«Corpus Christi»!

Το Corpus Christi είναι πόλη του νότιου Τέξας και το περιβόητο δυσώδες και βέβηλο θεατρικό έργο του κατά δήλωσή του, ομοφυλόφιλου συγγραφέα Τέρενς Μάκ Νάλι, φέρει το όνομα της πόλεως αυτής. Σύμφωνα με τους συντελεστές του πρόκειται για «ένα διαφορετικό ταξίδι αυτογνωσίας»(sic), που έχει για σύνθημα την παραπλανητική φράση: «Άκου με την καρδιά σου».

Το σενάριο αναφέρεται σε δεκατρείς νέους, που συναντώνται σε ένα ταξίδι ζωής βιώνοντας τον έρωτα, την

αγάπη, την προδοσία, αλλά και τη θυσία. Ως αρχετυπικό σημείο αναφοράς της παρέας των δεκατριών είναι ο Ιησούς Χριστός και οι 12 Απόστολοι, οι οποίοι εμφανίζονται,  ως ομοφυλόφιλοι.

Αηδιαστικό, βάναυσα προκλητικό και εξαιρετικά σκανδαλιστικό το περιεχόμενό του  και είναι αδιανόητο να γίνει αποδεκτό, από τους χριστιανούς απανταχού της γης και δη από τους Ορθοδόξους έλληνες και μη, που νοιώθουν να προσβάλλεται με βαναυσότητα, βαρβαρότητα και αναίσχυντα ολόκληρο το περιεχόμενο και οι αρχές της πίστεώς τους.

Θα έπρεπε, λοιπόν, να λάβουν υπόψη τους, τουλάχιστον, οι εν Ελλάδι συντελεστές του αναίσχυντου αυτού του προσβλητικού θεατρικού έργου, τις αντιδράσεις όχι μόνο των λεγομένων «φανατικών», (συμφέρει ο χαρακτηρισμός), που έχουν και αυτοί κάθε δικαίωμα στην «ελευθερία έκφρασης», αλλά και του συνόλου των χριστιανών και πρωτίστως της Επικρατούσης Ορθοδόξου Ελληνικής Εκκλησίας, η οποία δια της Ιεραρχίας της, σε Σύνοδο, εξέφρασε την αποδοκιμασία της και την διαμαρτυρία της.   Από εκεί και ύστερα, οι βρισιές και το ξύλο ανήκουν μεν σε άλλο επίπεδο, αλλά ήταν αναμενόμενο από τους πιο θερμόαιμους ή και κάποιους επιτηδείους, που θέλουν να εξασφαλίσουν περισσότερα λαϊκά ερείσματα, προς ίδιον όφελος.  

Διότι υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί τρόποι για να αντιδράσει κάποιος,  σε κάτι που θίγεται και όχι με τα όσα επεισόδια είχαμε έξω από το «Χυτήριο», που σε τελική ανάλυση, μάλλον το αναίσχυντο αυτό θεατρικό έκτρωμα, διαφημίσθηκε, παρά δυσφημίσθηκε.

Παρά ταύτα, ας μην προσπαθούν να μας «φοβίσουν» με διάφορα περί «σκοταδισμού» «ντροπής» και «έκθεσης της χώρας», διότι γνωρίζουμε και γνωρίζουν, ότι και σε άλλες χώρες και πόλεις, που τις θεωρούν «πολιτισμένες» το περί ου ο λόγος  «έργο» είχε προκαλέσει διαμαρτυρίες και στο «πολιτισμένο» Μανχάταν, όπου ανέβηκε για πρώτη φορά το 1997, όπου  συγκέντρωσε, χιλιάδες διαδηλωτές, κάτι που ασφαλώς  γνωρίζουν οι αλλοδαποί και ημεδαποί συντελεστές του στην Ελλάδα. Οι «κραυγές» και «κορώνες» περί ελευθερίας της έκφρασης, εκστομίζονται και επικαλούνται εύκολα, αλλά μην μας υποτιμούν, ότι τάχα, δεν είχαν γνώση, για το τι θα μπορούσε να προκύψει.

