Η ανάσταση του Λαζάρου
«Την ψυχωφελή, πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν, και την Αγίαν Εβδομάδα του πάθους σου, αιτούμεν κατιδείν Φιλάνθρωπε»
Το Σάββατο προ της Κυριακή των Βαΐων, τελειώνει η Μεγάλη Σαρακοστή και η Εκκλησία εορτάζει την «εκ νεκρών ανάσταση του φίλου του Χριστού Λαζάρου». Στη συνέχεια εισερχόμεθα στην «Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα», στην εβδομάδα του εορτασμού των παθών του Χριστού, του Σταυρικού Θανάτου και της Αναστάσεώς Του.
Ο Λάζαρος ήταν φίλος του Χριστού και οι αδελφές του Μάρθα και Μαρία που τον φιλοξένησαν πολλές φορές (Λουκ. ι΄, 38-40, Ιωαν. ιβ΄, 1-3) στη Βηθανία κοντά στα Ιεροσόλυμα περίπου δύο μίλια. Λίγες μέρες προ του πάθους του Κυρίου ασθένησε ο Λάζαρος και οι αδελφές του ενημέρωσαν σχετικά τον Ιησού που τότε ήταν στη Γαλιλαία να τον επισκεφθεί. Ο Κύριος όμως επίτηδες καθυστέρησε μέχρι που πέθανε ο Λάζαρος, οπότε είπε στους μαθητές του πάμε τώρα να τον ξυπνήσω. Όταν έφθασε στη Βηθανία παρηγόρησε τις αδελφές του Λάζαρου που ήταν πεθαμένος τέσσερις μέρες και ζήτησε να δει το τάφο του.
Όταν έφθασε στο μνημείο, δάκρυσε και διέταξε να βγάλουν την ταφόπλακα. Τότε ύψωσε τα μάτια του στον ουρανό, ευχαρίστησε τον Θεό και Πατέρα και με μεγάλη φωνή είπε: Λάζαρε, βγες έξω. Αμέσως βγήκε έξω τυλιγμένος με τα σάβανα ο τετραήμερος νεκρός μπροστά στο πλήθος που παρακολουθούσε και ο Ιησούς ζήτησε να του λύσουν τα σάβανα και να πάει σπίτι του. (Ιωαν. ια΄,44)
Το Σάββατο του Λαζάρου κατέχει ξεχωριστή θέση στο λειτουργικό ημερολόγιο. Δεν ανήκει στις σαράντα ημέρες της μετάνοιας της Μ. Τεσσαρακοστής ούτε και στις οδυνηρές ημέρες της Μ. Εβδομάδας, αυτές που αρχίζουν από τη Μ. Δευτέρα και τελειώνουν τη Μ. Παρασκευή. Μαζί με την Κυριακή των Βαΐων συνθέτουν ένα σύντομο χαρούμενο πρελούδιο των γεμάτων πόνο ημερών που ακολουθούν. Η ανάσταση του Λαζάρου είναι ένα γεγονός εξαιρετικής οντότητας, για την Εκκλησία, διότι αυτή έχει ένα συνδετικό στοιχείο με την Ανάσταση του Χριστού και ερμηνεύεται, ως «έμπρακτη προφητεία». Ο Λάζαρος είναι ο άλλος «πρόδρομος» της Ανάστασης του Χριστού και της καταπάτησης του θανάτου και όπως ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, παρουσίαζε τον Επιφανέντα Χριστό, έτσι και ο Λάζαρος προαναγγέλλει τον Αναστημένο Χριστό.
Η ανάσταση του Λαζάρου γίνεται ταυτόχρονα και η διαβεβαίωση του κάθε ανθρώπου για την προσωπική του ανάσταση. «Λάζαρον τεθνεώτα τετραήμερον ανέστησας εξ Άδου, Χριστέ, προ του σου θανάτου διασείσας του θανάτου το κράτος και δι’ ενός προσφιλούς την πάντων ανθρώπων προμηνύων εκ φθοράς ελευθερίαν». Το Σάββατο του Λαζάρου πιο πολύ ανήκει στους κεκοιμημένους και δίδεται η δυνατότητα στον κάθε πιστό, να αντιληφθεί και να κατανοήσει ορθότερα το οντολογική σημασία της αυθεντικής Αναστάσεως του Χριστού.
Ο Χριστός δίδαξε, όχι μόνο στην αδελφή του Λαζάρου, αλλά και στον καθένα, ότι η ανάσταση είναι ένα γεγονός οντολογικό και υπαρκτό, όπως υπαρκτός είναι ο Ίδιος ο Χριστός, που δεν προσφέρει ή εξουσιάζει τη ζωή και το θάνατο απλώς, αλλά αποδεικνύει ότι είναι Εκείνος ο άρχων της ζωής και του θανάτου, καθώς και η ανάσταση και η ζωή.
Η ανάσταση του Λαζάρου δίνει την ελπίδα ότι ακόμη και αν είναι κάποιος σε επίπεδο πνευματικής νέκρωσης, του δίδεται η δυνατότητα να «εξαναστηθεί»: « Καμέ, φιλάνθρωπε, νεκρόν τοις πάθεσιν, ως συμπαθής εξανάστησον, δέομαι».
Ο Λάζαρος, ο αγαπημένος αυτός μαθητής του Χριστού, μετά την ανάστασή του, γύρω στο 33 μ.Χ. έφυγε από τη Βηθανία και εγκαταστάθηκε στη Λάρνακα της Κύπρου. Εκεί τον συναντούσαν οι απόστολοι Παύλος και Βαρνάβας, όταν μετέβαιναν από τη Σαλαμίνα στην Πάφο, και τον χειροτόνησαν επίσκοπο της Εκκλησίας, που ίδρυσε ο ίδιος, την ποίμανε δεκαοκτώ περίπου χρόνια. Στη Λάρνακα της Κύπρου υπάρχει ένας μεγαλοπρεπής ναός, αφιερωμένος στη μνήμη του Αγίου Λαζάρου, στον οποίο προστρέχουν, ως προσκυνητές οι κάτοικοι και επισκέπτες της πόλης
.jpg)
