Πάτερ ελήλυθεν η ώρα



ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ-ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ
Του Πρωτ. Γεωργίου Σούλου
22α Απριλίου 2011
Ποιά είναι αὐτὴ ἡ ώρα; Αυτή είναι η ώρα!  Κοιτάξτε Τον! Αποχαιρετίστε Τον!   Τώρα που είμαστε εμπρός στον Σταυρό Του! Εκείνος κι εμείς.   Η ώρα του Σταυρού και της Σταύρωσης.  Η ώρα του θανάτου του Ιησού Χριστού!  Η ώρα της Θείας Αποκαθήλωσης.
Τα Πάθη του Κυρίου πάντοτε μάς  συγκινούν. Ο Θεός που πάσχει εξαιτίας της αγάπης Του στον άνθρωπο, ο Αθώος που σταυρώθηκε χωρίς να μάθουμε το κατηγορητήριο.  Σταυρώθηκε Αυτός που ευεργέτησε τον κόσμο, που έδωσε ζωή, που ενσάρκωσε τις ελπίδες των ανθρώπων για μία κοινωνία
χωρίς αδικία, τώρα γεύεται στο πρόσωπό Του ό,τι ο λόγος και το παράδειγμά Του προσπάθησαν να αλλάξουν. Φυσικό είναι να συγκινούμαστε βλέποντάς Τον «επί ξύλου κρεμάμενο», και να αναρωτιόμαστε  για το μέγεθος της κακίας και του μίσους  των ανθρώπων, οι οποίοι χωρίς δισταγμό αναφωνούσαν «σταυρωθήτω».
Είναι ο Ίδιος που πριν από έξι ημέρες του αναφωνούσαν το «Ωσσανά και το  «ευλογημένος  ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο βασιλεὺς του Ισραήλ» και τώρα βρίσκεται  σταυρωμένος επάνω στο σταυρό.
Βρίσκεται στο Σταυρό,
  • Εξαιτίας της τυφλότητας και της υποκριτικής ἀγάπης, καθώς και από την αδίστακτη πλεονεξία.
  • Εξαιτίας του φθόνου και του μίσους των εκπροσώπων της θρησκείας Του, που είναι οι Αρχιερείς και οι Γραμματείς του Ισραήλ.
  • Εξαιτίας της διεφθαρμένης και φοβισμένης  δικαστικής εξουσίας, του Πιλάτου και τους περί αυτόν.
  • Εξαιτίας της  ευεργετημένης κοινωνίας,  ο  όχλος ή αν θέλετε ο περιούσιος λαός Του, ο οποίος του αντιπροσφέρει χολή μετά όξους μεμειγμένη, αντί του "μάννα".
Αυτά που διηγούμαστε και λέμε σήμερα τα έβλεπε  και ἡ αγία Μητέρα Του, η Παρθένος,  η οποία σιγοψιθύριζε «Παιδί μου, πού έδυ σου το κάλλος; Παιδί μου, πού βυθίστηκε ἡ ομορφιά σου;»    
Ο υιός της όμως  υπέμεινε όλο το μαρτύριο, χωρίς να ανοίξει το στόμα του, για να διαμαρτυρηθεί, αλλά  σαν αμνός που οδηγείται στη σφαγή και σαν πρόβατο άφωνο μπροστά σ' αυτούς που το κουρεύουν, έμεινε αμίλητος και σιωπηλός, ενώ προηγουμένως στον κήπο της Γεθσημανής προσευχόμενος έλεγε: «Πατέρα, αν είναι δυνατό, απομάκρυνε από μένα αυτό το ποτήρι», και αμέσως προσέθεσε: «Όχι το δικό μου θέλημα, αλλά το δικό σου να γίνει».
Ποίο είναι το θέλημα του Πατέρα ο Ιησούς το γνωρίζει. Μας το λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: (στο 6ο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του): Τοῦτο δέ ἐστι τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με πατρός, ἵνα πᾶν ὃ δέδωκέ μοι, μὴ ἀπολέσω ἐξ αυτού, ἀλλὰ ἀναστήσω αὐτὸ ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Τοῦτο δὲ ἐστι τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με, ἵνα πᾶς ὁ θεωρῶν τὸν υἱὸν καὶ πιστεύων εἰς αὐτὸν ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἀναστήσω αὐτὸν ἐγὼ τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ.
«Το θέλημα του Πατέρα, λοιπόν, είναι να μην χαθεί κανένας από αυτούς που Του έχει δώσει».
Για σωθούν όμως αυτοί,  έπρεπε να υποφέρει ο Ίδιος ο Χριστός.
Πράγματι, ο Υιός του Θεού υπέφερε «έως θανάτου», όχι για ν' απαλλαγούμε εμείς απ' την οδύνη, αλλά για να είναι η οδύνη μας, σαν τη δική του. Ο Χριστός δεν μας προσφέρει ένα δρόμο που παρακάμπτει την οδύνη, αλλά ένα δρόμο μέσα από την οδύνη, ως λυτρωτική συμπόρευση.
Ο θάνατος του Χριστού πάνω στο Σταυρό δεν είναι μια αποτυχία που αποκαταστάθηκε κάπως μετά την Ανάστασή του. Ο ίδιος ο θάνατος πάνω στο Σταυρό είναι μια νίκη.  Είναι η νίκη της οδυνώμενης αγάπης.
Στο  Άσμα Ασμάτων διαβάζουμε για την αγάπη, ότι είναι  «Κραταιά ως θάνατος και ύδωρ πολύ ου δυνήσεται σβέσαι αυτήν.
(Άσμα Ασμ. 8, 6-7).
Ο Σταυρός, μάς δείχνει μια αγάπη που είναι δυνατή ως το θάνατο και  ακόμη πιο δυνατή.
Ο ευαγγελιστής Ιωάννης γράφει: «αγαπήσας τους ιδίους τους εν τω κόσμω, ως το  τέλος ηγάπησεν αυτούς». Η λέξη «τέλος»  επαναλαμβάνεται αργότερα στην τελευταία κραυγή του Χριστού πάνω στο Σταυρό, λέγοντας «Τετέλεσται» (Ιω. 19,30). (Ιω. 13,1).»
Το «Τετέλεσται» πρέπει να κατανοηθεί ότι δεν ήταν μια κραυγή αυτοεγκατάλειψης ή απόγνωσης, αλλά ήταν κραυγή νίκης:Δηλαδή, Τελείωσε, κατορθώθηκε, εκπληρώθηκε! Όλα έχουν ολοκληρωθεί.
Τι εκπληρώθηκε; Τι τελείωσε;
Τελείωσε το έργο της οδυνώμενης αγάπης, η νίκη της αγάπης πάνω στο μίσος. Ο Θεάνθρωπος Ιησούς, δηλαδή ο Θεός, μας αγάπησε, ως το έσχατο σημείο. Από αγάπη δημιούργησε τον κόσμο, από αγάπη έγινε και άνθρωπος μέσα σ' αυτό τον κόσμο. Από αγάπη πρόσφερε τον εαυτό του, εκούσια προς το Πάθος του: «...την ψυχή μου τίθημι υπέρ των προβάτων... ουδείς αίρει αυτήν απ' εμού, αλλ' εγώ τίθημι αυτήν απ' εμαυτού» (Ιω. 10: 15,18).
Η αγάπη Του ουδέποτε εκλείπει, αλλά εκφράζεται ως την  έσχατη στιγμή. «Πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» Ο Σταυρός, λοιπόν,  μας θέτει ενώπιον του όντως παράδοξου, που είναι  η παντοδυναμία της αγάπης.
Ο Χριστός είναι το µέτρο της θείας Αγάπης. Η Σάρκωση και Θυσία του Θεανθρώπου Χριστού είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο Θεός αγαπά τον κόσµο. Στο Πρόσωπο του Θεανθρώπου αυτοπροσφέρεται ο Θεός «δι’ ηµάς τους ανθρώπους και δια την ηµετέραν σωτηρίαν»· «τα πάντα προσίεται (δέχεται), ίνα σώση τον άνθρωπον». Ο Χριστός µπορεί να σώσει, διότι είναι Θεάνθρωπος.
