ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Σούλος

Στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή (Ματθ.21,33-42) ο Χριστός χρησιμοποιώντας μία παραβολή  παρομοιάζει τη Βασιλεία του Θεού με αμπελώνα, τον οποίο ο ιδιοκτήτης του, τον μίσθωσε σε γεωργούς, για να τον καλλιεργήσουν και να τον αξιοποιήσουν, υπό τον όρο, ότι για μίσθωμα, θα δίδουν μέρος από την συγκομιδή των καρπών του αμπελώνα.

Όταν όμως έφτασε ο καιρός της συγκομιδής των σταφυλιών, οι γεωργοί - μισθωτές, όχι μόνο δεν απέδωσαν το ανάλογο μέρος των καρπών, αλλά εκδίωξαν τους απεσταλμένους του Ιδιοκτήτη του αμπελώνα, αρνούμενοι την συμφωνία της μίσθωσης.  

Τότε ο Ιδιοκτήτης έστειλε τον ίδιο το υιό του, θεωρώντας ότι θα τον σεβαστούν, αλλά οι μισθωτές γεωργοί τον φόνευσαν, γιατί νόμισαν ότι θα καταπατούσαν την περιουσία του Ιδιοκτήτη, μη έχων πια κληρονόμο.

Αφού τελείωσε το διήγημα της παραβολής ο Χριστός, απευθυνόμενος στους παρόντες Γραμματείς και Φαρισαίους, ρώτησε, τί θα πρέπει, να πράξει ο Ιδιοκτήτης του αμπελώνα της παραβολής.  Εκείνοι απάντησαν, ότι θα πρέπει να τους τιμωρήσει με την αυστηρότερη ποινή του θανάτου και να
μισθώσει τον αμπελώνα σε άλλους γεωργούς.

Πράγματι, ο Ιησούς, συμφώνησε με  την απάντησή τους και είπε, ότι όντως ο Θεός, θα εμπιστευτεί τη Βασιλεία Του σε εκείνο το γένος των ανθρώπων, που θα υπακούει στις εντολές του Θεού και θα αποδίδει τους καρπούς των έργων του.

Αυτή είναι η εικόνα που ξεδιπλώνει σήμερα μπροστά μας η Εκκλησία με την παραβολή του Ευαγγελίου. Πραγματικά, μέσα από το βαθυστόχαστο περιεχόμενό της, φαίνεται η αχαριστία και η σκληροκαρδία που εκδηλώνεται από τους ανθρώπους χωρίς όρια, αλλά συγχρόνως και η απέραντη αγάπη του Θεού, στην ωκεανό της οποίας μπορεί να κολυμπά η κάθε ανθρώπινη ύπαρξη.

Ο Ιερός Χρυσόστομος αναλύοντας τη συγκεκριμένη παραβολή σημειώνει ότι μετά την έξοδο από την Αίγυπτο ο Θεός έδωσε νόμο στους Ισραηλίτες. Ο νόμος αυτός είναι ο φράκτης στον οποίο αναφέρεται το Ευαγγέλιο και προσφέρθηκε στο λαό για να τον προφυλάξει από την πλάνη και την αποστασία.

Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής επισημαίνει ότι ο Θεός για να χειραγωγήσει τον άνθρωπο στην πνευματική ζωή του έδωσε τρεις νόμους: α) το φυσικό δηλαδή τη συνείδηση, β) το γραπτό που έδωσε στον Μωυσή, και γ) τον ευαγγελικό που είναι ο νόμος της Χάριτος. Μετά την πτώση όμως ο άνθρωπος χάνοντας την κοινωνία του με τον Θεό, δεν είναι σε θέση να εφαρμόζει το θέλημα του Θεού.

Γι’ αυτό ο Θεός μέσα από την αγάπη του έδωσε το νόμο Του για να βοηθήσει τον άνθρωπο να βρίσκεται σε διαρκή κοινωνία μαζί Του και να τον προφυλάσσει από τις πλάνες και την απομάκρυνση από κοντά Του. Το θέλημα του Θεού εκφράζεται, πια με τις εντολές Του, και πρέπει να το ακολουθεί ο άνθρωπος στη ζωή του, για να δέχεται τα αγαθά της αγάπη και της Χάρης του Θεού.

Στην παραβολή φαίνεται ότι οι γεωργοί του αμπελώνα εκδίωξαν πρώτα τους απεσταλμένους και ύστερα φόνευσαν και τον υιό του κτηματία. Με λίγες μόνο λέξεις, ο Ιησούς, περιέγραψε όλη την ιστορία των Ιουδαίων, οι οποίοι όχι μόνο διώξανε τους απεσταλμένους και τους προφήτες, αλλά σταύρωσαν και τον Υιόν του Θεού.

Με τον ίδιο τρόπο εκδηλώνεται η μετέπειτα συμπεριφορά και σε όλους τους αγίους που κοσμούν την Εκκλησία του Χριστού, οι οποίοι διώχθηκαν μέχρι θανάτου.

Με την παραβολή αυτή ο Χριστός διδάσκει, ότι το «άγιον έθνος» ή «λαός του Θεού» είναι εκείνοι οι άνθρωποι που εργάζονται τίμια τη διδασκαλία και τις εντολές που τους υπαγορεύει ο Θεός.  

Πράγματι, ο Θεός επέλεξε τον λαό του Ισραήλ ως «περιούσιο λαό» Του. Ουσιαστικά τον προσκάλεσε να γίνει λαός του Θεού. Να γίνει το παράδειγμα για τους άλλους λαούς και με τον τρόπο αυτό να ελκύσει ολόκληρη την ανθρωπότητα στην γνώση της αληθείας του Θεού.

Οι Ισραηλίτες όμως θεώρησαν την πρόσκληση αυτή ως κεκτημένο δικαίωμα, με αποτέλεσμα όχι μόνο να μη γίνουν πρότυπο πιστού έθνους, αλλά να αποδέχονται και να εφαρμόζουν οι ίδιοι τις συνήθειες των άλλων εθνών, όπως την σκληρότητά τους, τα έθιμά τους, ενίοτε και τους αλλότριους θεούς τους.

Ο Χριστός με το σωτηριολογικό  έργο Του και με τη διδασκαλία Του, προσκαλεί κάθε άνθρωπο, να γίνει μέλος του «αγίου έθνους» των χριστιανών. Συνεπώς η σημερινή παραβολή απευθύνεται και σε όλους εμάς, που θέλουμε να είμαστε και να λεγόμαστε παιδιά Του και μέλη του σώματος της Εκκλησίας.

Το χρέος μας και το έργο μας συνίσταται σε δύο προϋποθέσεις. Η πρώτη είναι, ότι πρέπει να γνωρίσουμε την Αλήθεια, μελετώντας τον Λόγο του Θεού, που είναι η Αγία Γραφή και να αναζητούμε στον λόγο του Θεού τις απαντήσεις για την ζωή μας, για την ύπαρξή μας, για το σκοπό που ζούμε και κινούμαστε επάνω στη γη, για τη σχέση μας τόσο με τους συνανθρώπους μας, όσο και με τον ίδιο το Θεό. Η δεύτερη προϋπόθεση είναι να εργαζόμαστε στον πνευματικό αμπελώνα του Κυρίου και να αποδίδουμε τους καρπούς. Δηλαδή να εφαρμόζουμε το Ευαγγέλιο στη ζωή μας με τέτοιο τρόπο που να μεταμορφώνει την προσωπικότητά μας και να αντανακλά στους ανθρώπους γύρω μας.

Ο Χριστός σήμερα μας προσκαλεί και μας καθοδηγεί, ώστε να γίνουμε πρότυπο και φως του κόσμου, και να προετοιμαζόμαστε για την επουράνια Βασιλεία του, ως γνήσια τέκνα Του και συγκληρονόμοι Του. Αμήν!