Διότι, εκτός από την διαμαρτυρία της Διοικούσης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος, υπήρξαν και άλλοι φορείς, παράγοντες και προσωπικότητες, που εξέφρασαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την διαφωνία τους. Το ατύχημα είναι ότι οι εντεταλμένες δικαστικές και εισαγγελικές αρχές,  δεν λαμβάνουν υπ’ όψη τους το περί δικαίου αίσθημα των περισσοτέρων, δεν ποιούν πρόβλεψη και δεν προβαίνουν σε λήψη μέτρων, συνυπολογίζοντας το θρησκευτικό αίσθημα των πολιτών, που πλεονάζει στον τόπο μας, μάλλον εκ φόβου ή δειλίας, ώστε να αποφεύγονται οι προκλήσεις, οι προπηλακισμοί,  οι αντεγκλήσεις  και κάθε μορφής επεισόδια μεταξύ των πολιτών, που διασύρουν τη χώρα μας, αλλά παρεμβαίνουν εκ των υστέρων με αστυνομικές συλλήψεις και ξυλοδαρμούς. Το αρχαίο ρητό «κάλλιον το προλαμβάνειν ή το θεραπεύειν» ειπώθηκε, φαίνεται, από Έλληνες, προφανώς για μη Έλληνες.

Και ιδού του λόγου το αληθές. Θαυμάστε τον «αυθεντικό γνήσιο ελληνικό πολιτισμό» της θρησκευόμενης και (original) πολιτισμένης σύγχρονης Ελλάδας, που οι ηθοποιοί της, αντί να παράγουν και να προάγουν το ήθος, ως οφείλουν εκ της ιδιότητός των, (ηθοποιός=ήθος+ποιώ) προβάλλουν και προάγουν την ανηθικότητα, την διαφθορά, την ασέβεια προς τις αρχές και τις δοξασίες του χριστιανισμού και των χριστιανών, έχοντας δε το θράσος να προσδιορίζονται και χριστιανοί, επειδή, ως ισχυρίζονται είναι βαπτισμένοι. Ας τους φωτίσει ο Σταυροαναστημένος και βάναυσα κακοποιημένος Χριστός, δια μίαν εισέτι φοράν, έγκαιρα και σωτήρια, διότι το οφείλουν στην Εκκλησία του άμωμου και άσπιλου Χριστού, καθ’ ότι, καθώς αναφέρει σε δημοσιευμένο κείμενό του ο Σεβαμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, «ο σκηνοθέτης κ. Λαέρτης Βασιλείου του Ηλία, θα έπρεπε να τρέφει αισθήματα ευγνωμοσύνης  προς την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος, η οποία περιέθαλψε την οικογένειά του προσφέρουσα εργασία στον πατέρα του κ. Ηλία Βασιλείου, προσλαμβάνοντάς τον ως νεωκόρο επί αρκετά έτη στον Ι. Ναό Αγίου Δημητρίου Πειραιώς, όταν οικογενειακώς ήλθαν από την γείτονα Αλβανία. Αντ’ αυτού ανέσυρε από την ναφθαλίνη της παγκόσμιας απόρριψης το θεατρικό έργο «Corpus Christi» του Αμερικανού, κατά δήλωσή του, ομοφυλόφιλου συγγραφέα Τέρενς Μάκ Νάλι που εγράφη το 1997».

 Αυτό το ιστολόγιο

Με σύνδεση από εδώ

Ο ιστός

Το δε σημείωμα του σκηνοθέτη, που παραθέτουμε κάτωθεν αυτούσιο, δεν πείθει δια την αμεροληψία του, την αντικειμενικότητά του, καθώς και την ευγνωμοσύνη του στην Εκκλησία, που τον περιέθαλψε αυτόν και την οικογένειά του στις δύσκολες μέρες της εγκαταστάσεως και ορθοποδήσεώς των στην Ελλάδα.

Γράφει ο βραβευμένος σκηνοθέτης κ. Λαέρτης Βασιλείου:

«Ο κόσμος στον οποίο ζούμε τώρα είναι άραγε περισσότερο θρησκευτικός από ότι ήτανε; Ή λιγότερο; Είμαστε μάρτυρες μιας παρακμής ή μίας αναγέννησης της θρησκευτικότητας;» (Zygmunt Bauman)

Ένα από τα ερωτήματα (και δεινά) της μετα-νεωτερικότητας έχει να κάνει αναμφισβήτητα με τη Θρησκεία. Τα τελευταία χρόνια, βλέπουμε ότι ακόμη και στην Ελλάδα, όπου η σχέση Κράτους – Εκκλησίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία του ελληνικού έθνους, υπάρχει μία έντονη τάση και διάθεση για αμφισβήτηση και κριτική προσέγγιση. Και η ανάγκη για καλλιέργεια της κρίσης γεννιέται μέσα στη γενικότερη Κρίση.