Ο Χριστός, επάνω στο Σταυρό είναι το αποκορύφωμα της αγάπης του Θεού για μας. Η ευσπλαχνική αγάπη του Θεού, η τόσο καταπληκτική και εκπληκτική, γίνεται ορατή δια  του Ιησού Χριστού, που κρέμεται στο Σταυρό. Η ανθρώπινη λογική δεν μπορεί να διανοηθεί, ότι βλέπει το Θεό επάνω στο Σταυρό.
Ο Χριστός «με τον  Σταυρό του μαρτυρίου, λύτρωσε τον κόσμο». Μας ένωσε στον εαυτό του, μας κατέστησε μέλη του σώματός του, μέλη της Εκκλησίας Του, της οποίας εκείνος είναι η κεφαλή. Μας έκανε  ένα σώμα.
Καθήκον μας είναι να ομολογούμε αυτή την αγάπη του Χριστού, η οποία συγχωρεί,  ελεεί και καθοδηγεί, ώστε να γίνουμε άνθρωποι της ειρήνης, της ομόνοιας, της αγάπης, της συμφιλίωσης μέσα στην οικογένεια, στο χώρο της εργασίας μας, στους χώρους της δημόσιας κοινωνικής μας ζωής.
Είναι προδοσία για το Χριστό να συγκινούμαστε μπροστά σε ξύλινους ή χάλκινους ή μαρμάρινους εσταυρωμένους, έστω και αν είναι αριστουργήματα, ενώ παραμένουμε αδιάφοροι μπροστά στους ζωντανούς εσταυρωμένους, που ζουν ανάμεσά μας, που υποφέρουν και δεν τους προσφέρουμε βοήθεια.
Ο Δυτικός πολιτισμός μας, περνάει σήμερα τη δική του  σταύρωση. Μόλις ετοιμάζετο να απολαύσει την ατελεύτητη άνοιξη της τεχνολογίας του, διαπιστώνει τώρα την δεινή αναπηρία, ενός οικονομικού αδιεξόδου που αφού πρώτα αφάνισε το πνεύμα του Θεού, τώρα δεν μπορεί να βρει ερείσματα στη ζωή.
Στη Χώρα μας αναζητάμε τρόπους,  για να λύσουμε το οικονομικό μας πρόβλημα, λησμονώντας ότι «όσο εκλείπει το πνεῦμα του Θεού, τόσο πιο απαιτητικό γίνεται το σύστημα».  Δεν ὑπάρχει μεγαλύτερη εκτροπή της ανθρώπινης υπάρξεως από την άρνησή της να γνωρίσει και έπειτα να διανύσει  την πορεία της Μεγάλης  Εβδομάδος.
Σήμερα η Αγία και Μεγάλη Παρασκευή μας καλεί όλους, να βγούμε από το λήθαργο της αμαρτίας και να αναλογιστούμε το μέγεθος της αμαρτωλότητός μας. Παράλληλα μας παροτρύνει να σηκώσουμε το βλέμμα μας και να ατενίσουμε τον Εσταυρωμένο Κύριό μας, για να δούμε στο πονεμένο Πρόσωπό Του, την άκρα ευσπλαχνία και φιλανθρωπία Του.
Όπως την είδαν ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος, οι οποίοι τόλμησαν να παρουσιασθούν στον Πιλάτο και να ζητήσουν το σώμα του Ιησού. Τι παράδοξα συμβαίνουν σήμερα! Οι θνητοί να ζητούν την άδεια από άλλους θνητούς, να θάψουν τον Αθάνατο Θεό.  Ποιος είδε, ποιος ποτέ άκουσε αυτό το απίστευτο; Ένας άνθρωπος να χαρίζει σε άλλον άνθρωπο, τον δημιουργό των πάντων και των ανθρώπων; Ένας άνομος άρχοντας σ' έναν άνθρωπο του νόμου υπόσχεται να χαρίσει τον Νομοθέτη! Ένας άκριτος κριτής, επιτρέπει να θάψουν ως κατάδικο,  τον Κριτή των κριτών!
