Γράφει ο
Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Σούλος
Όταν ο Χριστός ξεκίνησε την
πορεία του, για να διδάξει τον κόσμο, ολοκληρώνοντας την αποστολή του, ως
αυθεντικός διδάσκαλος αποφάσισε να έχει κοντά του μαθητές, τους οποίους θα
εκπαίδευε, προκειμένου να τους αφήσει, δια να συνεχίσουν το έργο της
διδασκαλίας Του, «εις πάντα τα έθνη». Για τον λόγο αυτόν επέλεξε για μαθητές
του απλούς ανθρώπους της ζωής και του μόχθου, οι οποίοι με τα λόγια και τις
πράξεις τους, θα βοηθούσαν τους ανθρώπους
να αισθάνονταν την παρουσία του Χριστού δίπλα τους.
Προετοίμασε λοιπόν τους
μαθητές του για να γίνουν «αλιείς ανθρώπων», όπως είπε στον Πέτρο και στον
αδερφό του Ανδρέα, που ήταν ψαράδες, όταν τους κάλεσε κοντά του. Τα ίδια λόγια
είπε και στους άλλους αδελφούς, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, εννοώντας ότι θα
τους μάθει να κερδίζουν τις καρδιές των ανθρώπων. Όταν, πάλι, ένας άλλος
μαθητής, ο Φίλιππος, έφερε έναν καλό φίλο του, το Ναθαναήλ, για να γνωρίσει τον
Ιησού, κέρδισε την εμπιστοσύνη του Κυρίου, καθώς του είπε: «Να ένας καλός Ισραηλίτης που στην καρδιά του δεν έχει πονηρία».
Το έργο των μαθητών του
Χριστού, θα ήταν πολύ δύσκολο, καθώς ο Ίδιος ο Χριστός τους προειδοποίησε, ότι
τους στέλνει σαν πρόβατα ανάμεσα σε λύκους και τους προετοίμασε να δεχτούν την
οργή και το φθόνο των ανθρώπων, οι οποίοι θα τους οδηγούσαν σε δικαστήρια και
σχεδόν όλοι