Πώς να περιγράψεις το συναίσθημα του ότι ξυπνάς και δεν ξέρεις τί θα γίνει μέσα στην ημέρα; Θα έχεις εκλογές ή κυβέρνηση; Θα έχεις δραχμή ή ευρώ; Θα περπατήσεις χωρίς να πέσεις θύμα κλοπής, σωματικής ή ψυχολογικής βίας (με όλες αυτές τις θλιβερές εικόνες της Αθήνας που πεθαίνει.. που πέφτει σε λήθαργο κι εμείς βυθιζόμαστε στη λήθη); Πώς να τα χωρέσεις όλα αυτά σε λέξεις;

Και κάπως έτσι ήρθε το Κόρπους Κρίστι... σε μία εποχή που τα πάντα κατέρρεαν... που οι «πατερίτσες» γλιστρούσαν, που οι παρωπίδες και οι μάσκες έπεφταν και που εμείς –μουδιασμένοι - προσπαθούσαμε να δούμε τί (μας) συμβαίνει... Και αποφασίσαμε να τα οικειοποιηθούμε και - στη συνέχεια - να τα αφηγηθούμε μέσα από την πιο παλιά και γνωστή σε όλους ιστορία.

Το σημείο εκκίνησης είναι κατά βάθος ένα: ο φόβος για το άγνωστο, για το ξένο. Για αυτό που θα μας αλλάξει ή που θα μας φέρει πιο κοντά στον πραγματικό μας εαυτό. Ο Alfred Schütz παρομοιάζει την άφιξη του Ξένου με σεισμό. Και θεωρώ ότι κάπως έτσι νιώθουμε τώρα, αν σκεφτούμε ως Ξένο όχι τον μη Έλληνα αλλά το οτιδήποτε μη - οικείο, είτε είναι άνθρωπος είτε καθεστώς είτε νόμισμα είτε πολίτευμα.

Και ο μόνος τρόπος για να μπορέσουμε να πλησιάσουμε το Ξένο, είναι –όσο κοινότοπο- κι αν ακούγεται να γνωρίσουμε πρώτα τον εαυτό μας.

 Το έργο του Μακ Νάλι είναι προκλητικό: όπου κι αν ανέβηκε η παράσταση και προβλήθηκε η αντίστοιχη ταινία-ντοκιμαντέρ, υπήρχαν θύελλες αντιδράσεων... σε βαθμό λογοκρισίας. Θέλω να πιστεύω ότι εδώ η Κρίση θα υπερέχει της Υποκρισίας. Χωρίς déjà vu kai flash backs στην εποχή του «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται».

Γι’ αυτό η άφιξη του Ξένου έχει αντίκτυπο ισοδύναμο με εκείνο του σεισμού... ο Ξένος κομματιάζει το στερεό έδαφος που πάνω του βασίζεται η ασφάλεια της καθημερινής ζωής. Εκείνος έρχεται από μακριά και δε συμμερίζεται τα ντόπια πιστεύω – και έτσι γίνεται ουσιαστικά ο άνθρωπος που θέτε υπό αμφισβήτηση σχεδόν όλα όσα φαίνονται αναμφισβήτητα στα μέλη της ομάδας που προσεγγίζει.» 

Δυστυχώς ο εν λόγω σκηνοθέτης, μέσα από το κείμενό του, εξωτερικεύει προσωπικά του βιώματα και ανασφάλειες, που μάλλον χρήζουν ειδικής διάγνωσης και θεραπείας και όχι δημόσιας  προβολής, μέσα από ένα θεατρικό «δυσώδες» και τερατουργικό θεατρικό έργο, ενός άπιστου και άθεου ομοφυλόφιλου, κατά δήλωσή του επαναλαμβάνουμε, που επιδιώκει να διαμορφώσει προσωπικότητες και συνειδήσεις των ανθρώπων και κυρίως των νέων ανθρώπων «κατ’ εικόνα και ομοίωσή του», που θα κατρακυλούν στον ίδιο βόρβορο αναίσχυντης ανηθικότητας και απερίγραπτης αηδίας με αυτόν.

Σε όλους όσους αντιδρούν δυναμικά ή σιωπηρά, συστήνουμε όχι βία και φασαρίες, αλλά πρωτίστως πνευματική εγρήγορση και προσευχή, έχοντας κατά νουν, την παράκληση προς τον Ουράνιο Πατέρα του άμωμου και αναμάρτητου Ιησού Χριστού: «άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν».