Προφυλάκιση, προσωρινή κράτηση ή απευθείας φυλάκιση του ηγούμενου Εφραίμ;

Προφυλάκιση, προσωρινή κράτηση ή απευθείας φυλάκιση  του ηγούμενου Εφραίμ;

Μέχρι το 1981 λεγόταν ''προφυλάκιση''. Το 1981 μετονομάστηκε η μάλλον μεταλλάχτηκε σε ''προσωρινή κράτηση'', για να φανεί ότι δεν πρόκειται για τιμωρία, αλλά για περιοριστικό όρο.

Η προσωρινή κράτηση ή η προφυλάκιση ενός κατηγορουμένου γίνεται όχι για τιμωρητικούς λόγους, γιατί αυτό αναιρεί το τεκμήριο της αθωότητας, για κάθε κατηγορούμενο. Διότι κάθε κατηγορούμενος τεκμαίρεται την αθωότητά του, μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο. Επίσης απαγορεύεται η επιβολή ποινής χωρίς να έχει προηγηθεί δίκη ενώπιον ποινικού δικαστηρίου και αιτιολογημένη καταδικαστική απόφαση (nulla poena sine processu). Η προφυλάκιση εφαρμόζεται, αφ’ ενός για τη διασφάλιση της παρουσίας του κατηγορουμένου στο δικαστήριο, ώστε να δικαστεί και αν κριθεί ένοχος, να τιμωρηθεί, και αφ’ ετέρου, για να  αποτραπεί τέλεση νέων εγκλημάτων από αυτόν. 

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΕΦΡΑΙΜ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ:

Ελαφρά βελτίωση παρουσιάζει η κατάσταση της υγείας του ηγούμενου της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου Εφραίμ, ο οποίος παραμένει κλινήρης στο κελί του και εξετάστηκε το πρωί των Χριστουγέννων από τον διευθυντή του Κέντρου Υγείας Καρυών, Κωνσταντίνο Δοκουσλή. Τη Δευτέρα, στις 16:00, λήγει η προθεσμία εκτέλεσης του εντάλματος σύλληψης που εξέδωσε το συμβούλιο εφετών για τον ηγούμενο Εφραίμ. Για την υπόθεση Εφραίμ είχαμε παρέμβαση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμου. Έντονη αντίδραση είχαμε και από τη ρωσική Εκκλησία, που χαρακτηρίζει το γεγονός ως ανεπίτρεπτη πολιτικοποίηση δικαστικής απόφασης, ενώ και ο Άνθιμος από τη Θεσσαλονίκη έκανε λόγο για πλήγμα στην Ορθοδοξία.

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Ι.Μ. Χατζηφώτης

Η Γέννηση του Χριστού αποτελεί εδώ και χιλιάδες χρόνια, σημείο τριβής αλλά και πόλο έλξης για τη θρησκεία και την επιστήμη. Η πρώτη αποδέχεται τον συμβολισμό και τη σημασία των στοιχείων που περιβάλλουν τις περιγραφές του συμβάντος, ερμηνεύοντας με ολοένα πιο καινούργιους τρόπους τη σημειολογία των Γραφών. Η δεύτερη ερευνά τα δεδομένα, πασχίζει να τα συνδυάσει ιστορικά, φυσικά και γεωπολιτικά και ανακαλύπτει ανακρίβειες χρονικές και σημεία ακόμη σκοτεινά και ανεξήγητα. Αυτό στο οποίο και οι δύο χώροι συμφωνούν είναι το ίδιο το ιστορικό γεγονός.
Ανεξάρτητα από το αν η Γέννηση συνέβη ημερολογιακά το έτος μηδέν, δύο χρόνια πριν ή τρεις ημέρες νωρίτερα, από το αν το άστρο της Βηθλεέμ ήταν πλανητική σύνοδος ή σημάδι ανεξήγητο αστρολογικά, τα Χριστούγεννα γιορτάζονται πανανθρώπινα την ίδια μέρα σε όλο

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ

Ο Απόστολος Ανδρέας 
Βίος, δράσις και μαρτύριον αυτού εν Πάτραις 
Του Παναγιώτη Ν. Τρεμπέλα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η πρωτοβουλία διά την συγγραφήν της παρούσης βιογραφίας του Πρωτοκλήτου αποστόλου και προστάτου της πόλεως Πατρών ανήκει εξ ολοκλήρου εις την ευγενή αλλά και επίμονον προτροπήν του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρών κυρίου Θεοκλήτου. Προ έτους και πλέον μου διετύπωσεν εν Αθήναις την παράκλησιν να επιχειρήσω την συγγραφήν ταύτην και παρά την αντιταχθείσαν ευθύς εξ αρχής άρνησίν μου η Σεβασμιότης του δεν απεθαρρύνθη, αλλ' οσάκις με συνήντα, δεν έπαυε να μου υπενθυμίζη την υποχρέωσιν, την οποίαν είχον, όπως αποδώσω εις τον πολιούχον της εκθρεψάσης με πόλεως το οφειλόμενον. 

ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ ΤΟ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΤΗΣ Ι.Μ.ΓΛΥΦΑΔΑΣ ΜΗΝΟΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011

 

Την Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011 στις 6.30 μ.μ, στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Αγίου Παντελεήμονος Ασκληπιείου Νοσοκομείου Βούλας, πραγματοποιήθηκε το Αντιαιρετικό Σεμινάριο του μηνός Νοεμβρίου της Ιεράς Μητροπόλεως Γλυφάδας, Ελληνικού, Βούλας, Βουλιαγμένης και Βάρης, με την συμμετοχή του Σεβασμιωτάτου κ. Παύλου, όλων των Κληρικών και πλήθος κόσμου.

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Του Πρωτ. Γεωργίου Σούλου

«Βηθλεέμ, ετοιμάζου, ευτρεπιζέσθω η φάτνη»

Η εορτή της κατά σάρκα Γεννήσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη Δεσποτική εορτή του χρι­στιανικού εορτολογίου. Μέχρι τα μέσα του Δ΄ αιώνα η Εκκλησία της, καθ’ ημάς Ανατολής συνεόρταζε τη Γέννηση και τη Βάπτιση του Χρι­στού την 6^η  Ιανουα­ρίου, που ονοζόταν εορτή των Επιφανείων. Η εορτή, ως Χριστούγεννα, που εορτάζουμε την 25^η  Δεκεμβρίου εισήχθη στήν Ανατολή από τη Δύση, περί τα τέλη του Δ΄ αἰώνα.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος,  μιλώντας, για την εορτή των Χριστουγέννων, την ονομάζει «μητρόπολιν πασών τῶν ἑορτῶν» (PG 48, 752) και μας πληροφορεί, περί τό 386, ότι «ούπω δέ­κατόν εστιν έτος, εξ ου δήλη και γνώριμος ημίν αύτη η ημέρα γε­γένηται» (PG 49, 351). 

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ



"Χρειάζεται συναίνεση για να προχωρήσουμε μπροστά"                                            

«Ο τόπος μας, ιδιαίτερα σήμερα, χρειάζεται τη συνεργασία Εκκλησίας και Πολιτείας» επισήμανε, μεταξύ άλλων, σήμερα το απόγευμα ο Μακαριώτατος κατά την τελετή εγκαινίων του εκκλησιαστικού λυκείου της Ι. Μητροπόλεως Πατρών.

«Πρέπει», υπογράμμισε, «η Εκκλησία να υπερβεί τις δυσκολίες και να σταθεί πλάι στην Πολιτεία και η Πολιτεία να μην βάλει στο περιθώριο, ούτε να εξοστρακίζει τις παραδόσεις και την εκκλησιαστική ζωή».

Και συνέχισε: «Θα πω μια σκέψη που πρέπει ιδιαίτερα να καλλιεργηθεί τον καιρό αυτό. Δεν θα πολιτικολογήσω. Παρακολουθήσαμε τα γεγονότα και τις προσπάθειες που έγιναν για συναίνεση, ένα αίτημα που ακουγόταν από παντού. Μα δε μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να κάτσουν όλοι μαζί να βρουν μία λύση και να προχωρήσουμε; Πρέπει να προχωρήσουμε πιο πέρα.

Η Ι.Μ.Βατοπαιδίου στο πλευρό των δοκιμαζομένων Ελλήνων

14112011

Την απόφασή της να στηρίξει το φιλανθρωπικό έργο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και ιδιαίτερα τη σίτιση απόρων εξέφρασε ο καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου κ. Εφραίμ, στον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο.

Η μεγάλη καθημερινή ζήτηση για διατροφική βοήθεια ατόμων που ζουν στα όρια της φτώχειας, μόνο τις τελευταίες εβδομάδες, υποχρέωσε στην αύξηση των δεμάτων αγάπης που διανέμονται σε οικογένειες από 1.500 σε 1.800.

ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΔΥΣΑΡΜΟΝΙΕΣ

Είναι γεγονός ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο και δεδομένο για τον άνθρωπο, τίποτα δεν είναι δεδομένο ακόµη κι αν υποθέσουµε, ότι θα ζούσαµε στον καλύτερο δυνατό κόσµο. Ο κόσµος που ζούμε καθορίζεται α) από ποικιλία και ετερογένεια όσον αφορά τις απαρχές του και β) από το τεράστιο κίνηµα οµογενοποίησης που αρχίζει µε την ευρωπαϊκή επέλαση και επέκταση στο τέλος του 15^ου  αιώνα και περνάει σε µία εντελώς διαφορετική κατάσταση μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεµο και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια.

H ευρωπαϊκή επέλαση ή επέκταση, όλο  το διάστηµα των πέντε αιώνων, ήταν κυρίως αποικιακή ή ηµιαποικιακή με αποτέλεσμα  την  καθολική εξόντωση των ιθαγενών στη Bόρειο Aµερική, στην Aυστραλία,  στη Nέα Zηλανδία, στη Σιβηρία και σε μεγάλο βαθµό στη Λατινική Aµερική, είτε με τη µορφή της άµεσης ή έµµεσης καθυπόταξης των τοπικών πληθυσµών.  

ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ

                                                                                                    Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Αγαπητοί μου!

Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε την Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011, στις 11 π.μ. στην τελετή εγκαινίων της νέας περιόδου λειτουργίας του Πολιτιστικού Κέντρου μας "Κοσμάς Αιτωλός" στην Πλάκα (Σωτήρος 19).

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ

(Μάρκ.  Η΄ 34 – 38 & Θ΄1)

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ

Τί γάρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον, και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; Ή τί δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;

Η Ευαγγελική περικοπή της Κυριακής μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, αναφέρεται στην πρόσκληση του Χριστού προς τον άνθρωπο, για τη σωτηρία του, «προσκαλεσάμενος ο Ιησούς τον όχλον συν τοις μαθηταίς αυτού…», μεταξύ των άλλων λέγει: «σε τί θα ωφεληθεί ο άνθρωπος, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο, αλλά χάσει την ψυχή του; Ή με  τί μπορεί να ανταλλάξει ο άνθρωπος την ψυχή του;»

Η ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Η ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Ο  Τίμιος Σταυρός είναι το κορυφαίο σύμβολο θυσίας και αγιασμού, για την Εκκλησία του Σταυρωμένου και  εν ταυτώ Αναστημένου Χριστού, διότι ο Σταυρός μαζί με την Ανάσταση είναι οι δύο σημαντικοί πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίζεται  η ζωή όσων «εις Χριστόν» έχουν βαφτισθεί και ενδυθεί. Ο απόστολος Παύλος αναφερόμενος στο Σταυρό, δεν κρύβει την καύχησή του, για το Ιερό Σύμβολο. Στις επιστολές του συναντάμε πλείστα χωρία στα οποία εξυμνεί  τη σημασία του Σταυρού, για τη σωτηρία του ανθρώπου και του κόσμου. Αλλά και οι αποστολικοί Πατέρες ομιλούν και αυτοί με σεβασμό και τιμή προς το Ιερό Σύμβολο, μέσω του οποίου επιτεύχθηκε η σωτηρία του ανθρώπου, με την απολυτρωτική θυσία του Χριστού.

Η τιμή που αποδίδει η Ορθόδοξη Εκκλησία, προς τον Τίμιο Σταυρό, τη 14η Σεπτεμβρίου και όχι μόνο, ξεκινά στους πρώτους αποστολικούς χρόνους, δια των  αποστόλων και των επακολουθησάντων αποστολικών Πατέρων.  Έτσι μέχρι τους τωρινούς καιρούς, η Ορθόδοξη Εκκλησίας μας, διασώζει ανόθευτη τη βιβλική και πατερική διδασκαλία και αποδίδει την προσήκουσα τιμή στο Σταυρό του Χριστού, ως το κατ’ εξοχήν όργανο και σύμβολο της απολυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους, προσφέροντας στον καθένα τη δυνατότητα να προσέλθει, στις ιερές ακολουθίες  του υψωμένου Τιμίου Σταυρού, ο οποίος για πρώτη φορά, υψώθηκε  από τον πατριάρχη Ιεροσολύμων Μακάριο, όταν αυτοκράτορας στο βυζάντιο ήταν ο Μ. Κωνσταντίνος. Σύμφωνα με την ιερή παράδοση της Εκκλησίας μας, αμέσως μετά την εύρεση του Τιμίου Σταυρού, η αγία Ελένη τον ασπάσθηκε και τον παρέδωσε στον πατριάρχη Ιεροσολύμων Μακάριο, ο οποίος ύψωσε ψηλά τον Σταυρό του Χριστού για να τον δουν οι παρευρισκόμενοι χριστιανοί.  

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

«Η γέννησίς σου, Θεοτόκε χαράν εμήνυσε πάση τη οικουμένη…»

Το Γενέσιο της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι η πρώτη Θεομητορική εορτή του εκκλησιαστικού έτους, την οποία ακολουθούν οι υπόλοιπες σε όλο το εκκλησιαστικό  έτος. Η Γέννηση της Θεοτόκου είναι όντως μεγάλο δώρο του Θεού, όχι μόνο στους γονείς της, τον Ιωακείμ και την Άννα, που δεν μπορούσαν, να τεκνοποιήσουν, αλλά είναι πιο μεγάλο δώρο του Θεού, η γέννηση της Υπεραγίας Θεοτόκου, για όλο τον κόσμο, διότι το γεγονός της γεννήσεώς Της είναι το προμήνυμα της σωτηρίας του κόσμου, γι’ αυτό και ο υμνωδός λέγει «Η γέννησίς σου, Θεοτόκε χαράν εμήνυσε πάση τη οικουμένη…».

Η Ορθόδοξη Εκκλησία ανέκαθεν τόνιζε τη σύνδεση της Παναγίας με τον άνθρωπο και χαίρεται γι' αυτήν και τη θεωρεί ως τον καλύτερο, καθαρότερο και πιο υπέροχο καρπό της ανθρώπινης Ιστορίας και της αναζητήσεως του Θεού από τον άν­θρωπο, της αναζητήσεως του έσχατου νοήματος, του έσχατου περιεχομένου της ζωής του άνθρωπου, η εκπλήρωση των επαγγελιών του Θεού και ύστερα από λίγα χρόνια, το νήπιο που γεννήθηκε από τον Ιωακείμ και την Άννα, θα γεννήσει το Σωτήρα Χριστό, θα γεννήσει τον  «ήλιο της δικαιοσύνης», που είναι  «Χριστός ο Θεός ημών».

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Του ΠΡΩΤ, ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΟΥΛΟΥ

Ματθ. Κεφ. ΙΖ΄, στ. 14-23

«Κύριε, ελέησόν μου τον υιόν, ότι σεληνιάζεται και κακώς πάσχει»

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή αναφέρει το θαύμα της θεραπείας ενός σεληνιαζόμενου νέου από τον Χριστό. Η ασθένεια αυτή ταυτιζόταν με τη Σελήνη, γι’ αυτό ονομάστηκε «σεληνιασμός».  Αργότερα ονομάσθηκε από την ιατρική επιστήμη «επιληψία».  Η επιληψία είναι μια σοβαρή νευρολογική ασθένεια, που θεωρούνταν, ότι προέρχεται από τους Θεούς, την οποία αποκαλούσαν και «ιερά νόσο».

Ιστορικά,  για πρώτη φορά η επιληψία,  αντιμετωπίζεται, ως νόσος, από τον Ιπποκράτη, την οποία κατατάσσει σε επιστημονικό επίπεδο και προσδιορίζει τον εγκέφαλο, ως αιτία προέλευσης.

Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ

Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ

Στη συνείδηση της Ορθοδόξου Εκκλησίας η Παρθένος Μαρία κατέχει ιδιαίτερη και ξεχωριστή θέση, που είναι καρπός άδολης και καρδιακής αγάπης του λαού του Θεού προς το πρόσωπό της. Η θέση αυτή δεν την αυτονομεί, δεν την εξυψώνει υπερβαλλόντως και αναρμόστως, προκαλώντας εσωτερικές αμφιβολίες και αντεγκλήσεις, αλλά την καθιστά αυτή που ακριβώς είναι, σε σχέση πάντα με τον Ιησού Χριστό, τον Υιό και Θεό της. Γι’ αυτό «η τιμή που δείχνουμε στην Θεοτόκο όχι μόνο δε μειώνει την λατρεία μας προς τον Θεό, αλλά, ακριβώς, έχει το αντίθετο αποτέλεσμα: όσο περισσότερο τιμούμε τη Θεοτόκο, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούμε τη μεγαλειότητα του Υιού της, επειδή τιμούμε τη Μητέρα ακριβώς λόγω του Υιού», λέγει ο Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος Γουέαρ.

Η Ορθόδοξη Θεολογία, λοιπόν, έρχεται να συνεχίσει και να εμπλουτίσει την Ορθόδοξη παράδοση, μια παράδοση που, το ένα και μοναδικό πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, το πολλαπλασιάζει και το μετασχηματίζει αποδίδοντας σ’ αυτό ονόματα και ιδιότητες, ανάλογα με την ιστορία, τα ήθη και τα έθιμα κάθε περιοχής, χωρίς να καταστρέφει ούτε στιγμή τη μοναδικότητά του.

Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Η γιορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι η μεγαλύτερη από τις θεομητορικές γιορτές που καθιέρωσε η Εκκλησία προς τιμή της Μητέρας του Κυρίου. Γι’ αυτό και έχει ξεχωριστή θέση στην ορθόδοξη πνευματικότητα, η οποία όταν αναφέρεται στην Παναγία δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να φανερώνει και να ερμηνεύει το μυστήριο της Ενανθρωπήσεως του Κυρίου. Στο πρόσωπο της Θεοτόκου εκπληρώνονται τα γεγραμμένα, σύμφωνα με τα οποία ο Χριστός θα είναι η «ράβδος» και το «άνθος», που θα βλαστήσει από τη ρίζα του Ιεσσαί, καθώς και ο βασιλεύς που θα καθίσει στο θρόνο του Δαβίδ.

Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Η γιορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι η μεγαλύτερη από τις θεομητορικές γιορτές που καθιέρωσε η Εκκλησία προς τιμή της Μητέρας του Κυρίου. Γι’ αυτό και έχει ξεχωριστή θέση στην ορθόδοξη πνευματικότητα, η οποία όταν αναφέρεται στην Παναγία δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να φανερώνει και να ερμηνεύει το μυστήριο της Ενανθρωπήσεως του Κυρίου.

Στο πρόσωπο της Θεοτόκου εκπληρώνονται τα γεγραμμένα, σύμφωνα με τα οποία ο Χριστός θα είναι η «ράβδος» και το «άνθος», που θα βλαστήσει από τη ρίζα του Ιεσσαί, καθώς και ο βασιλεύς που θα καθίσει στο θρόνο του Δαβίδ.

Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος

 Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος

«Προ του τιμίου σταυρού σου και του πάθους, λαβών ους προέκρινας των ιερών μαθητών προς το Θαβώριον Δέσποτα, ανήλθες όρος ,..ίνα όταν σε ίδωσιν σταυρούμενον το μεν πάθος νοήσωσιν εκούσιον τω δε κόσμω κηρύξωσιν ότι συ υπάρχεις αληθώς του Πατρός το απαύγασμα».

Η Μεταμόρφωση του Χριστού ήταν ένα σημαντικό σημείο για τους Μαθητές του Χριστού, τους οποίους προετοίμασε, τόσο για τα Θεία Πάθη, όσο και για την Πεντηκοστή, αφού πρόκειται για μεγάλη εμπειρία του Θεού, με τη διαφορά ότι εις την Μεταμόρφωση οι Μαθητές δεν είναι ήταν ακόμη μέτοχοι της Αναστάσεως και της θέας του Θεού.

Ο όρος «μεταμόρφωση» σημαίνει  αλλαγή της μορφής. Δηλαδή σε μια συγκεκριμένη στιγμή ο Χριστός, έλαβε τη Θεϊκή Του μορφή και φανέρωσε όλη την δόξα της Θεότητος, με την οποία ήταν ενωμένη η ανθρώπινη φύση από την στιγμή της συλλήψεώς Του, από τη Θεοτόκο.

Ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός, αναφέρει ότι ο Χριστός
εκείνη την ώρα μεταμορφώθηκε, «ουχ ο ουκ ην προσλαβόμενος, ουδέ εις όπερ ουκ ην μεταβαλλόμενος, αλλ’ όπερ ην τοις οικείοις μαθηταίς εκφαινόμενος».

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είπε ότι ο Χριστός δεν έδειξε ολόκληρη την θεότητα, αλλά μια μικρή ενέργειά της. Και αυτό το έκανε αφ’ ενός μεν, για να πληροφορήσει για το ποιά είναι η θεϊκή δόξα της Βασιλείας, αφ’ ετέρου δε, από φιλανθρωπία, ώστε να μη χάσουν και την ζωή τους ακόμη, βλέποντας ολόκληρη την δόξα της θεότητος. Γι’ αυτό, το μυστήριο της Μεταμορφώσεως είναι και αποκάλυψη της Βασιλείας, αλλά και έκφραση της αγάπης και της φιλανθρωπίας του Θεού.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, μιλώντας για το γεγονός της Μεταμορφώσεως του Χριστού, τονίζει, μεταξύ άλλων, ότι το θέαμα του φωτός της μεταμορφώσεως του Κυρίου είναι το μυστήριο της όγδοης μέρας, δηλαδή της επέκεινα ζωής του κόσμου, που δημιουργήθηκε σε έξι μέρες και η υπέρβαση των αισθήσεών μας.  Το θείο φως φανερώνεται στο μέτρο του δυνατού, μεριζόμενο ανάλογα με τη δυνατότητα των δεχομένων.

Η θεωρία του άκτιστου φωτός, κατά την διδασκαλία της Εκκλησίας, είναι μέθεξη της Βασιλείας του Θεού, όπου σύμφωνα με τον άγιο Ιωάννη Δαμασκηνό, το βασίλειο του Θεού είναι ολόκληρη η δημιουργία, ολόκληρη η κτίση, ενώ η Βασιλεία του Θεού είναι η άκτιστη χάρη και ενέργεια του Θεού, η οποία είναι ενυπόστατη. Η μετοχή στη βασιλεία του Θεού είναι η βαθμιαία μέθεξη και κοινωνία του ανθρώπου στη Χάρη του Θεού, στην οποία μετέχει,  ως μέλος του Σώματος του Χριστού.

Συνεπώς η μεταμόρφωση του Σωτήρος είναι η προοπτική της μεταμόρφωσης του κάθε ανθρώπου και συνδέονται οργανικά και λειτουργικά μεταξύ τους.  Κατά τη Θεία Μεταμόρφωση συναντώνται  Θεός και άνθρωπος, κτιστό και άκτιστο. Η μεταμόρφωση συνδέεται άμεσα με την ενανθρώπηση. Ο Θεός γίνεται «ως εις εξ ημών» και μας φανερώνει αυτό που πρέπει να γίνουμε εμείς. Γι' αυτό και δεν πρέπει να κατανοείται η μεταμόρφωση, ως περιπτωσιακό γεγονός και ως αναφερόμενο στα πνευματικά και στα επιμέρους μόνο θέματα του ανθρώπου και της ζωής του. Πολύ περισσότερο δεν πρέπει να κατανοείται, ως γεγονός που αναφέρεται αποκλειστικά και μόνο στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.

Βεβαίως η Μεταμόρφωση   φωτίζει το μυστήριο του προσώπου του Ιησού Χριστού και απαντά στο ερώτημα «τις γαρ ούτος έστιν». Αποδεικνύει ότι ο Ιησούς δεν είναι μόνο υπαρκτό ιστορικό πρόσωπο, που γεννήθηκε , «εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας…,  εν ημέραις Ηρώδου τον Μεγάλου», που η γενεαλογία Του φθάνει  μέχρι του γένους Δαβίδ, αλλά είναι και ο αναμενόμενος, δια μέσου των αιώνων Χριστός, που ήλθε, ως Σωτήρας και Λυτρωτής του κόσμου.

Όντως η Μεταμόρφωση προβάλλει για τον άνθρωπο, ως προσωπική εμπειρία ζωής, αρχίζοντας από τους μαθητές και επεκτείνεται στον καθένα από εμάς. Μια αποκαλυπτική  εμπειρία ή καλύτερα μια αποκαλυπτική γνώση της θεότητας, αφού τη συγκεκριμένη στιγμή αποκαλύφθηκε μέρος  της άκτιστης μεγαλοσύνης της θεότητος, η οποία  εισήλθε στον κόσμο δια της ενανθρωπίσεώς Της.

Κατά συνέπεια στο Θαβώρ δεν συντελέσθηκε μόνο Μεταμόρφωση, αποκάλυψη του θεανθρώπου, με ακτίνες της Θεότητός Του, αλλά συντελέσθηκε  και μεταμόρφωση των Μαθητών, διότι οι Μαθητές αξιώθηκαν, να ιδούν την θεουργία της Θεανθρώπινης φύσης του Χριστού, ακριβώς γιατί μεταμορφώθηκαν αυτοί οι ίδιοι. Οι Πατέρες κάνουν λόγο για εναλλαγή των Μαθητών. Συγκεκριμένα  ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς λέγει: «Ενηλλάγησαν ουν και ούτω την εναλλαγήν είδον» . Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει εναλλαγή, Μεταμόρφωση του Χριστού, αλλά αυτό έγινε γνωστό, γιατί υπήρξε και εναλλαγή, μεταμόρφωση των Μαθητών σε όλη τους την ψυχοσωματική ύπαρξη.

Στο Θαβώρ αποκαλύφθηκε το αρχέτυπο κάλλος της εικόνος του ανθρώπου.  Δηλαδή, ο Χριστός είναι το αρχέτυπο της δημιουργίας του ανθρώπου, αφού ο άνθρωπος πλάστηκε κατ’ εικόνα του Λόγου. Με αυτό φαίνεται η δόξα της εικόνος και η μεγάλη τιμή να είμαστε κατ’ εικόνα του Θεού. Αποκαλύφθηκε η κατάσταση που βρισκόταν ο Αδάμ πριν από την πτώση στον Παράδεισο. Η Μεταμόρφωση του Χριστού δείχνει, κατά συγκατάβαση, και την προέλευση του ανθρώπου, αλλά και τον σκοπό, το τέλος, στο οποίο πρέπει να τείνει.

Οι τρεις Μαθητές βλέποντας τον Χριστό Μεταμορφωθέντα, ενώ χαίρονταν και έλεγαν «καλόν εστιν ημάς ώδε είναι, ει θέλεις, ποιήσωμεν ώδε τρεις σκηνάς, σοι μίαν και Μωσεί μίαν και μίαν Ηλία», στην συνέχεια, όταν τους επεσκίασε η φωτεινή νεφέλη και ακούστηκε η φωνή του πατρός, «έπεσον επί προσώπου αυτών και εφοβήθησαν σφόδρα»(Ματθ. ιζ', 6). Οι Πατέρες της Εκκλησίας, όπως  ο Μ. Βασίλειος, ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, καθώς  και ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς  λέγουν, ότι έπεσαν στην γη από την προβολή του άκτιστου φωτός και της υπερέχουσας φανότητας.

Το άκτιστο φως είναι βίωση της βασιλείας του Θεού, είναι το βρώμα των επουρανίων, όπου ο Θεάνθρωπος θα βρίσκεται στο μέσον των θεουμένων, οι οποίοι θα ευφραίνωνται από την παρουσία και την δόξα του Θεού, κατά διαφόρους βαθμούς και κατά ποικίλη μέθεξη της άκτιστου Χάριτος, καθώς προφητεύει ο Δαυίδ: «Ο Θεός έστη εν συναγωγή θεών, εν μέσω δε θεούς διακρινεί» (Ψαλμ. πα', 1). Ο Χριστός, και γενικά ο Τριαδικός Θεός, θα είναι ο κατά φύσιν Θεός, και οι άγιοι θα είναι θεοί κατά μετοχή και κατά Χάρη. Επομένως, σύμφωνα με τον άγιο Συμεών Θεσσαλονίκης, η μέλλουσα Βασιλεία, όπως και η παρουσία μας μέσα στην Εκκλησία, δεν είναι μια συνάθροιση ευσεβών ανθρώπων, αλλά μια σύναξη, ένας εκκλησιασμός κατά χάριν θεών «θεουμένων εκ του κατά φύσιν όντος Θεού», εφόσον ο κάθε συμμετέχων περάσει στην κάθαρση του νου και της καρδιάς, όπως συμβουλεύει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, που λέγει χαρακτηριστικά: «Δια τούτο καθαρτέον πρώτον εαυτόν, είτα τω καθαρώ προσομιλητέον».

Η Μεταμόρφωση του Χριστού σε συνδυασμό με τον Σταυρό και την Ανάστασή Του, καθώς επίσης και με την μεγάλη εορτή της Πεντηκοστής, κατά την οποία οι Μαθητές έγιναν μέλη του Σώματος του Χριστού, δείχνουν τον σκοπό και το νόημα της υπάρξεως του ανθρώπου.

Ας δοξολογούμε τον Μεταμορφωθέντα Χριστό ψάλλοντας  μαζί με τον υμνωδό «λάμψον και ημίν τοις αμαρτωλοίς το φως του το αΐδιον πρεσβείαις της Θεοτόκου φωτοδότα δόξα σοι".

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΛΟΣ

ΕΠΙΤΙΜΟΣ ΔΙΔΑΚΤΩΡ Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΧΡ. ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΒΟΣΤΩΝΗΣ

Η Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού Βοστώνης τη Δευτέρα 23^η  Μαΐου 2011,απένειμε επίτιμο διδακτορικό δίπλωμα Θεολογίας στον κορυφαίο καθηγητή Θεολογίας - Φιλοσοφίας και συγγραφέα Χρήστο Γιανναρά, το Σάββατο 21 Μαΐου στη διάρκεια της 69ης αποφοίτησης της Θεολογικής Σχολής και του Ελληνικού Κολεγίου.

Η απονομή έγινε από τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Δημήτριο. Παρόντες ήταν οι ιεράρχες Βοστώνης Μεθόδιος, Ολύμπου Άνθιμος (πρώην Βοστώνης και Ντένβερ), Ξάνθου Δημήτριος και Φιλομηλίου Ηλίας, ηγουμενεύων της Πατριαρχικής Μονής Οσίας Ειρήνης του Χρυσοβαλάντου Νέας Υόρκης.

Ο ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΔΡΟΜΟΣ

Ο ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΔΡΟΜΟΣ

Σύντομη παρουσίαση

Το βιβλίο «Ο Ορθόδοξος Δρόμος» του Επισκόπου Διοκλείας Καλλίστου Γουέαρ, είναι μια γενική έκθεση της διδασκαλίας, της λατρείας και της ζωής των ορθοδόξων χριστιανών, από τον συγγραφέα του κλασσικού πια βιβλίου «Η Ορθόδοξη Εκκλησία».

ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ

ΑΦΥΠΝΙΣΗ  ΤΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ

ΤΟΥ ΠΡΩΤ.  ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΟΥΛΟΥ

«Προς ζωήν αγαθήν, η παιδεία και η αρετή μάλιστα άγουσιν»
Η μόρφωση και η άσκηση της αρετής οδηγούν προπαντός σε έντιμη ζωή.
Αριστοτέλης

Σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, που απαιτεί ιδιαίτερη και συνεχή εγρήγορση της συνείδησης, αλλά και σε κάθε επίδοση υπεισέρχεται ο παράγοντας  ενδιαφέρον ή «διαφέρον», για να διαδραματίσει ένα αποφασιστικό ρόλο στη ζωή του ανθρώπου.

Το ενδιαφέρον είναι μία πολύ σημαντική ορμή της ψυχής η οποία παίρνει κάθε φορά δυναμική και σκόπιμη έκφραση σύμφωνα με τις εξωτερικές επιδράσεις και τους εξωτερικούς ερεθισμούς. Με άλλα λόγια είναι εσωτερικό ελατήριο, που κινητοποιεί όλες τις δυνάμεις της

ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ

ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ

Οι δύο απόστολοι είναι λαμπροί φωστήρες, λαμπρύνοντας την Εκκλησία με τη συνάντησή τους κατά την εορτή της 29ης Ιουνίου, η οποία δεν προκαλεί έκλειψη, αλλά έκλαμψη. Υπενθυμίζοντας τις πράξεις τους τίποτε δεν προσθέτομε στα αγαθά τους, αλλ’ αυξάνομε αντίθετα τα δικά μας αγαθά. Κεντρικό σημείο της ομιλίας είναι η περιγραφή της αντιθετικής κινήσεως του πειρασμού και της μετάνοιας. Ο πειραστής έπεισε τον Πέτρο να επιδιώκει περισσότερο ζήλο από τον αναγκαίο, αλλ’ ενώ αυτός έφθασε στο σημείο όπου αρχίζει η

Σταφίδες με φυτοφάρμακο στα σχολεία

 ΠΡΟΣΟΧΗ!!! 

Δευτέρα, 6 Ιουνίου 2011

Υπολείμματα απαγορευμένου φυτοφαρμάκου εντοπίστηκαν σε αποξηραμένη σταφίδα που μοιράστηκε στα δημόσια και ιδιωτικά σχολεία, στο πλαίσιο ευρωπαϊκού προγράμματος που χρηματοδοτείται με 2.221.083 ευρώ (τα μισά κονδύλια προέρχονται από τον κρατικό προϋπολογισμό) για την προώθηση της κατανάλωσης φρούτων από μαθητές. Αν και οι ποσότητες που ανιχνεύθηκαν δεν είναι άμεσα τοξικές για τους μικρούς μαθητές, σοβαρά ερωτήματα εγείρονται όσον αφορά τους ελέγχους που θα έπρεπε να έχουν πραγματοποιηθεί, αλλά και την προέλευση του προϊόντος.