Όταν βράδιασε, ήλθε ένας πλούσιος άνθρωπος, πλούσιος διότι αξιώθηκε να πάρει το πολύτιμο μαργαρίτη. Πραγματικά πλούσιος γιατί κράτησε το βαλάντιο, που ήταν γεμάτο με τον θησαυρό της θεότητος. Το όνομά του ήταν Ιωσήφ και καταγόταν από την Αριμαθαία, ο οποίος κρυβόταν, γιατί φοβόταν τους Ιουδαίους. Ήλθε και ο Νικόδημος που γνώρισε τον Ιησού κάποια νύχτα.
Αυτό είναι το απόκρυφο μυστήριο των μυστηρίων. Δυο κρυφοί μαθητές, έρχονται να κρύψουν τον Διδάσκαλο Ιησού στον τάφο, διδάσκοντας με τη δική τους απόκρυψη το κρυφό μυστήριο του Άδη του Θεού, που κρύφτηκε κάτω απ’ τη σάρκα, ξεπερνώντας ο ένας τον άλλον στη θερμή διάθεσή τους προς τον Χριστό.
Ο μεν Νικόδημος μεγαλόψυχος προσφέροντας σμύρνα και αλόη, ο δε Ιωσήφ αξιέπαινος στην τόλμη και το θάρρος προς τον Πιλάτο, στον οποίο παρουσιάζεται και του λέγει:
Δώσε μου να θάψω το νεκρό σώμα εκείνου που καταδικάστηκε από εσένα, του Ιησού του Ναζωραίου, του Ιησού του φτωχού, του Ιησού του αστέγου, του Ιησού που κρέμεται στον Σταυρό γυμνός και περιφρονημένος, του Ιησού του γιου του ξυλουργού, του Ιησού του δέσμιου, που έμενε στο ύπαιθρο, του ξένου, του αγνώριστου μεταξύ των ξένων, του περιφρονημένου, και κοντά σε όλα και κρεμασμένου στον Σταυρό. Δώσε μου αυτόν τον ξένο, γιατί δεν σε ωφελεί το σώμα Του. Δώσε μου αυτόν τον ξένο, γιατί ήλθε εδώ από μακρινή χώρα για να σώσει τον άνθρωπο που αποξενώθηκε από τον Θεό. Γιατί κατέβηκε στη σκοτεινή γη για να ανεβάσει τον ξένο. Δώσε μου αυτόν τον ξένο, γιατί αυτός είναι ο μόνος πραγματικά ξένος. Δώσε μου αυτόν τον ξένο του Οποίου τη χώρα αγνοούμε εμείς οι ξενιτεμένοι. Δώσε μου αυτόν τον ξένο του Οποίου τον Πατέρα αγνοούμε εμείς οι ξένοι. Δώσε μου αυτόν τον ξένο του Οποίου τον τόπο και τη γέννηση και τον τρόπο — της ζωής Του— αγνοούμε εμείς οι ξένοι. Δώσε μου αυτόν τον ξένο, που έζησε ζωή και βίο ξενιτεμένου στα ξένα. Δώσε μου αυτόν τον ξένο Ναζωραίο. Δώσε  μου αυτόν που με τη θέληση Του είναι ξένος και εδώ δεν έχει πού να γείρει το κεφάλι. Δώσε μου αυτόν τον ξένο, που σαν ξένος σε ξένη χώρα, άστεγος γεννήθηκε σε μια φάτνη. Δώσε μου αυτόν τον ξένο που απ’ αυτήν ακόμη τη φάτνη έφυγε ως ξένος εξαιτίας του Ηρώδη. Δώσε μου αυτόν τον ξένο, που απ’ τα σπάργανα Του ακόμη ξενιτεύτηκε στην Αίγυπτο, και δεν είχε πόλη, ούτε χωριό, ούτε σπίτι ούτε τόπο να μείνει, ούτε συγγενή, αλλά σε ξένη χώρα Αυτός είναι ξένος. Δώσε μου, σε παρακαλώ άρχοντα μου, αυτόν τον γυμνό που κρέμεται στο ξύλο του Σταυρού, να τον σκεπάσω, γιατί Αυτός σκέπασε τη γύμνωση της φύσης μου. Δώσε μου αυτόν τον νεκρό που είναι μαζί και Θεός, να σκεπάσω Αυτόν που κάλυψε τις δικές μου ανομίες. Δώσε μου, άρχοντα μου τον νεκρό που έθαψε μέσα στον Ιορδάνη τη δική μου αμαρτία. Για έναν νεκρό σε παρακαλώ, που αδικήθηκε από όλους, που πουλήθηκε από φίλο, που προδόθηκε από μαθητή, που διώχθηκε από τους αδελφούς του, που ραπίσθηκε από δούλο. Για έναν νεκρό σε παρακαλώ, ο Οποίος καταδικάστηκε από αυτούς που ο Ίδιος ελευθέρωσε από τη δουλεία, ο οποίος ποτίσθηκε με ξύδι, τραυματίσθηκε απ’ αυτούς που θεράπευσε, που εγκαταλείφθηκε από τους μαθητές Του και στερήθηκε την ίδια τη Μητέρα Του. Για τον νεκρό, άρχοντα μου, σε ικετεύω, Αυτόν τον άστεγο που κρέμεται στο ξύλο του Σταυρού. Διότι επάνω στη γη δεν έχει να Του συμπαρασταθεί ούτε πατέρας, ούτε φίλος, ούτε μαθητής, ούτε συγγενής, ούτε κανένας να Τον θάψει, αλλά είναι μόνος, μονογενής Υιός του μόνου Πατέρα.
