Η ΘΕΙΑ ΕΝΑΝΘΡΩΠΙΣΗ

Η ΘΕΙΑ ΕΝΑΝΘΡΩΠΙΣΗ
Του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Σούλου
«Σήμερον ο Χριστός εν Βηθλεέμ γεννάται εκ Παρθένου…»
Εορτάζουμε και τούτη τη χρονιά την Θεία Ενανθρώπιση του Υιού και Λόγου του Θεού, εν μέσω πνευματικής, κοινωνικής και οικονομικής κρίσης, που μαστίζει σχεδόν όλη την υφήλιο και ιδιαίτερα την ελληνική κοινωνία, αλλά και τη φοβερή οδύνη των αιματηρών συγκρούσεων που κάθε τόσο πληγώνουν τον πλανήτη μας και δείχνουν, ότι η σκληρότητα και θηριωδία των ανθρώπων δεν έχουν όρια.
Για αυτούς τους λόγους είναι καιρός να αντιληφθούμε την αυθεντική αλήθεια, που αποκαλύπτεται με την Θεία Ενανθρώπιση του Χριστού και τον ερχομό Του στη γη. Ότι, δηλαδή, παρά τα όσα φρικτά και απάνθρωπα συμβαίνουν στον πλανήτη μας, η ύπαρξη του ανθρώπου, μέσα στην κτίση του σύμπαντος κόσμου, είναι το πιο εκλεκτό  δημιούργημα του Θεού, αφού ο ίδιος ο Δημιουργός λαμβάνει την ανθρώπινη φύση και γίνεται Θεάνθρωπος. Ακόμη και ο πιο τολμηρός νους δεν είχε ποτέ υποπτευθεί ότι ο Ίδιος ο απρόσιτος και
ακατάληπτος Θεός θα προσελάμβανε την ανθρώπινη φύση και θα εφανερώνετο «εν σαρκί».
Ο Υιός και Λόγος του Θεού έγινε άνθρωπος, εισήλθε στην ανθρώπινη Ιστορία, πραγματώνοντας την «υπέρβαση του ανθρωπίνως αδυνάτου», καθώς προσλαμβάνοντας το ανθρώπινο σώμα, φανέρωσε ταυτόχρονα την απέραντη αξία και τη μοναδική σημασία, που έχει το υπέροχο αυτό δημιούργημά Του. Και αποκάλυψε ότι τελικός σκοπός του ανθρώπου είναι να γίνει κατοικητήριον του Θεού. Με την ενανθρώπησή Του, ο Χριστός έδειξε την ασύλληπτη στον ανθρώπινο νου δυναμική της ελευθερίας και της αγάπης του προσωπικού Θεού και του προσφέρει τη δυνατότητα επίτευξης του σκοπού της δημιουργίας του, που είναι η θέωσή του, καθώς ο «άνθρωπος γίνεται Θεός, ίνα Θεόν τον Αδάμ απεργάσηται», λέγει ο υμνωδός της Εκκλησίας.
Κεντρική ιδέα του μηνύματος των Χριστουγέννων είναι, ότι ο Θείος Λόγος έρχεται ανάμεσά μας, προσλαμβάνει τη φύση μας, δια να μεταμορφώσει τον άνθρωπο, δια να τον ανυψώσει και να τον σώσει από την αμαρτία.
Τούτο το μήνυμα το είχε συλλάβει στην ολότητά του, ο Απόστολος Παύλος και το διδάσκει στον μαθητή του Τιμόθεο, λέγοντάς του ότι «…μέγα εστίν το της ευσεβείας μυστήριον. Θεός εφανερώθη εν σαρκί…» (Α’ Τιμ. 3:16). Αλλά και οι Πατέρες της Εκκλησίας, αντελήφθησαν έγκαιρα το υψηλό ανθρωπολογικό περιεχόμενο του ανεπανάληπτου γεγονότος της Ενανθρωπίσεως. Το συμπυκνώνει ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, που λέγει ότι «ο φανερωθείς Λόγος διά τούτο κατέμειξεν εαυτόν τη επικήρω των ανθρώπων φύσει, ίνα τη της θεότητος κοινωνία συναποθεωθή το ανθρώπινον». Δηλαδή, ο φανερωθείς Λόγος, γι’ αυτό έσμιξε τον εαυτό του με τη θνητή φύση των ανθρώπων, για να συναποθεωθή το ανθρώπινο, μέσω της κοινωνίας, με τη θεότητα.
