούν. Η αθανασία θα δοθεί σε όλους, αφού όλοι μπορούν να απολαμβάνουν τη Θεία Πρόνοια.

Δεν εξαρτάται από την επιθυμία μας αν θα εγερθούμε μετά θάνατον ή όχι, αφού δεν γεννηθήκαμε καν με δική μας θέληση. Ο θάνατος του Χριστού και η Ανάστασις, φέρνουν αθανασία και αφθαρσία σε όλους με τον ίδιο τρόπο, αφού όλοι έχουν την ίδια φύση με τον Άνθρωπο Ιησού Χριστό. Κανείς όμως δεν μπορεί να υποχρεωθεί να επιθυμεί. Έτσι η ανάστασις είναι ένα δώρο κοινό σε όλους, αλλά η ευλογία θα δοθεί μόνο σε ορισμένους (Νικολάου Καβάσιλα, Περί της εν Χριστώ ζωής, II 86-96).

Άλλωστε, ο δρόμος της ζωής είναι δρόμος αυταπαρνήσεως, θανατώσεως, αυτοθυσίας και αυτοπροσφοράς. Πρέπει να πεθάνει κανείς, ως προς τον εαυτό του για να ζήσει εν Χριστώ. Πρέπει ο καθένας προσωπικά και ελεύθερα να συνδεθεί με τον Χριστό, τον Κύριο, το Σωτήρα, το Λυτρωτή, στην ομολογία πίστεως, στην επιλογή της αγάπης, στην υπόσχεση της υπακοής. Πρέπει να δημιουργήσει ο καθένας ένα καινούριο εαυτό, δηλαδή, «να απωλέσει την ψυχή αυτού», προς χάριν του Χριστού, να σηκώσει τον Σταυρό του και να τον ακολουθήσει.

Ο αγώνας του Χριστιανού είναι ακριβώς η συνοδεία αυτή του Χριστού, η συνοδεία στο πάθος και στο Σταυρό του, ακόμη και μέχρι θανάτου, αλλά πρώτα απ’ όλα, η συνοδεία του Χριστού στο πνεύμα της αγάπης: «Εν τούτῳ εγνώκαμεν την αγάπην ότι εκείνος υπὲρ ημών την ψυχήν αυτού έθηκε· και ημείς οφείλομεν υπὲρ των αδελφών τας ψυχάς τιθέναι.  [..] εν τούτω εστίν η αγάπη, ουχ ότι ημείς ηγαπήσαμεν τον Θεόν, αλλ’ ότι Αυτός ηγάπησεν ημάς και απέστειλεν τον Υιόν Αυτού ιλασμόν περί των αμαρτιών ημών» (Α’ Ιωάννου 3.16, 4.10).

Εκείνος που δεν συναποθνήσκει με τον Χριστό δεν μπορεί και να ζήσει μαζί του. Αν δεν δεχτούμε ελεύθερα να πεθάνουμε εκλέγοντας το πάθος Εκείνου, η ζωή του δεν θα υπάρχει μέσα μας, λέγει ο άγιος Ιγνάτιος. Αυτό δεν είναι ένας ασκητικός ή ηθικός κανόνας μονάχα, ούτε απλή πειθαρχία. Είναι οντολογικός νόμος της πνευματικής υπάρξεως της ίδιας της ζωής. Η ζωή ενός χριστιανού αρχίζει με μια καινούρια γέννηση, μια γέννηση ‘’εξ ύδατος και Πνεύματος’’. Εκείνο που πρώτα απ’ όλα χρειάζεται είναι η μετάνοια», διαβάζουμε στο βιβλίο «Θέματα Ορθοδόξου Θεολογίας» του π. Γ. Φλορόφσκυ.

Επί πλέον και σύμφωνα με τον άγιο Συμεών Θεσσαλονίκης, η μέλλουσα Βασιλεία, όπως και η παρουσία μας μέσα στην Εκκλησία, δεν είναι μια συνάθροιση ευσεβών ανθρώπων, αλλά μια σύναξη, ένας εκκλησιασμός κατά χάριν θεών, «θεουμένων εκ του κατά φύσιν όντος Θεού», εφόσον ο κάθε συμμετέχων περάσει στην κάθαρση του νου και της καρδιάς, όπως διδάσκει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, που λέγει χαρακτηριστικά: «Δια τούτο καθαρτέον πρώτον εαυτόν, είτα τω καθαρώ προσομιλητέον».

Η Μεταμόρφωση του Χριστού σε συνδυασμό με τον Σταυρό και την Ανάστασή Του, καθώς επίσης και με την μεγάλη εορτή της Πεντηκοστής, κατά την οποία οι Μαθητές έγιναν μέλη του Σώματος του Χριστού, δείχνουν τον σκοπό και το νόημα της υπάρξεως του ανθρώπου, που δεν είναι άλλος από την αγιότητα και την κατά χάριν θέωση. «Μετά τούτων, εύχεται ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, είθε και ημείς ευρεθείημεν, ανακεκαλυμένῳ προσώπῳ την δόξαν Κυρίου κατοπτριζόμενοι». ΑΜΗΝ!