Πάτερ ελήλυθεν η ώρα

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ-ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ

Του Πρωτ. Γεωργίου Σούλου

22α Απριλίου 2011

Ποιά είναι αὐτὴ ἡ ώρα; Αυτή είναι η ώρα!  Κοιτάξτε Τον! Αποχαιρετίστε Τον!   Τώρα που είμαστε εμπρός στον Σταυρό Του! Εκείνος κι εμείς.   Η ώρα του Σταυρού και της Σταύρωσης.  Η ώρα του θανάτου του Ιησού Χριστού!  Η ώρα της Θείας Αποκαθήλωσης.

Τα Πάθη του Κυρίου πάντοτε μάς  συγκινούν. Ο Θεός που πάσχει εξαιτίας της αγάπης Του στον άνθρωπο, ο Αθώος που σταυρώθηκε χωρίς να μάθουμε το κατηγορητήριο.  Σταυρώθηκε Αυτός που ευεργέτησε τον κόσμο, που έδωσε ζωή, που ενσάρκωσε τις ελπίδες των ανθρώπων για μία κοινωνία

Σύγχρονη Οικονομική – Πνευματική κρίση, Πνευματικές και κοινωνικές διαστάσεις

Αφού εκφράσω τις οφειλόμενες ευχαριστίες μου προς τους διοργανωτές για την τιμητική πρόσκληση και το προνόμιο να συμμετέχω σ αυτή την Στρογγυλή Τράπεζα, θα ήθελα να στρέψω το βλέμμα σας σ ένα σύνθημα που θαρρώ πως και εσείς θα έχετε δει γραμμένο σε κάποιο τοίχο: «κράτος εκκλησία, ίδια εξουσία». Δεν έχω πρόθεση να σχολιάσω την προέλευσή του, ούτε να υπεισέλθω στο περιεχόμενό του. Με έχει προβληματίσει όμως το υπόβαθρο αυτής της σκέψης, που νομίζω ότι παραπέμπει, επιτρέψτε μου να πω, σε μία παγιωμένη αντίληψη. Μια αντίληψη που κρατάει καλά στη σκέψη πολλών νεοελλήνων, σύμφωνα με την οποία το κράτος είναι δεκανίκι της Εκκλησίας και η τελευταία θεραπαινίδα της κρατικής εξουσίας. Μια τέτοια εκκλησία, λοιπόν, δι' ενός εκπροσώπου της, τι έχει να πει για την οικονομική κρίση;

Αν βρίσκομαι απόψε μαζί σας για να καταθέσω μερικές σκέψεις προσέγγισης των κοινωνικών και πνευματικών διαστάσεων της ποικιλόμορφης κρίσης της σύγχρονης Ελλάδας, είναι διότι δεν πιστεύω

Εξουσία και Διακονία στη Ζωή και τις Δομές της Εκκλησίας

Του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου

Η χριστιανική Εκκλησία εμφανίστηκε ιστορικά ως βίωση μιας νέας, καινούργιας ζωής, ως μια «οδός»[1], ως ένας καινός τρόπος του βίου των μελών μιας κοινότητας που πίστεψαν μέσω προσωπικής επαφής ή μέσω του κηρύγματος των Αποστόλων στο πρόσωπο, τη ζωή και την αποστολή του Ιησού από τη Ναζαρέτ.

Είναι ιδιαίτερης σημασίας, όμως, το γεγονός ότι ο χριστιανισμός δεν εμφανίστηκε ως μια νέα πολιτική ή θρησκευτική ιδεολογία, ως ένα φιλοσοφικό ή ηθικό δόγμα ή ακόμη και ως μια νέα θρησκεία. Μάλιστα, σύγχρονοι θεολόγοι ομιλούν για το «τέλος της θρησκείας»[2] με τον Χριστιανισμό. Αν οι ιδεολογίες, φιλοσοφίες και θρησκείες αναζητούν την αλήθεια, η κάθε μια με τον τρόπο της, η Εκκλησία είναι το Σώμα της ενυπόστατης Αλήθειας, του Χριστού, ο οποίος είναι η Κεφαλή της: «εγώ ειμί η οδός η αλήθεια και η ζωή»[3].

Η οδός, η αλήθεια και η ζωή της Εκκλησίας δεν βιώνονται ως κάτι θεωρητικό, διανοητικό απλώς και αφηρημένο γεγονός, αλλά με πολύ συγκεκριμένο τρόπο ως μια «πράξη τροφής»[4]. Η Εκκλησία είναι «βρώσις» και «πόσις». Η Αλήθεια της Εκκλησίας, ο Χριστός, «τρώγεται» και «πίνεται». «Η

Το «πνεύμα της εποχής» και η Πνευματικότητα της Εκκλησίας.

Του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου

Ευρισκόμενοι στη Μεγάλη Σαρακοστή, οδεύουμε, όπως έχει ειπωθεί, σε ένα «πνευματικό ταξίδι που προορισμός του είναι το Πάσχα, η “εορτή των εορτών”». Η λειτουργική αυτή περίοδος, που στην αρχαία Εκκλησία αποτελούσε την κορύφωση και την ένταση της μακρόχρονης προετοιμασίας των κατηχουμένων, πριν οδηγηθούν στην πασχάλια και αναστάσιμη εμπειρία του Βαπτίσματος, είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να προβληματιστούμε για το νόημα και το περιεχόμενο της Πνευματικότητας στην Εκκλησία, σε αντιπαράθεση όμως με τις ποικίλες έννοιες που ο όρος αυτός προσλαμβάνει στην εποχή μας. Η αντιπαράθεση αυτή είναι μείζονος σημασίας, καθώς θεωρούμε ότι υπάρχει σύγχυση και απώλεια των προϋποθέσεων διάκρισης του «πνεύματος της εποχής» από την Πνευματικότητα της Εκκλησίας.

Παρά τις συνήθεις οιμωγές και τους θρήνους για την έλλειψη ή την απώλεια της πνευματικότητας από τον σύγχρονο τρόπο ζωής, παρά την «κρισιολογία» που χαρακτηρίζει ποικίλες πλευρές του λόγου

Τῆς ὁσίας μητρός ἡμῶν Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας.

Ομιλία εις την Ε΄ Κυριακή των Νηστείων

του π. Ἰουστίνου Πόποβιτς

(1965)

[Μετάφρασις ἀδελφῶν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς

Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, ἀπό τό βιβλίο

PASHALNE BESEDE (Πασχαλινές Ὁμιλίες),Βελιγράδι 1998]

Εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἰδού ἡ πέμπτη Κυριακή τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἡ Κυριακή [πού σφραγίζει τήν ἑβδομάδα] τῶν μεγάλων ἀγρυπνιῶν καί τῶν μεγάλων ἀσκήσεων, τήν ἑβδομάδα τῶν μεγάλων θρήνων καί ἀναστεναγμῶν, ἡ Κυριακή τῆς πιό μεγάλης μεταξύ τῶν ἁγίων γυναικῶν Ἁγίας, τῆς ὁσίας μητρός ἡμῶν Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας.......