Ο δε Μ. Αθανάσιος διδάσκει, ότι «Αυτός ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν», και ο ιερός Χρυσόστομος, κηρύττει, ότι  «Άνθρωπος γαρ εγένετο ο Θεός και Θεός ο άνθρωπος», ενώ ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, χαρακτηρίζει την εορτή των Χριστουγέννων, ως  «σεισμό γης». Και ο Μ. Βασίλειος λέγει, ότι τα Χριστούγεννα είναι «τα σωτήρια του κόσμου, η γενέθλιος ήμερα της ανθρωπτητος, και η κοινή εορτή πάσης της κτίσεως», επειδή, ο «επιδημσας  Λόγος  του  Θεού  εκνωσεν  εαυτόν,  ίνα τω κενματι αυτού πληρωθεί ο κόσμος».
Το μυστήριο της  ενανθρωπίσεως του Θεού Λόγου, γίνεται κατανοητό, εάν το προσεγγίζουμε, ως οντολογικό μυστήριο, αφού όλα τα γεγονότα της Ενανθρωπήσεως του Θεού - Λόγου έγιναν με τέτοιο τρόπο, που ξεπερνά τον ανθρώπινο νου.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας λέγουν ότι, εάν η Θεα Ενανθρώπηση ήταν καταληπτή, δεν θα ήταν Θεα. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος διδάσκει ότι πρέπει να προσεγγίζουμε τα Χριστούγεννα θεϊκά και υπερκόσμια: «Τοίνυν εορτάζομεν μη πανηγυρικώς, αλλά θεϊκώς. Μη κοσμικώς, αλλά υπερκοσμίως. Μη τα ημέτερα, αλλά τα του Δεσπότου. Μη τα της ασθενείας, αλλά τα της ιατρείας. Μη τα της πλάσεως, αλλά τα της αναπλάσεως». Επίσης, ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λγει:  «Επειδή ο Θεός μάς έδωσε να κοινωνήσουμε το καλτερο και δεν το φυλξαμε, γι' αυτό μεταλαβαίνει το χειρότερο, εννοώ τη φση μας, ώστε από τη μια μερι να νακαινσει τον εαυτό Του και με τον εαυτό Του, το κατ' εικόνα και καθ' ομοωσιν».
Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, εμβαθύνοντας στις ευεργεσίες που προέκυψαν, για τους ανθρώπους από την Σάρκωση του Χριστού και το απολυτρωτικό Του έργο, τονίζει ότι με αυτήν, ο σαρκωθείς Κύριος, αφ’ ενός μεν, μας ανεβάζει από το χάος, στο οποίο είχαμε πέσει, και αφ’ ετέρου δε, μας ανυψώνει σε θεϊκή δόξα. Μας ελευθερώνει, δηλαδή, από μία αδυσώπητη φυλακή και μας χαρίζει την θέωση. Η έννοια «θέωση» δεν σημαίνει ένωση του ανθρώπου με την απρόσιτη θεία ουσία, όπως τη φαντάζεται ο πανθεϊσμός, αλλά κοινωνία, μέθεξη στις άχτιστες ενέργειες του Θεού, ανάκραση στη δόξα Του. Συντελείται εν Χριστώ και είναι δωρεά της χάριτός Του.
Ο ιερός Δαμασκηνός λέγει ότι με την ενσάρκωση «επιτελείται το πάντων καινών καινότατον, το μόνον καινόν υπό τον ήλιον». Και στη σημερινή εποχή που υμνεί το οποιοδήποτε νέο, σε σχέση με μυστήριο της σαρκώσεως του Υιού και Λόγου του Θεού, τίποτα από όλα αυτά δεν είναι πραγματικά νέο. Αντιθέτως, οι χριστιανοί γιορτάζουμε χιλιάδες χρόνια αυτή τη γιορτή και στην ουσία εξακολουθεί να είναι το κατεξοχήν νέο, όχι μόνο γιατί δεν ξανασυνέβη κάτι ανάλογο στην ανθρώπινη ιστορία, αλλά και γιατί κάθε πιστός καλείται να ζήσει ο ίδιος στη ζωή του την ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου και αυτό είναι κάτι το ριζικά καινούργιο για τον καθένα μας.
Στην άπειρη συγκατάβασή του λοιπόν ο Θεός σαρκούται. «Ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν». Δεν ενώνεται με κάποιον θεοφόρο άνθρωπο, αλλά γίνεται ο Ίδιος άνθρωπος και τίκτεται από την αειπάρθενο Θεοτόκο. Δεν προϋπάρχει κάποιο άλλο πρόσωπο, αλλά δημιουργεί μια νέα και μοναδική ύπαρξη στον κόσμο, τον Ιησού Χριστό, στον οποίο ενώνονται υποστατικώς δύο φύσεις, η θεία και η ανθρώπινη. Έτσι, έχουμε Θεό ενανθρωπήσαντα και όχι άνθρωπο θεωθέντα, έχουμε  θεάνθρωπο και όχι ανθρωπόθεο.
Η σάρκωση του Λόγου, ως κενωτική ενέργεια της θείας αγάπης σημαίνει πρόσληψη της ανθρωπίνης φύσεως με δυνατότητα αφθαρτοποιήσεως και καινοποιήσεώς της. Έπρεπε ο όλος άνθρωπος να προσληφθεί από το Θεό για να σωθεί, γιατί, όπως χαρακτηριστικά τονίζει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, «το γαρ απρόσληπτον και αθεράπευτον. Ο ουκ ήνωται τω Θεώ τούτο και σώζεται».
Ο Θεός γίνεται άνθρωπος όχι για να δημιουργήσει μια νέα ανθρώπινη φύση, αλλά για να δώσει ό,τι δεν διέσωσε ο πρώτος Αδάμ, την χάρη. Ο Χριστός με τη σάρκωσή του προσλαμβάνει στη θεία φύση Του ό,τι δεν είχε πριν, δηλ. την φθαρτή ανθρώπινη φύση, κενώνοντας ακένωτα σ’ αυτήν την άφθαρτη θεότητά του.
Ενωμένος ο αιώνιος Λόγος του Θεού με την ανθρώπινη φύση, ενώθηκε και με ολόκληρη την κτίση, γιατί ο άνθρωπος είναι σύνδεσμος της ορατής και αοράτου κτίσεως. Συνεπώς το έργο της σωτηρίας, ως μεταμόρφωση και ύψωση προς το Θεό, αφορά κατά κύριο λόγο τον άνθρωπο, αλλά προεκτείνεται και στην κτίση ολόκληρη, που επανέρχεται στο αΐδιο κάλλος της και μεταμορφώνεται σε άφθαρτη και άτρεπτη, μαζί με τον άνθρωπο για χάρη του οποίου δημιουργήθηκε. «Τα σύμπαντα σήμερον χαράς πληρούνται, Χριστού τεχθέντος εκ της Παρθένου» ψέλνουμε την ημέρα των Χριστουγέννων.