Μ' αυτά περίπου τα λόγια και ίσως μ' αυτόν τον τρόπο, αφού παρακάλεσε ο Ιωσήφ τον Πιλάτο, ο οποίος διέταξε να τ δοθεί το πανάγιο σώμα του Ιησού. Και ήλθε στον Γολγοθά και αποκαθήλωσε τον σαρκοφόρο Θεό από το ξύλο του Σταυρού και τοποθέτησε κάτω στη γη, τον Θεό γυμνό. Και Τον βλέπει κανείς να βρίσκεται ξαπλωμένος κάτω, Αυτός που όλους τους ανέσυρε προς τον ουρανό. Και μένει για λίγο χωρίς πνοή, Αυτός που είναι η ζωή και η πνοή όλων. Και φαίνεται να μη βλέπει Αυτός που δημιούργησε τα πολυόμματα Χερουβίμ. Και κείτεται ξαπλωμένος, Αυτός που είναι η ανάσταση όλων. Και νεκρώνεται ο σαρκωμένος Θεός, Αυτός που ανασταίνει τους νεκρούς. Και σιωπά για λίγο κατά το σώμα η βροντή του Θεού Λόγου. Και Τον σηκώνουν ανθρώπινες παλάμες, Αυτόν που κρατά στην παλάμη Του ολόκληρη τη γη.
Μακάρια τα χέρια σας, Ιωσήφ και Νικόδημε, που υπηρέτησαν και ψηλάφισαν τα θεϊκά χέρια και πόδια του Ιησού, που έσταζαν ακόμη αίμα. Μακαρίζουμε τα χέρια σας, που άγγιξαν την αιμορροούσα πλευρά του Θεού πριν από τον πιστό - άπιστο Θωμά, που είχε αξιέπαινη περιέργεια. Μακαρίζουμε τα χέρια σας Νικόδημε και Ιωσήφ, στα οποία βαστάξατε Αυτόν που βαστάζει τα πάντα. Μακαρίζουμε τον Ιωσήφ και τον Νικόδημο, γιατί έγιναν Χερουβίμ μπροστά στα Χερουβίμ σηκώνοντας και μεταφέροντας επάνω τους τον Θεό. Γιατί έγιναν υπηρέτες του Θεού μπροστά στα εξαπτέρυγα Σεραφείμ, όχι με τα φτερά, αλλά με τα σεντόνια καλύπτοντας και τιμώντας τον Κύριο. Αυτόν που τρέμουν τα Χερουβίμ, Τον μεταφέρουν επάνω στους ώμους τους ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος και γεμίζουν από έκσταση όλες οι τάξεις των ασωμάτων Αγγέλων.
Προσκυνούμε τα πάθη σου Χριστέ!
Αξίωσέ μας να δούμε κι τούτη τη χρονιά την Αγία σου Ανάσταση.
ΑΜΗΝ!

Ιστολόγιο Γενικού Περιεχομένου

metaptotíka.blogspot.com. Από το Blogger.

ΦΙΛΙΚΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ

ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ

ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ

ΜΕΝΟΥ