Σαράντα ἑπτά χρόνια ἔκανε στήν ἔρημο, καί ὁ Κύριος τῆς ἔδωσε ἐκεῖνο πού σπάνια δίνει σέ κάποιον ἀπό τούς Ἁγίους. Χρόνια ὁλόκληρα δέν γεύθηκε ψωμί καί νερό. Στήν ἐρώτησι τοῦ ἀββᾶ Ζωσιμᾶ ἐκείνη ἀπάντησε: «Οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος» (Ματθ. δ΄ 4). Ὁ Κύριος τήν ἔτρεφε μέ ἕναν ἰδιαίτερο τρόπο καί τήν ὡδηγοῦσε στήν ἐρημητική ζωή, στούς ἐρημητικούς της ἀγῶνες.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε' ΝΗΣΤΕΙΩΝ:Η θυσιαστική πορεία του Θεανθρώπου

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε' ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Μαρίας της Αιγύπτιας).

(Μάρκου κεφ. ι' στίχοι 32-45)

Του Κληρικού- Εκπαιδευτικού Πρωτ. Γεωργίου Σούλου.

«Τω καιρώ εκείνω παραλαβών ο Ιησούς πάλιν τους δώδεκα μαθητάς αυτού, ήρξατο αυτοίς λέγειν τα μέλλοντα αυτώ συμβαίνειν, ότι ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και ο υιός του ανθρώπου παραδοθήσεται τοις αρχιερεύσι και τοις γραμματεύσι, και κατακρινούσιν αυτόν θανάτω και παραδώσουσιν αυτόν τοις έθνεσι, και έμπαίξουσιν αυτώ και μαστιγώσουσιν αυτόν και εμπτύσουσιν αυτώ και αποκτενούσιν αυτόν, Και τη τρίτη ήμερα αναστήσεται. Και προσπορεύονται αυτώ Ιάκωβος και Ιωάννης οι υιοί Ζεβεδαίου λέγοντες. Διδάσκαλε, θέλομεν ίνα ο εάν αιτήσωμεν ποίησης ημίν. ο δε είπεν αυτοίς· τί θέλετε ποιήσαί με υμίν; οι δε είπον αυτώ· δός ημίν ίνα είς εκ

Η α΄ ωδή του κανόνος του Ακαθίστου ύμνου

Ανδρέα Θεοδώρου

Ομότιμου Καθηγητή Θεολογικής Σχολής

Πανεπιστημίου Αθηνών

Ωδή Α'. Ο Ειρμός

«Ανοίξω το στόμα μου και πληρωθήσεται πνεύματος και λόγον ερεύξομαι, τη βασιλίδι Μητρί· και οφθήσομαι, φαιδρώς πανηγυρίζων και άσω γηθόμενος ταύτης τα θαύματα».

Θ' ανοίξω το στόμα μου και θα γεμίσει από Πνεύμα άγιον και θ' απευθύνω λόγον προς την βασίλισσα Μητέρα του Θεού· και θα με δουν να πανηγυρίζω με φαιδρότητα, ψάλλοντας με ευφρόσυνη χαρά τα θαυμαστά μεγαλεία της.

Ο προφορικός λόγος είναι η εξωτερίκευση του μυστικού ενδιάθετου λόγου. Εκφράζεται με τα όργανα ομιλίας· είναι λόγος στοματικός. Και οι δύο λόγοι - ενδιάθετος και προφορικός - είναι εκδηλώματα της πνευματικής υποστάσεως του ανθρώπου, της εικόνας του Θεού, η οποία έχει την ικανότητα να διαλέγεται εσωτερικά με τον εαυτό της και τον Θεό και να επικοινωνεί εξωτερικά με τους άλλους ανθρώπους. Τα υπόλοιπα ζώα δεν έχουν λόγους. Έχουν μονάχα ένστικτα, φυσικές κινήσεις και ορμές.  Οι λόγοι που βγαίνουν από το

Μετενσάρκωση - Το Βαρύ πυροβολικό της "Νέας Εποχής"

Eδώ και κάποιες δεκαετίες κάποιες νέες θεωρίες έχουν εισβάλλει στη χώρα μας, μέσα στα πλαίσια της νεοεποχίτικης προπαγάνδας. H «Nέα Eποχή» είναι ένα σύστημα ιδεολογιών, που βασίζεται στον συγκρητισμό και στην αναβίωση αρχαίων (παγανιστών – ειδωλολατρικών) λατρειών. Tο “βαρύ πυροβολικό” λοιπόν της «Nέας Eποχής» για τα τελευταία χρόνια είναι η θεωρία της μετενσάρκωσης. Πολλοί είναι αυτοί που θα σκεφτούν ότι η θεωρία αυτή χρονολογείται από την προ Xριστού εποχή· και θα έχουν δίκιο, αλλά εν μέρει. H θεωρία της μετενσάρκωσης αναπτύχθηκε από τους αρχαίους Aιγυπτίους και από τους Bαβυλώνιους στη Mεσοποταμία. Έπειτα, την αποδέχτηκαν και οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, όπως ο Πυθαγόρας και ο Πλάτωνας. Παρόμοια την εννοούσαν και άλλες θρησκείες όπως ο Bουδισμός και ο Iνδουισμός. Πίστευαν ότι η ψυχή του ανθρώπου προέρχεται από φυτά, ψάρια, ζώα κ.λπ. ή ότι η ψυχή μπορεί να μετενσαρκωθεί σε αντίστοιχα είδη π.χ. σε κάμπια. Mέχρι την εμφάνιση των «νεοεποχίτικων» διδασκαλιών πριν από λίγες δεκαετίες, η θεωρία της μετενσάρκωσης ήταν συνυφασμένη με την παραπάνω αρχή.

Επιστημονική Θεώρηση του εγκεφαλικού θανάτου

Του Σεραφείμ Νανά

Επίκουρου Καθηγητού Ενταντικής Θεραπείας

Ιατρική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

Στο χώρο της εντατικής θεραπείας και στα τμήματα των επειγόντων περιστατικών, η μάχη με το θάνατο είναι άμεση. Η δυσκολία είναι μεγαλύτε­ρη όταν ο γιατρός καλείται να θέσει μία διαχωριστική γραμμή μεταξύ θανάτου και ζωής. Αισθάνεται κανείς δέος καθώς άπτεται του μυστηρίου του θανάτου. Αλλά η επιστήμη και η ιατρική είναι δώρο του Θεού. Εμείς οι ιατροί, υπηρέ­τες της ιατρικής, λειτουργούμε ως εντο­λοδόχοι Εκείνου, στεκόμαστε με σεβα­σμό μπροστά στον άρρωστο, ως πρόσω­πο κατ' εικόνα Θεού. Έχουμε ιερή υπο­χρέωση να μαθητεύουμε την ιατρική επι­στήμη με επιμέλεια και υψηλό φρόνημα ευθύνης. Οι δεοντολογικοί και ηθικοί προβληματισμοί είναι πιο έντονοι

Οι θεωρίες της «εξέλιξης» και του «ομοιομορφισμού»

Ο ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ

ΤΩΝ ΘΕΩΡΙΩΝ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ

ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΜΟΙΟΜΟΡΦΙΣΜΟΥ

Α.ΦΡΑΓΚΟΥ

ΜΕΛΟΥΣ ΤΩΝ A.G.U., A.I.A.A., A.M.S.