Ο Σαρκωμένος Υιός και Λόγος του Θεού γενόμενος άνθρωπος, προσέλαβε την ανθρώπινη φύση, «ίνα τους υπό νόμον εξαγοράσει, ίνα την υιοθεσίαν απολαύομεν». Ο Θεός έγινε άνθρωπος, «εν δολου μορφή», για να κάνει τον άνθρωπο υιό του Θεού, δηλαδή,  Θεό κατά χάριν.  Η σωτηρία της ανθρώπινης φύσεως δεν καταργεί την ελευθερία του προσώπου. Αντίθετα, η πραγμάτωση της σωτηρίας, στηρίζεται αποκλειστικά στην προσωπική ελευθερία. Ο απόστολος Παύλος γράφει, ότι «τη ελευθερία ημάς Χριστός ηλευθέρωσεν». 
Η πρόνοια του Θεού άρχισε να διαμορφώνει κατάλληλες συνθήκες, ώστε να οδηγηθεί η ανθρωπότητα στο γεγονός της εν Χριστώ αποκαταστάσεως και σωτηρίας. Δόθηκε ο Νόμος, ως παιδαγωγός εις Χριστόν, στάλθηκαν προφήτες δια να διαμηνύσουν το θέλημα του Θεού, αναδείχθηκαν άγιες μορφές, οι οποίες αναμόρφωσαν το ανθρώπινο πνεύμα, επεσήμαναν την κακοδαιμονία του κόσμου και έσπειραν τον σπόρο της ανάγκης για την λύτρωσή του και με το πέρασμα του χρόνου διαμορφώθηκε η προσμονή της ελεύσεως του ερχόμενου λυτρωτή και ελευθερωτή του ανθρωπίνου γένους.
Η Ενανθρώπηση του Θεού είναι, σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη, προϊόν της θείας αγάπης, αφού «ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόλλυται, αλλ' έχει ζωήν αιώνιον» και «του ιδίου υιού ουκ εφείσατο, αλλ' υπέρ ημών πάντων παρέδωκεν αυτόν», λέγει ο Απ. Παύλος. Ενώ ο ευαγγελιστής Ιωάννης επισημαίνει ότι «εν τούτω εφανερώθη η αγάπη του Θεού εν ημίν, ότι τον υιόν αυτού τον μονογενή απέσταλκεν ο Θεός εις τον κόσμον, ίνα ζήσωμεν δι' αυτού» Αυτή η αγάπη οδήγησε τον Σαρκωθέντα Λόγο στην εκ Πνεύματος Αγίου Θεία «κένωση».
Ο Θεάνθρωπος ανοίγει τον δρόμο, που καλείται να βαδίσει κάθε άνθρωπος, που θέλει να συμπορευτεί μαζί Του. Αρχικά ο Ευαγγελισμός και κατόπιν η κατά Σάρκα Γέννησις,  οδηγούν στο γεγονός της δυνατότητας της θεώσεως του ανθρώπου, κατά την Πεντηκοστή. Τα μεν Χριστούγεννα είναι η γέννηση του Θεού, ως ανθρώπου, η δε Πεντηκοστή είναι η ανακήρυξη του ανθρώπου, ως κατά χάριν, Θεού.
Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας κ. Αναστάσιος, υπενθυμίζει ότι «ο Ιησούς ταπεινώθηκε, για να υπενθυμίζει πάντοτε την αξιοπρέπεια των ταπεινών. Διώχθηκε, για να τονίζει σταθερά την αξιοπρέπεια των άδικα διωκομένων. Έζησε φτωχά, για να μην ξεχνιέται η αξιοπρέπεια των φτωχών. Ξενιτεύθηκε, για να υπενθυμίζει την αξιοπρέπεια των ξενιτεμένων. Υπέφερε, μεταδίδοντας αξιοπρέπεια σ’ αυτούς που υποφέρουν. Ταλαιπωρήθηκε ως παιδί, για να μη μπορούν οι δικοί Του να λησμονούν την αξιοπρέπεια των παιδιών όλου του κόσμου».
Με το γεγονός της Σαρκώσεως ο όλος άνθρωπος, ως ενότητα ψυχοσωματική, αποκτά απερίγραπτη αξία και όλη η ανθρώπινη δημιουργικότητα ξεχωριστή σημασία. Γι’ αυτό και το Μυστικό Σώμα του Χριστού, η Εκκλησία του, δείχνει άμεσο ενδιαφέρον για τον σύμπαντα κόσμο, για ό,τι ακριβώς έχει σχέση με τη φύση και την ανθρώπινη ζωή, για την υγεία, την εκπαίδευση, την τέχνη, την πολιτική, την κοινωνική δράση, για όλες τις εκφάνσεις του ανθρώπινου πολιτισμού. Γι’ αυτό ανήκει στο χρέος του χριστιανού η μέριμνα για τον υλικό κόσμο, που κι αυτός αγάλλεται και αγιάζεται με την έλευση και την παρουσία του Χριστού, που έρχεται κι εφέτος σε μια πνιγηρή και ομιχλώδη βιόσφαιρα,  να προσφέρει παρηγοριά και ελπίδα, βεβαιώνοντάς μας, ότι ο Θεάνθρωπος Χριστός, έγινε άνθρωπος δια να είναι πάντοτε μαζί μας και ότι ουδέποτε μας εγκαταλείπει, ανεξάρτητα αν εμείς τον λησμονούμε και φερόμαστε, σαν να μην υπάρχει.
Αφού ο Υιός και Λόγος του Θεού γεννήθηκε άπαξ, κατά σάρκα, μπορεί «αεί γεννάται κατά πνεύμα, δια φιλανθρωπίαν τοις θέλουσιν». Δηλαδή,  όσοι δεν ζήσαμε την κατά σάρκα γέννηση του Χριστού, μπορούμε να την ζήσουμε κατά πνεύμα ή μπορούμε να τον συμβάλλουμε, να γεννιέται στον κόσμο καθημερινά, γινόμενοι συνεργοί της Θείας Χάριτος.
Επειδή, αυτή τη χαρά δεν την έχουμε ζήσει ποτέ, σε αυτήν μας προτρέπουν οι άγιοι πατέρες της εκκλησίας μας, τονίζοντες, ότι «εντεύθεν άρχεται βρύειν σοι η χαρά. Και τότε ευρίσκεις τις θλίψεις γλυκυτέρας του μέλιτος».
Το Θείο Μυστήριο της υπέρ δεδοξασμένης  και υπέρ ευλογημένης ελεύσεως του Θεανθρώπου στη γη, μας καλεί να μετανοήσουμε, αναθεωρώντας τον τρόπο της καθημερινής μας ζωής και να ανανεώσουμε την πίστη, την ελπίδα και την βεβαιότητα ότι Χριστός, ήλθε στον κόσμο και μένει «μεθ’ ημών» και μας θυμίζει ότι είναι ανάγκη να συμπορευτούμε μαζί Του και να συντονίσουμε τη ζωή μας, σύμφωνα με το δικό του θέλημα, ώστε να πραγματώσουμε, όπως Εκείνος την υπέρβαση του ανθρωπίνως αδυνάτου και να φθάσουμε στη θέωση και στην κατά χάριν αγιότητα.
 «Σήμερον ο Χριστός εν Βηθλεέμ γεννάται εκ Παρθένου· σήμερον ο άναρχος άρχεται, και ο Λγος σαρκούται· αι δυνμεις των ουρανών αγάλλονται, και η γη συν τοις ανθρώποις ευφραίνεται· οι Μάγοι τα δώρα προσφρουσιν· οι Ποιμένες το θαύμα κηρττουσιν· ημείς δε ακαταπαύστως βοώμεν· Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επ γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία».

ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΚΑΙ ΕΥΦΡΟΣΥΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Ιστολόγιο Γενικού Περιεχομένου

metaptotíka.blogspot.com. Από το Blogger.

ΦΙΛΙΚΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ

ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ

ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ

ΜΕΝΟΥ