Α'. Η θεωρία της εξελίξεως, ως γνωστόν, παραδέχεται την αυτόματη εμφάνισι της ζωής πάνω στην γη με τυχαίες διαδι­κασίες στο απώτερο παρελθόν και έπειτα την βαθμιαία ή μη εξέλιξί της από τις απλούστερες και ατελέστερες μορφές της σε περισσότερο πολύπλοκες και τελειότερες μέχρι και τον άνθρωπο.

Η θεωρία της εξελίξεως χαρακτηρίζεται^˙

1) Από την πλήρη αδυναμία της να αποδείξη επιστημονικά ότι υπάρχει και λειτουργεί σήμερα η εξέλιξη από ένα ζωικό ή φυτικό είδος σε άλλο· ότι, δηλαδή, η εξέλιξη αποτελεί μια δια­πιστωμένη αρχή και νόμο στον φυσικό κόσμο, που προκαλεί ανάπτυξη από μια κατάσταση αποδιοργανώσεως σε μια κατάσταση οργανώσεως, ενώ ακριβώς το αντίθετο έχει αναμφισβή­τητα διαπιστωθή (νόμος εντροπίας).

Κοραής και Γρηγόριος Ε'

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου

Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου

Το προηγούμενο έτος κυκλοφόρησε ένα ενδιαφέρον βιβλίο με τίτλο «Κοραής καί Γρηγόριος Ε’» και υπότιτλο «κοινωνικές συγκρούσεις και διαφωτισμός στην προεπαναστατική Σμύρνη (1788-1820)» από τον Γιώργο Καραμπελιά. Το βιβλίο που είναι πολύ αποκαλυπτικό και ενημερωτικό, διότι ξεκαθαρίζει πολλές συγκεχυμένες απόψεις που έχουν καλλιεργηθεί γύρω από το δίπολο Διαφωτισμός και Εκκλησία, πριν την Επανάσταση του 1821.

Το βιβλίο αυτό είναι σημαντικό καί πρέπει κανείς να το μελετήσει με προσοχή, γιατί παρατίθενται

Το ’21 και οι Συντελεστές του

Πρωτοπρ. Γεώργιος Δ.  Μεταλληνός

Αμφισβητήσεις και επακριβώσεις

Ενα από τα φοβερότερα ανοσιουργήματα στο χώρο της Ιστορίας-αυτόχρημα αναιρετικό της ιστορικής επιστήμης- είναι η ιδεολογική ερμηνεία και χρήση των ιστορικών δεδομένων. Τότε ο Ιστορικός δέν κάνει επιστήμη (απροκατάληπτη δηλαδή και ελεύθερη έρευνα), αλλά πολιτική. Ενα δε από τά ιστορικά γεγονότα, πρωταρχικής για τον Ελληνισμό σημασίας, που δεινοπαθεί ιδιαίτερα από την ιδεολογικοποιημένη ιστορία, είναι το 1821, ή Μεγάλη Επανάσταση του Ελληνικού Γένους/Εθνους και ο αληθινός χαρακτήρας της. Το '21 σηματοδοτεί την αρχή του Ελληνικού Κράτους και γι' αυτό όλες oι ιδεολογίες ζητούν να το παρουσιάσουν ως δικό τους, να σφετερισθούν τη δόξα του.

Μια ομάδα ερευνητών προσεγγίζουν το '21 με ένα πνεύμα αμφισβητήσεως και διάθεση απορριπτική

Ἡ συμβολὴ τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου στὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821

Ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση, ὡς ἐπιστέγασμα τῆς αὐγῆς καὶ ἀναγέννησης τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ, ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τοὺς πιὸ ἔνδοξους καὶ σπουδαίους σταθμοὺς τῆς ἱστορικῆς μας πορείας. Δὲν ἦταν μόνο τὸ γεγονὸς ὅτι ἕνας λαός, μὲ τὸν πολιτισμό του καὶ τὴν ψυχή του ἀκέραια, ἀνακτᾶ τὴν ἐλευθερία του καὶ τὴν πολιτική του ὀντότητα μετὰ ἀπὸ μακρὰ περίοδο δουλείας ποὺ δὲν γνώρισε ποτὲ ἄλλοτε στὴν ἱστορία του, πραγματοποιώντας μερικῶς τοὺς σκοπούς του μὲ τὴν δημιουργία ἑλληνικοῦ κράτους. Ἡ σημασία τοῦ Εἰκοσιένα καὶ τῶν χρόνων ποὺ προηγοῦνται ἔγκειται, πιστεύω, στὸ ὅτι ὁ Ἑλληνισμὸς δίνει ἱστορικὰ τὴν ἀπάντηση στὸ πῶς μπορεῖ νὰ συνυπάρξει στὸν νεώτερο κόσμο, αὐτὸν τῆς ἀποικιοκρατίας καὶ τῶν δυτικῶν γιγάντων, κατορθώνοντας μὲ τρόπο θαυμαστό, καὶ μάλιστα ἔναντι ἑνὸς ἀντιπάλου συντριπτικὰ ἰσχυρότερου, ὅ,τι δὲν κατάφερε στοὺς τελευταίους βυζαντινοὺς αἰῶνες, ὅπου ἡ αὐτοκρατορία του, παρὰ τὴν πνευματική ἀκμή της, ἐσωστρεφῶς καὶ ἀμήχανα, θὰ συρρικνωθεῖ καὶ θὰ καταρρεύσει ὁλότελα, θά ’λεγε κανείς, ὑπὸ τὸ βάρος τῆς τεράστιας κληρονομιᾶς της.

Ὅμως «ἡ Ἑλλὰς συνετάφη τῷ Χριστῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ, ἀλλὰ τοῦθ’ ἕνεκα καὶ ἀνέστη ὡς

Η Εθνική επέτειος της Επανάστασης της 25ης Μαρτίου του 1821

Του Διευθυντή του 8^ου Δημοτικού Σχολείου Αργυρούπολης Αττικής

Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Σούλου

Την 25^η Μαρτίου κάθε χρόνο οι Έλληνες, που ζούμε εδώ στην ωραία μας πατρίδα, την Ελλάδα, αλλά και οι Έλληνες, που ζουν εκτός Ελλάδος, τιμάμε  δύο σημαντικά γεγονότα. Ένα θρησκευτικό και ένα εθνικο-ιστορικό. Το πρώτο, το θρησκευτικό, είναι ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, όπου ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, μετέφερε στην Παρθένο Μαρία την θέληση του Θεού Πατέρα να κατέλθει στον κόσμο, ως άνθρωπος, για να σώσει τον άνθρωπο, από τη φθορά και το θάνατο. Η λέξη «Ευαγγελισμός» σημαίνει χαρούμενο μήνυμα, χαρμόσυνη είδηση.  Και ήταν πράγματι το μήνυμα του Γαβριήλ προς την Θεοτόκο χαρμόσυνο μήνυμα.  Γιατί από τη στιγμή εκείνη αρχίζει το μυστήριο της σωτηρίας του ανθρώπου, από τα δεσμά της δουλείας του κακού, της φθοράς και του θανάτου.

Το δεύτερο γεγονός που γιορτάζουμε, είναι η αρχή του ξεσηκωμού του ελληνικού γένους, την επανάσταση των ελλήνων προγόνων μας, από τη δουλεία και τη σκλαβιά, που ζούσαμε για